พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก นิยาย บท 8

เขาคิดจะปล่อยให้ฉันอยู่กับผู้ชายคนนั้นไม่ใช่เหรอ? แล้วเขาออกมาทำไม? จะมาเยาะเย้ยฉันเหรอ?

หึหึ!

“เจียงเหยาจิง?” เธอชี้นิ้วไปยังชายที่มีท่าทางอำมหิต หรือเป็นเพราะดื่มแอลกอฮอล์จึงทำให้เธอกล้าขึ้น ตอนนี้เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคำว่าความกลัวคืออะไร “คุณ คุณมันก็แค่ไอ้สารเลว!”

สีหน้าของเจียงเหยาจิงเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม!

ฮั่วซุนและป้าหวู่ต่างก้มหน้าลงแทบไม่กล้าหายใจ

เธอเดินเซไปมา คว้าเนคไทของเจียงเหยาจิงแล้วดึงเข้าหาตัว “คุณคิดว่าฉันอยากแต่งงานกับคุณนักเหรอ? คุณคิดว่าตัวเองเป็นเทวดาหรือไง?”

กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ติดมาจากคลับทำให้เจียงเหยาจิงขมวดคิ้วตลอดเวลา และดูเหมือนว่าสายตาของเขาจะซ่อนความโกรธเอาไว้

เขารีบคว้าข้อมือของเธอแล้วพูดว่า “ผมว่าคุณบ้าไปแล้ว”

เธอกล้าไปกับผู้ชายทุกคน?

เขาต้องการให้ผู้หญิงคนนี้ถอนตัวเมื่อต้องเจอกับสถานการณ์แย่ ๆ แต่ใครจะรู้ว่าเธอดื้อรั้นเหมือนลา และไม่ยอมปล่อยมือ

ตอนที่ซ่งหยุนหยุนตามกู่ฮ่วยไป เขาเองก็เสียใจ อย่างไรผู้หญิงคนนี้ก็เป็นภรรยาของเขา ถึงจะแค่ในนามก็เถอะ ถ้าเธอมีมลทิน เขาก็ไม่พอใจ

“คุณนั่นแหละที่บ้า” มือทั้งสองข้างของซ่งหยุนหยุนกระสับกระส่ายตบตีเขาไม่หยุด ภายใต้ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์

เพื่อแก้แค้นเขาที่ยอมให้ชายคนนั้นมาดูถูกตัวเอง!

เจียงเหยาจิงสีหน้าเย็นชา เขาคว้าข้อมือของเธอแล้วลากเธอขึ้นไปชั้นบน

ซ่งหยุนหยุนพยายามดิ้นหนี “ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉัน...”

ปัง!

ทันทีที่ประตูห้องนอนถูกเปิดออก เจียงเหยาจิงก็เหวี่ยงเธอเข้าไปข้างใน

ซ่งหยุนหยุนเสียการทรงตัวและล้มลงกับพื้น เข่าของเธอกระแทกอย่างแรง “โอ๊ย อ่า” เธอเอามือกุมเข่าไว้

เสียงหายใจจากการเจ็บปวดนี้ทำให้เจียงเหยาจิงตกตะลึง

เสียงนี้...

เขาย้อนกลับไปนึกถึงเรื่องคืนนั้นแวบหนึ่ง

เสียงของเธอคล้ายกับเสียงของเฉินเหวินเหยียนมาก?

“เจียงเหยาจิง!” ซ่งหยุนหยุนเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาเกลียดชัง

ชายคนนี้นอกจากจะใจร้ายแล้ว ยังชอบใช้ความรุนแรงอีก

เข่าของเธอมีเลือดออก

เจียงเหยาจิงสบตากับเธอ จู่ ๆ สติก็กลับมา

เธอเมาแล้ว

แต่ยังมีสติอยู่

เธอวางมือทั้งสองข้างลงบนพื้นแล้วพยายามพยุงตัวเองยืนขึ้น

แต่ข้อเท้าของเธอกลับอ่อนแรง ทำให้เธอล้มลงอีกครั้ง เธอจึงรีบคว้าของที่อยู่รอบตัวตามสัญชาตญาณ

ในที่สุดก็สามารถพยุงร่างขึ้นมาได้

อากาศก็ไม่ได้หนาว แต่ทำไมรู้สึกเหมือนมีอะไรเย็น ๆ

เธอเงยหน้าขึ้นช้า ๆ

เธอเห็นสายตานุ่มลึกของเจียงเหยาจิง แต่กลับไม่มีความอบอุ่นอยู่ในนั้นเลย

ซ่งหยุนหยุนเพิ่งรู้ตัวว่าจริง ๆ แล้วมือของเธอกำลังคว้ากางเกงของเขาอยู่

ถ้าไม่มีเข็มขัดยึดกางเกงไว้ หรือถ้ากางเกงเป็นยางยืด เธอคงดึงหลุดไปแล้ว ถึงอย่างนั้นเจียงเหยาจิงที่แต่งตัวเรียบร้อยในชุดสูทก็ยังรู้สึกเขินอาย

ซ่งหยุนหยุนรีบปล่อยมือทันที

ผ้าของกางเกงระหว่างต้นขาทั้งสองข้างของเขามีรอยนูน

เธอกระสับกระส่าย “ฉัน ไม่ได้ตั้งใจ”

น้ำเสียงประชดเปล่งออกจากลำคอของเจียงเหยาจิง "จริงเหรอ ?”

“ก็ใช่น่ะสิ”

เดี๋ยวก่อน...

เธอมองเจียงเหยาจิง “คุณหมายความว่ายังไง?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน