พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก นิยาย บท 9

“ไม่พบ” เจียงเหยาจิงเปิดประตูห้องทำงานแล้วพูดว่า “ขอกาแฟให้ผมสักแก้วสิ”

พูดจบเขาก็เดินไปที่โต๊ะ

“คุณกู่บอกว่าถ้าคุณไม่ไปพบเขาวันนี้ เขาจะไม่ยอมกลับนะคะ”

เจียงเหยาจิงหันไปมองเลขา

เลขาพลันก้มหน้าลงทันที

“งั้นก็ไปพามาเถอะ” เขานั่งลงแล้วยื่นมือไปปลดกระดุมสูท

ไม่นานเลขาก็เข้ามาพร้อมกาแฟในมือและกู่ฮ่วย

กู่ฮ่วยเอ่ยถามด้วยสีหน้าไม่พอใจ “คุณไปหาผู้หญิงคนนั้นมาจากที่ไหน?”

เจียงเหยาจิงหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาแล้วสั่งให้เลขาออกไปข้างนอก หลังจากพูดจบ เขาก็เงยหน้าขึ้นมองกู่ฮ่วย

“คุณดูที่เธอทิ้งรอยเอาไว้ให้ผมสิ?” กู่ฮ่วยชี้ไปที่คอของเขา บนคอมีรอยแผลที่เห็นได้ชัด อีกทั้งข้อมือของเขาก็พันผ้ากอซด้วย “อีกนิดเดียวเอ็นขาด”

สายตาของเจียงเหยาจิงมองข้ามอาการบาดเจ็บของกู่ฮ่วย ในใจเขากลับรู้สึกมีความสุข

เขาแกล้งถามว่า “ไปทำเอาท่าไหนล่ะครับ?”

กู่ฮ่วยยังคงหวาดผวา “ผู้หญิงคนนั้นพกมีดมาด้วย? ฝีมือของเธอน่าทึ่งมาก ผมไปโรงพยาบาลแล้วหมอบอกว่าอีกนิดเดียวจะโดนเส้นเลือดใหญ่ ไม่ทันได้เสวยสุข แต่ผมดันเกือบตายซะงั้น ผมก็เลยอยากถามคุณว่า คุณไปเจอผู้หญิงคนนี้ได้ยังไง?”

เจียงเหยาจิงอารมณ์ดีเมื่อได้ยินว่าเขาไม่ได้ล่วงเกินซ่งหยุนหยุน เขาค่อย ๆ เอนตัวไปพิงเก้าอี้ แล้วพูดด้วยสีหน้าเย็นชาเช่นเคย “จะหาเธอไปทำไม?”

“แก้แค้นสินะ”

กู่ฮ่วยถูกเอาเปรียบแบบนี้ตั้งแต่ตอนไหน?

เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับงาน และชีวิตของซ่งหยุนหยุนเลย เขาไม่รู้จริง ๆ

“ถ้าอยากแก้แค้น คุณก็หาเองได้สิ”

กู่ฮ่วย “...”

“ช่างมันเถอะ ผมจะหาทางเอง อย่าให้เจอนะ ผมจะหักมือเธอก่อนเป็นอันดับแรก ดูซิว่าเธอยังจะกล้าใช้มีดกับผมอีกไหม!”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงคับแค้นใจ

ในโรงพยาบาล เมื่อซ่งหยุนหยุนออกมาจากห้องตรวจ จู่ ๆ เธอก็รู้สึกหนาวสั่น

ใครสาปแช่งเธอ?

“หมอซ่ง คืนนี้สองทุ่มจะมีงานเลี้ยงอำลาหมอเฉิน จัดที่โรงแรมเฉิงถิง แถว ๆ โซนบี อย่าลืมมานะคะ”

เพื่อนร่วมงานเห็นซ่งหยุนหยุนจึงเตือนเธอ

ซ่งหยุนหยุนล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อกาวน์สีขาวแล้วตอบด้วยเสียงไม่เต็มใจไป

เมื่อคิดถึงความสัมพันธ์ระหว่างเฉินเหวินเหยียนและเจียงเหยาจิง

ในใจก็เริ่มชา

เวลาสองทุ่ม ซ่งหยุนหยุนก็มาถึงงานเลี้ยงอำลา

ขณะที่เธอกำลังจะเข้าไปในงาน เธอก็หันไปเห็นรถคันหนึ่งจอดอยู่ที่หน้าประตู

เฉินเหวินเหยียนลงจากรถ ตามด้วยเจียงเหยาจิงอย่างใกล้ชิด

เธอจึงรีบซ่อนตัวอยู่หลังเสา

เธอแอบมองศีรษะที่โผล่ออกมาช้า ๆ ทั้งสองยืนด้วยกันและดูเข้ากันได้ดีมาก เจียงเหยาจิงชอบเฉินเหวินเหยียนมากขนาดที่ยอมมาร่วมงานด้วย

วันนี้แทบทุกคนในโรงพยาบาลมาร่วมงานเลี้ยงอำลาเหรอ?

“ขอบคุณที่มาวันนี้นะคะ” เฉินเหวินเหยียนแต่งหน้าและแต่งตัวสวยงามหรูหรามาก เธอพูดด้วยท่าทีเขินอาย

เจียงเหยาจิงกล่าว “ก็เราเป็นเพื่อนกันหนิ”

เขาเต็มใจมาร่วมงานแบบนี้เพียงเพราะความสัมพันธ์ในคืนนั้น

เฉินเหวินเหยียนต้องการสนิทกับเขาให้มากขึ้น แต่สิ่งที่เธอพูดกลายเป็นอุปสรรคของทั้งสองคน เธอจึงทำได้แค่รักษาศักดิ์ศรีของตัวเองแล้วพูดว่า “เข้าไปข้างในกันเถอะ”

หลังจากที่พวกเขาเดินไป ซ่งหยุนหยุนก็ออกมาจากข้างหลังเสา

เธอรู้สึกขยะแขยงที่ต้องเผชิญหน้ากับเจียงเหยาจิง หลังจากคิดเรื่องนี้แล้ว เธอก็ตัดสินใจโทรหาเฉินเหวินเหยียนเพื่ออธิบายว่าเธอมีเรื่องด่วนไม่สามารถไปร่วมงานได้

แต่ขณะที่เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาและกำลังจะกดหมายเลข ก็มีเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งเดินเข้ามาเรียก “หมอซ่ง”

เฉินเหวินเหยียนหันกลับมามอง

มือของซ่งหยุนหยุนที่ถือโทรศัพท์ด้วยท่าทีแข็งทื่อเผลอไปกดปุ่มโทรออกโดยไม่ได้ตั้งใจ กว่าจะรู้ตัวโทรศัพท์ของเฉินเหวินเหยียนก็ดังขึ้นแล้ว

เธอรีบวางสายทันที มุมปากกระตุก “ขอโทษที ฉันกดผิด”

เสียงนั้นฟังแล้วคุ้นเคย เจียงเหยาจิงหันกลับมา เขาเห็นซ่งหยุนหยุนยืนอยู่ไม่ไกล ในมือถือโทรศัพท์ด้วยท่าทางที่ค่อนข้างตลก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน