พัง นิยาย บท 9

ฉันยืนมองพี่ทีกับน้ำหวานคุยกัน... น้ำหวานดูมีความสุขปกติทุกอย่าง... แต่พี่ที เขายิ้ม... ยิ้มทั้งที่เขากำลังเสียใจ...

"เห้อ..." ฉันเงยหน้าขึ้นฟ้าถอนหายใจยาว ๆ รู้สึกเหนื่อยกับชีวิตตัวเองตอนนี้มาก...

"เมย์ บ้ายบาย!" อยู่ ๆ น้ำหวานก็โบกมือบายฉันไกล ๆ ฉันได้แต่โบกมือกลับ และส่งยิ้มให้เธอ

พี่ทีกำลังเดินมาหาฉัน... และอยู่ ๆ ก็จับมือฉันเดินออกมาจากแผนกสูตินรีเวช...

จับมือแบบนี้คืออะไรอีก... ฉันได้แต่คิดในใจกับท่าทีแปลกประหลาดของเขา...

จนเรามาถึงรถ...

"เมย์... พี่ขอโทษ" ฉันหันไปมองเขาอีกครั้ง เขาขอโทษฉันงั้นเหรอ ฉันชินกับคำนี้แล้วล่ะ

"ขอโทษทำไมคะ" ฉันแกล้งถามกลับไป... แต่พี่ทีบีบมือฉันแน่น

"พี่จะดูแลเมย์ และ ลูกเอง... พี่รู้แล้ว ว่าพี่ควรรักใคร" ฉันได้แต่มองเขาน้ำตาคลอ... ไม่กล้าคิดไปเองกับสิ่งที่เขาพูด...

"..."

"เมย์... พี่จะตัดใจจากหวานแล้ว... พี่จะสนใจ และดูแลแค่เมย์คนเดียว" ฉันจ้องเขาอีกรอบ... แต่ครั้งนี้ อยู่ ๆ มันก็มีน้ำไหลออกมาจากตาฉัน...

"พี่ทีพูดอะไร รู้ตัวไหมคะ?" ฉันถามเขาอีกครั้ง ฉันอยากมั่นใจ ว่าตอนนี้เขายังมีสติดีอยู่หรือเปล่า เขาไม่ได้ประชดใครใช่ไหม หรือ เขาไม่ได้บ้าใช่ไหม

"พี่รู้ตัวเมย์ พี่ควรหยุดเรื่องหวานได้แล้ว... พี่พอแล้วเมย์ พี่กับหวานจบกันถาวร เราเป็นแค่พี่น้องกัน"

ฉันดูออก... ว่าเขายังรักน้ำหวานอยู่... แต่สถานะไหนฉันดูไม่ออกจริง ๆ

"พี่ทีจะหยุดมีคนอื่นไหมคะ" ฉันจับมือเขา อยากได้ยินคำยืนยันจากปากเขา จะโกหก จะพูดจริงก็แล้วแต่...

"พี่จะพยายาม... เพื่อเมย์และลูก" ฉันเผลอยิ้มให้เขาทั้งน้ำตา...

แค่ได้ยินแบบนี้... ฉันก็ดีใจมากแล้ว

" ขอบคุณค่ะพี่ที" พี่ทียิ้มให้ฉัน ก่อนที่เขาจะออกรถ...

เขาขับออกมาเรื่อย ๆ แต่... มันไม่ใช่ทางไปคอนโดเขา? เขากำลังจะไปไหน?

"พี่ที จะไปไหนคะ?" เขาหันมองฉันแวบนึง

"บ้านพี่" บ้านพี่ที! คืออะไร? เขาจะพาฉันเข้าบ้านงั้นเหรอ... ไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม?

"คืออะไรคะ พี่ทีลืมของ?" ฉันทวนอีกครั้ง เขาคงให้ฉันรอข้างนอก หรือรอในรถใช่ไหม

"พาเมย์ไปเจอพ่อแม่พี่ไง..." หะ?

อะไรกัน...

"คือ... อยู่ ๆ จะให้เมย์เข้าไป ทั้งที่พ่อกับแม่พี่ที เคยเจอแฟนคนอื่น ๆ พี่ทีหมดแล้วนี่เหรอคะ"

พี่ทีถอนหายใจเบา ๆ แล้วละสายตาจากถนน หันมามองหน้าฉัน

"พี่ไม่เคยพาใครไป พ่อแม่พี่ไม่เคยเจอใคร แม้กระทั่งหวาน..."

จริงเหรอเนี่ย...

ฉันกำมือแน่น... เขาจะจริงจังกับฉันแล้วงั้นเหรอ...

ฉันจะเป็นตัวจริงของเขาแล้วใช่ไหม...

ฉันไม่ได้ถามอะไรต่อ... ได้แต่นั่งเงียบ ๆ จนเขาขับรถมาจอดหน้าประตูบานใหญ่...

และกดรีโมทเปิดประตู...

ฉันมองบ้านหลังนั้นอย่างตกใจ จนเผลอเอามือปิดปาก...

คือ... บ้านใหญ่มาก... ใหญ่มากจริง ๆ มันแตกต่างกับบ้านฉันที่โคราชโดยสิ้นเชิง มันคนละเรื่องกันเลย...

เมื่อประตูเปิดสุด... พี่ทีก็ขับรถเข้ามาจอด

‘ตึก ตึก ตึก’ ใจฉันเต้นรัว ฉันรู้สึกกลัว...

พ่อแม่เขาจะมองฉันเป็นผู้หญิงยังไง? ท้องก่อนแต่ง? หรือ... ไวไฟ หรือ มาจับลูกชายเขา...

"ป่ะ" เขาลงจากรถ และเดินอ้อมมาเปิดประตูให้ฉัน...

ฉันค่อย ๆ ก้าวขาลงมา... ซึ่งตอนนี้มือไม้สั่นไปหมด

จนพี่ที... จับมือฉันแน่น และบีบมันเบา ๆ

"ไม่ต้องกลัว พ่อแม่พี่ใจดี..." ฉันพยักหน้า และเดินตามหลังเขาเข้าบ้าน...

ภายในบ้านถูกตกแต่งสวยงาม... มันกว้างมาก ฉันอยากรู้มาก... ว่าเขาทำความสะอาดกันยังไงไหว บ้านใหญ่ขนาดนี้

"อ่าวที ลูกพาใครมา" ฉันต้องหยุดสังเกตบ้านเขาทันที เมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงคนนึงดังขึ้นตามหลัง

แม่พี่ที...

ฉันหันไปยกมือไหว้ท่านช้า ๆ ทั้งที่ตอนนี้ หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

แม่พี่ทีจะว่าอะไรไหม?