พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 10

หลิง กว๋อจื้อ,ฟาง ซุ่ยเอ๋อ และหลิง ลั่วอิน มองหน้ากันอย่างลังเล

ฟาง ซุ่ยเอ๋อ กำลังจะสาปแช่ง แต่จู่ ๆ หลิง กว๋อจื้อ ก็หยุดไว้ "มาเถอะ บางทีชายคนนี้ก็ถูกปล่อยออกจากคุกเหมือนกัน! มีคนอยู่ในคุกทุกประเภทใครจะรู้ว่าทำไมชายคนนี้ถึงถูกตัดสินให้จำคุก?"

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ฟาง ซุ่ยเอ๋อ ก็พูดอย่างอึดอัดใจหลังจากนั้นไม่นาน "แล้วพวกเราจะปล่อยมันไปแบบนั้นเหรอ?"

หลิง กว๋อจื้อ ลังเลอยู่ครู่หนึ่งและกล่าวว่า "รอดูเถอะ ถ้าผู้ช่วยผู้กำกับเหอดไม่ดูแลลั่วอินในอนาคต แล้วเราจะคิดวิธีอื่น" เขาไม่มีความกล้าที่จะเข้ามาและท้าทายชายคนนั้นในตอนนี้…

หลิง ลั่วอิน ขมวดคิ้วด้านข้าง “ชายคนเมื้อกี้นั้น จริง ๆ เหรอ... เคยอยู่ในคุกจริง ๆ อย่างนั้นเหรอคะ?” แม้ว่าเธอจะมองเห็นได้ไม่ชัดนักเนื่องจากดวงตาของชายคนนั้นถูกปิดไว้ด้วยผมหน้าม้าของเขา แต่เธอก็ยังสังเกตเห็นได้ว่าเขาดูดี…

ด้วยเหตุผลบางอย่างเธอจึงรู้สึกว่าผู้ชายคนนั้นดูคุ้น ๆ เหมือนกับว่าเธอเคยเห็นเขาที่ไหนมาก่อน

หรือชายคนนี้ยังเป็นสมาชิกในแวดวงบันเทิงด้วย?

ในห้องเช่า หลิง อี้หราน มองไปที่ อี้ จิ่นหลี และพูดว่า "ขอบใจนะ" ถ้าจินไม่กลับมาเธอคงจะถูกพ่อของเธอทุบตีไปแล้วเมื่อกี้นี้

"ไม่ต้องขอบใจที่ผมช่วยพี่หรอก มันไม่ได้เป็นสิ่งที่ผมควรทำหรือไง?" เขาพูดพร้อมมองไปที่ข้อเท้าของเธอ "มันยังไม่หายดีเลยนะ ผมจะทาน้ำมันไพลให้พี่เอง"

ในขณะที่เขาพูดเขาหยิบขวดน้ำมันไพลออกมาทาที่ข้อเท้าของเธอแล้วกดมือลงบนข้อเท้าของเธอ

บรรยากาศเงียบลงเล็กน้อย หลิง อี้หราน กัดริมฝีปากเของเธออย่างเบา ๆ แล้วพูดว่า "ทำไมคุณไม่ถามฉันว่าทั้งสามคนมาที่นี่เพื่ออะไร?"

“ผมจะไม่ถามถ้าพี่ไม่อยากบอก” เขากล่าว

“อันที่จริง แล้วมันไม่มีอะไรยากที่จะพูดหรอก พวกเขาเป็นพ่อ แม่เลี้ยง และน้องสาวต่างเเม่ของฉัน” หลิง อี้หราน กล่าว “แต่ตอนนี้พวกเขาไม่ใช่ปัญหาของฉันอีกต่อไปแล้วแหล่ะ”

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งเธอก็ถามอีกครั้ง "นายไม่มีอะไรจะถามอีกเหรอ?" เขาน่าจะได้ยินตอนที่พ่อของเธอดุเธอต่อหน้าเขาว่าเธอติดคุกแล้ว

เขากะพริบตาแล้วเงยหน้าขึ้น "พี่สาวอยากให้ผมถามอะไรครับ?

ดวงตาสีเข้มของเขาเผยให้เห็นความเงียบแปลก ๆ ภายใต้แสงไฟสีเหลืองสลัว

หลิง อี้หราน ค่อย ๆ สงบลงจากความวิตกกังวลแลหายใจเข้าลึก ๆ "ฉันถูกตัดสินจำคุกสามปี ในข้อหาเมาแล้วขับจนเป็นเหตุก่อให้เกิดแก่ความตายและฉันก็ได้รับการปล่อยตัวเมื่อไม่นานมานี้"

หลายคนคงเปลี่ยนทัศนคติเมื่อได้ยินเช่นนั้น หลังจากที่เธอถูกปล่อยตัวตราบใดที่คนรอบข้างรู้ว่าเธอติดคุก พวกเขาจะปฏิบัติต่อเธอด้วยการอคติและจงใจรักษาระยะห่างจากเธอ

“แต่เขาล่ะ... เขาจะ...” ในตอนนี้เธอมีความรู้สึกเหมือนกับตอนที่กำลังรอการพิจารณาคดีในศาล

“จริงเหรอ?” เขาพูดอย่างเฉยเมยโดยยังคงจดจ่ออยู่กับการนวดข้อเท้าของเธอ

"แค่… แค่นั้นเหรอ?" เธอกระพริบตาด้วยความประหลาดใจ "นายไม่รังเกียจเหรอ?" เธอถาม

"ทำไมผมถึงต้องรังเกียจล่ะ?" เขาตอบในเชิงถาม "อย่างที่พี่พูดจากนี้ไปตราบใดที่ผมเรียกคุณว่าพี่เราแค่ต้องห่วงใยซึ่งกันและกันและไม่มีอะไรจะต้องสนใจอีก"

หัวใจของเธอดูเหมือนจะสงบลงเพราะคำพูดของเขา หลิง อี้หราน ยิ้มราวกับว่าเธอได้รับการปลดปล่อยจากภาระอันหนักอึ้งนี้ "จิน ฉันโชคดีจังที่ได้พบนาย”