พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก นิยาย บท 10

ทุกคนต่างสงสัย ใช่สิ อะไรมันจะบังเอิญได้ขนาดนี้?!!

มีธุระกันหมดเลยเหรอ?

เฉินเหวินเอียนสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ ถ้าเมื่อกี้เธอหูฝาด แล้วตอนนี้ล่ะ?

เธอกวาดสายตาไปมาระหว่างเจียงเหยาจิงและซ่งหยุนหยุน เธอพยายามสังเกต

“หมอซ่งมีธุระอะไรเหรอ?” เธอถามหยั่งเชิง

ซ่งหยุนหยุนอยากบอกเฉินเหวินเหยียนไปตรง ๆ ว่าเธอคือภรรยาของเจียงเหยาจิง

จากนั้นก็ให้เจียงเหยาจิงอธิบายรายละเอียดให้เฉินเหวินเหยียนรู้

แต่ในความเป็นจริงแล้ว เธอกลับไม่กล้าทำ

เธอมีปัญหากับผู้ชายคนนี้ไม่ได้

เธอเสียโอกาสในการไปโรงพยาบาลกลางแล้วเรื่องหนึ่ง เธอไม่อยากตกงาน

เธอทำได้แต่ก้มหัวและทำท่าเหมือนนกกระทา “ปู่เรียกให้ฉันกลับไป เพราะน่าจะมีเรื่องด่วน ฉันไม่ไปไม่ได้ แต่ก็ไม่คิดว่าคุณเจียงจะมีธุระเหมือนกัน บังเอิญจังเลยนะคะ ฮ่า ฮ่า”

เธอหัวเราะแห้ง ๆ

เธออยากจะปั่นเขาเล่น แต่เจียงเหยาจิงรู้ทัน “บังเอิญจังเลยครับ ปู่ของผมก็โทรมาเหมือนกัน แล้วคุณปู่ของคุณอยู่ที่ไหนเหรอครับ? ให้ผมไปส่งคุณระหว่างทางไหม?”

ซ่งหยุนหยุนแทบจะฝืนยิ้มไม่ไหว ถ้าไม่ใช่เพราะทักษะการควบคุมอารมณ์ที่ดีของเธอ เธอคงจะปาถ้วยชาที่อยู่บนโต๊ะใส่หน้าเขาแล้ว!

“คุณเจียงขี้เล่นจังเลยนะคะ คุณกับฉันจะไปด้วยได้ยังไงล่ะคะ? งั้นฉันไปก่อนนะคะ คุณเจียงทำตามสบายเลยค่ะ” พูดจบเธอก็เดินออกไปราวกับกำลังวิ่งหนี

เฉินเหวินเหยียนรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย เธอมองเจียงเหยาจิงด้วยสายตาที่สงวนท่าที “คุณรู้จักหมอซ่งเหรอคะ?”

เจียงเหยาจิงแสดงท่าทางเย็นชา ราวกับว่าสิ่งที่เขาเพิ่งพูดไม่ใช่ของเขา “ไม่รู้จักครับ”

พูดจบเขาก็ลุกขึ้นทันที

เฉินเหวินหยานถอนหายใจ เธอตั้งใจเชิญเจียงเหยาจิงมาวันนี้เพื่ออวดทุกคนในโรงพยาบาล

ใครจะรู้ว่ามันจะจบลงแบบนี้

อย่างไรก็ตาม เจียงเหยาจิงก็มาแล้ว และทุกคนน่าจะรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเจียงเหยาจิง

“ฉันไปส่งค่ะ” เฉินเหวินเหยียนตามมาด้วย เพราะเธอกลัวว่าเจียงเหยาจิงกับซ่งหยุนหยุนจะแอบเจอกันข้างนอก

เพราะความจริงแล้วซ่งหยุนหยุนคือคนในคืนนั้น

หลังจากเดินออกจากโรงแรม เจียงเหยาจิงก็มองไปที่ประตู แต่ไม่เห็นซ่งหยุนหยุน

ซ่งหยุนหยุนไม่อยากเข้าใกล้เจียงเหยาจิงขนาดนั้น เธอจะรอเขาได้อย่างไร

เธอนั่งแท็กซี่ออกไปก่อนหน้าแล้ว

ฮั่วซุนเปิดประตูรถเรียก “คุณเจียง”

เจียงเหยาจิงเหลือบมองเฉินเหวินเหยียนแล้วพูดว่า “กลับเข้าไปเถอะ” จากนั้นเขาก็ขึ้นรถออกมา

เฉินเหวินเหยียนยืนมองรถที่ขับออกไป

เธอรู้สึกเสียใจอยู่บ้าง

ถ้ารู้อย่างนี้ ตอนนั้นคงตัดสินใจแต่งงานไปแล้ว

ตอนนี้คงเป็นคุณผู้หญิงเจียงไปแล้ว

เมื่อไหร่เธอจะชนะใจเจียงเหยาจิงบ้าง

เมื่อไหร่เจียงเหยาจิงจะเห็นความดีของเธอ? แล้วรักเธอ?

บ้านเก่าของตระกูลเจียง

ซ่งหยุนหยุนเดินทางมาถึงก่อน

ผู้เฒ่าเจียงอายุเกินแปดสิบปีแล้ว ผ่านเหตการณ์ต่าง ๆ มากมาย บนใบหน้ามีริ้วรอยร่องลึก

เขาเป็นคนจิตใจดี ดวงตาของเขาไม่สดใสเหมือนตอนยังเด็ก แต่ยังคงมีเปล่งประกาย เขาถามด้วยความเป็นห่วงว่า “ชินกับการใช้ชีวิตหรือยัง?”

ซ่งหยุนหยุนพยักหน้า “ชินแล้วค่ะ”

พ่อของเธอเป็นคนเสนอให้เธอแต่งงานกับเจียงเหยาจิง ตามที่เราทุกคนทราบกันดีว่าหลานชายคนโปรดของผู้เฒ่าเจียงคือ เจียงเหยาจิง

รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่ชอบ ตามที่ผู้เฒ่าเจียงดีต่อเจียงเหยาจิง ก็ควรจะปฏิเสธ

แม้ว่าจะมีน้ำใจ แต่เขาก็สามารถเสนอผลประโยชน์อื่น ๆ เพื่อโน้มน้าวพ่อของเธอได้

อย่างไรก็ตาม เขาไม่เพียงแต่เห็นด้วย แต่ยังใช้ความสัมพันธ์ของเขาจัดการเรื่องทะเบียนสมรสของเธอกับเจียงเหยาจิง ตอนที่เจียงเหยาจิงไม่อยู่ด้วย

ไม่อย่างนั้น เขาอาจจะไม่อยากก้าวเข้ามาในบ้านนี้ด้วยซ้ำ

ตั้งแต่พ่อแม่ของเขาเสียชีวิต เขามักจะเก็บตัวและแทบไม่อยากกลับมาที่บ้านหลังนี้ด้วยซ้ำ

ผู้เฒ่าเจียงบังคับเขามากเกินไปไม่ได้ เขาจึงโบกมืออย่างช่วยไม่ได้ “ดึกแล้ว แกรีบไปพักผ่อนเถอะ”

เจียงเหยาจิงยืนขึ้น

พ่อบ้านเฉียนกลับมาพอดี “นายน้อย”

เจียงเหยาจิงตอบอืมเบา ๆ แล้วเดินออกจากห้อง

พ่อบ้านเฉียนเดินไปหาผู้เฒ่าเจียงแล้วกระซิบว่า “จะไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?”

ผู้เฒ่าเจียงตอบ “ไม่ว่าเขาจะใจแข็งแค่ไหน แต่เขาก็เป็นมนุษย์ เขาจะไม่มีอารมณ์ความรู้สึกได้อย่างไร? การเผชิญหน้ากับหญิงสาวสวย ๆ เขาจะไม่มีความคิดหรือแรงกระตุ้นที่ผู้ชายควรมีได้อย่างไร?”

พ่อบ้านเฉียนยังคงกังวล “นิสัยของนายน้อย ไม่ใช่ว่าท่านจะไม่รู้ เขารู้ว่าแน่ ๆ ว่าท่านจงใจปล่อยให้เขาอยู่กับคุณผู้หญิง”

“คนสองคนจะเกิดอารมณ์ได้อย่างไรถ้าไม่สัมผัสกัน?

ข้างนอกฉันควบคุมเขาไม่ได้ แต่ในบ้าน เขาก็ยังยอมฟังฉัน” ชายชราพูดด้วยน้ำเสียงทุ่มต่ำ ในใจของเขารู้สึกผิดต่อเจียงเหยาจิงมากขึ้น

น้ำเสียงจริงจัง “ฉันยังอยู่ได้อีกไม่กี่วัน เขาก็ต้องมีคนคอยดูแลอยู่ข้าง ๆ”

“นายน้อยจะต้องเข้าใจถึงความพยายามของท่านแน่นอนครับ” พ่อบ้านเฉียนช่วยพาชายชรากลับเข้าไปในห้อง

ในห้อง

พ่อบ้านเฉียนพาซ่งหยุนหยุนไปที่ห้องของเจียงหยาจิงในบ้านหลังเก่า

ก่อนออกไปเขาบอกเธอว่า “ห้องนี้คือห้องที่นายน้อยอาศัยอยู่ตั้งแต่ยังเป็นเด็ก เคยได้รับการบูรณะใหม่ครั้งหนึ่งแล้วครับ

สไตล์การตกแต่งที่นี่แตกต่างจากคฤหาสถ์ ห้องที่นี่ใช้โทนสีเข้มกว่า สีหลักคือสีดำเทา ไม่มีโทนสีอุ่นเลย มีแต่สีโทนเย็น

สายตาของเธอหยุดอยู่ที่บนชั้นวางโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอสะดุดตากล่องใบหนึ่ง สิ่งนี้ดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่ผู้หญิงชอบ และดูไม่เข้ากับสไตล์การตกแต่งของทั้งห้อง

ขณะที่เธอกำลังจะหยิบมาดู...

“คุณกำลังทำอะไร?!”

เสียงเย็นชาดังมาจากด้านหลัง