พัง นิยาย บท 9
ฉันยืนมองพี่ทีกับน้ำหวานคุยกัน... น้ำหวานดูมีความสุขปกติทุกอย่าง... แต่พี่ที เขายิ้ม... ยิ้มทั้งที่เขากำลังเสียใจ...
"เห้อ..." ฉันเงยหน้าขึ้นฟ้าถอนหายใจยาว ๆ รู้สึกเหนื่อยกับชีวิตตัวเองตอนนี้มาก...
"เมย์ บ้ายบาย!" อยู่ ๆ น้ำหวานก็โบกมือบายฉันไกล ๆ ฉันได้แต่โบกมือกลับ และส่งยิ้มให้เธอ
พี่ทีกำลังเดินมาหาฉัน... และอยู่ ๆ ก็จับมือฉันเดินออกมาจากแผนกสูตินรีเวช...
จับมือแบบนี้คืออะไรอีก... ฉันได้แต่คิดในใจกับท่าทีแปลกประหลาดของเขา...
จนเรามาถึงรถ...
"เมย์... พี่ขอโทษ" ฉันหันไปมองเขาอีกครั้ง เขาขอโทษฉันงั้นเหรอ ฉันชินกับคำนี้แล้วล่ะ
"ขอโทษทำไมคะ" ฉันแกล้งถามกลับไป... แต่พี่ทีบีบมือฉันแน่น
"พี่จะดูแลเมย์ และ ลูกเอง... พี่รู้แล้ว ว่าพี่ควรรักใคร" ฉันได้แต่มองเขาน้ำตาคลอ... ไม่กล้าคิดไปเองกับสิ่งที่เขาพูด...
"..."
"เมย์... พี่จะตัดใจจากหวานแล้ว... พี่จะสนใจ และดูแลแค่เมย์คนเดียว" ฉันจ้องเขาอีกรอบ... แต่ครั้งนี้ อยู่ ๆ มันก็มีน้ำไหลออกมาจากตาฉัน...
"พี่ทีพูดอะไร รู้ตัวไหมคะ?" ฉันถามเขาอีกครั้ง ฉันอยากมั่นใจ ว่าตอนนี้เขายังมีสติดีอยู่หรือเปล่า เขาไม่ได้ประชดใครใช่ไหม หรือ เขาไม่ได้บ้าใช่ไหม
"พี่รู้ตัวเมย์ พี่ควรหยุดเรื่องหวานได้แล้ว... พี่พอแล้วเมย์ พี่กับหวานจบกันถาวร เราเป็นแค่พี่น้องกัน"
ฉันดูออก... ว่าเขายังรักน้ำหวานอยู่... แต่สถานะไหนฉันดูไม่ออกจริง ๆ
"พี่ทีจะหยุดมีคนอื่นไหมคะ" ฉันจับมือเขา อยากได้ยินคำยืนยันจากปากเขา จะโกหก จะพูดจริงก็แล้วแต่...
"พี่จะพยายาม... เพื่อเมย์และลูก" ฉันเผลอยิ้มให้เขาทั้งน้ำตา...
แค่ได้ยินแบบนี้... ฉันก็ดีใจมากแล้ว
" ขอบคุณค่ะพี่ที" พี่ทียิ้มให้ฉัน ก่อนที่เขาจะออกรถ...
เขาขับออกมาเรื่อย ๆ แต่... มันไม่ใช่ทางไปคอนโดเขา? เขากำลังจะไปไหน?
"พี่ที จะไปไหนคะ?" เขาหันมองฉันแวบนึง
"บ้านพี่" บ้านพี่ที! คืออะไร? เขาจะพาฉันเข้าบ้านงั้นเหรอ... ไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม?
"คืออะไรคะ พี่ทีลืมของ?" ฉันทวนอีกครั้ง เขาคงให้ฉันรอข้างนอก หรือรอในรถใช่ไหม
"พาเมย์ไปเจอพ่อแม่พี่ไง..." หะ?
อะไรกัน...
"คือ... อยู่ ๆ จะให้เมย์เข้าไป ทั้งที่พ่อกับแม่พี่ที เคยเจอแฟนคนอื่น ๆ พี่ทีหมดแล้วนี่เหรอคะ"
พี่ทีถอนหายใจเบา ๆ แล้วละสายตาจากถนน หันมามองหน้าฉัน
"พี่ไม่เคยพาใครไป พ่อแม่พี่ไม่เคยเจอใคร แม้กระทั่งหวาน..."
จริงเหรอเนี่ย...
ฉันกำมือแน่น... เขาจะจริงจังกับฉันแล้วงั้นเหรอ...
ฉันจะเป็นตัวจริงของเขาแล้วใช่ไหม...
ฉันไม่ได้ถามอะไรต่อ... ได้แต่นั่งเงียบ ๆ จนเขาขับรถมาจอดหน้าประตูบานใหญ่...
และกดรีโมทเปิดประตู...
ฉันมองบ้านหลังนั้นอย่างตกใจ จนเผลอเอามือปิดปาก...
คือ... บ้านใหญ่มาก... ใหญ่มากจริง ๆ มันแตกต่างกับบ้านฉันที่โคราชโดยสิ้นเชิง มันคนละเรื่องกันเลย...
เมื่อประตูเปิดสุด... พี่ทีก็ขับรถเข้ามาจอด
‘ตึก ตึก ตึก’ ใจฉันเต้นรัว ฉันรู้สึกกลัว...
พ่อแม่เขาจะมองฉันเป็นผู้หญิงยังไง? ท้องก่อนแต่ง? หรือ... ไวไฟ หรือ มาจับลูกชายเขา...
"ป่ะ" เขาลงจากรถ และเดินอ้อมมาเปิดประตูให้ฉัน...
ฉันค่อย ๆ ก้าวขาลงมา... ซึ่งตอนนี้มือไม้สั่นไปหมด
จนพี่ที... จับมือฉันแน่น และบีบมันเบา ๆ
"ไม่ต้องกลัว พ่อแม่พี่ใจดี..." ฉันพยักหน้า และเดินตามหลังเขาเข้าบ้าน...
ภายในบ้านถูกตกแต่งสวยงาม... มันกว้างมาก ฉันอยากรู้มาก... ว่าเขาทำความสะอาดกันยังไงไหว บ้านใหญ่ขนาดนี้
"อ่าวที ลูกพาใครมา" ฉันต้องหยุดสังเกตบ้านเขาทันที เมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงคนนึงดังขึ้นตามหลัง
แม่พี่ที...
ฉันหันไปยกมือไหว้ท่านช้า ๆ ทั้งที่ตอนนี้ หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
แม่พี่ทีจะว่าอะไรไหม?
ฉันจึงรีบลุกขึ้น ยกมือไหว้ท่าน...
"สวัสดี เป็นใครน่ะเรา" ฉันหยุดมองพ่อพี่ทีชั่วขณะ แต่ต้องหลุดจากภวังค์เมื่อพ่อพี่ทีเอ่ยทักทาย
"คะ ค่ะ ชื่อเมย์ลินค่ะ... เอ่อ... คือ" พี่ทีลุกขึ้นยืนข้าง ๆ ฉัน
"เป็นแฟนผมเองครับ" พ่อพี่ทีส่ายหัว แล้วเดินไปนั่งโซฟาตรงข้าม...
ก่อนที่เราสองคนจะนั่งลงตาม...
"เรื่อง โรงแรมเป็นไงบ้างที" พี่ทีก้มหน้า ไม่กล้าสบตา
"ดีครับ... ได้ดีลใหญ่บริษัททัวร์ฝั่งยุโรปตะวันออกเพิ่ม" ท่านพยักหน้าเบา ๆ และมองมาที่ฉัน
"แฟนเหรอ" พี่ทีพยักหน้าอีกครั้ง... ดูพี่ทีจะเกรงใจพ่อมาก... บางครั้งพี่ทีเองก็ไม่กล้าสบตา... ฉันคงไม่ได้คิดไปเองหรอก มันเป็นแบบนั้นจริง ๆ
"ครับ ผมมีเรื่องจะบอกพ่อกับแม่ด้วยครับ... เรื่องสำคัญ" พี่ทีบีบมือฉันแน่น ฉันมองหน้าเขา... ที่ตอนนี้เหมือนเขากำลังพยายามรวบรวมความกล้าอยู่...
ฉันจึงยกมืออีกข้างไปจับมือเขาไว้...
พี่ทีหันมามองหน้าฉันไม่ละสายตา... ก่อนจะพูดมันออกมาว่า...
"เมย์ท้องครับ..." ทุกคนนั่งเงียบ... บรรยากาศรอบ ๆ เงียบสนิท
แม่พี่ทีเอามือทาบอก ตกใจ... ก่อนที่ท่าน จะลุกขึ้น และเดินขึ้นบันไดหายไป...
แม่พี่ทีโกรธ ท่านคงโกรธพวกเราแน่ ๆ ฉันนั่งหลับตา ฉันไม่อยากรับรู้อะไรต่อจากนี้แล้ว...
"แล้วจะทำไง" เหลือแค่พ่อพี่ที ที่ถามต่อเรียบ ๆ
"ผมจะให้น้อง... มาอยู่ที่นี่ครับ" อยู่ที่นี่งั้นเหรอ?
พ่อพี่ทีขมวดคิ้วสงสัย...
"พูดง่ายนะ..ขอพ่อแม่เขารึยัง ไม่ใช่คิดจะพาใครมาอยู่ก็ได้" ฉันเงยหน้ามองพ่อพี่ทีทั้งน้ำตา...
"เมย์เขาไม่มีพ่อแม่... เมย์มีแค่ยายครับ" น้ำตาฉันไหลออกมาอีกครั้ง... อึดอัดจัง ฉันอึดอัดมาก
"แล้วยังไง จะให้บอกทุกอย่างเหรอ ว่าต้องทำอะไร" พี่ทีพยักหน้า สูดหายใจเข้าลึก ๆ
ก่อนที่ตาคม ๆ จะมองไปที่พ่อตัวเอง...
"ครับ ผมจะไปคุยกับยายของเมย์ ผมต้องรบกวนพ่อด้วยครับ"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พัง