พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 11

ย้อนกลับไปตอนนั้นในคุก หลิง อี้หราน อยู่คนเดียวถ้าเหลียนอี ไม่มาเยี่ยมเธอบ่อย ๆ เพื่อให้กำลังใจเธอและเทียวไปที่นั่น ที่นี่ทำสิ่งต่าง ๆ เพื่อเธอ หลิง อี้หรานอาจไม่ได้เดินออกจากคุกทั้งชีวิตก็เป็นได้

เหลียนอีเป็นคนที่คอยให้การดูแลสนับสนุนเธอตลอดสามปีที่ผ่านมา

"ฟางช่วยชีวิต...?" ดวงตาของอี้ จิ่นหลี เปล่งประกาย ชิน เหลียนอี ดูเหมือนจะเป็นสถานที่พิเศษในหัวใจของหลิง อี้หราน, อี้ จิ่นหลี ถาม "แล้วพี่ไม่คิดเหรอว่ามันเป็นเรื่องตลกที่จะปฏิบัติต่อคน ๆ หนึ่งเป็นฟางช่วยชีวิต? ถ้าฟางช่วยชีวิตทอดทิ้งพี่ไปแล้วพี่จะไม่รู้สึกสิ้นหวังเหรอ?”

อี้ จิ่นหลี ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงรู้สึกไม่สบายใจ เขาไม่ชอบที่หลิง อี้หราน เชื่อใจคนอื่น ดูเหมือนเธอจะเต็มใจทำทุกอย่างเพื่อคน ๆ นั้น

…

ในอีกไม่กี่วันข้างหน้าปริมาณงานของหลิง อี้หราน จะเพิ่มขึ้นอย่างมากเนื่องจากเจ้าหน้าที่บริหารจากศูนย์บริการสุขาภิบาลจะเข้ามาตรวจสอบในบางครั้งเธออาจจะต้องทำงานล่วงเวลา

โชคดีที่เมื่อเธอกลับบ้านมา จินจะเตรียมอาหารเย็นไว้รอเธอและนั่นทำให้หัวใจของเธออบอุ่นขึ้น

เธอได้บอกจินว่าให้เขากินข้าวเย็นไปก่อนถ้าเธอกลับบ้านดึก แต่เขายืนยันที่จะรอเธอเพื่อกินข้าวเย็นพร้อมกัน

ในตอนนี้เธอรู้สึกว่าพวกเขาสองคนอาศัยอยู่ในอพาร์ทเมนต์ให้เช่าเล็ก ๆ ซึ่งขึ้นอยู่กับกันและกันว่านั่นเป็นความรู้สึกเมื่อคน ๆ หนึ่งมีน้องชาย

รุ่งเช้าวันต่อมาหลังจากทำความสะอาดถนนที่เธอได้รับมอบหมายแล้ว หลิง อี้หราน ก็กลับไปที่ศูนย์บริการสุขาภิบาลหลังจากเก็บเครื่องมือ เธอยืนอยู่ที่สนามหญ้าหน้าทางเข้า

หลังจากนั้นไม่นานผู้ตรวจการจากสำนักงานบริหารเมืองก็มาถึง ทุกคนที่ทำหน้าที่กวาดถนนต่างยืนบนสนามหญ้าเพื่อต้อนรับผู้ตรวจทำให้สะดวกในการรายงาน

ร่างที่ผอมของหลิง อี้หราน โดดเด่นจากกลุ่มหญิงวัยกลางคน

"อี้หราน คุณคือหลิง อี้หราน!" เมื่อเจ้าหน้าที่ตรวจสอบไปถึงศูนย์บริการสุขาภิบาลผู้หญิงอายุประมาณ 28 ปีก็ตะโกนออกมาเมื่อเธอเห็น หลิง อี้หราน

หลิงอี้หรานเงยหน้าขึ้นและเห็นผู้หญิงคนหนึ่งในชุดสูทสีฟ้าอ่อน ผมของเธอยาวเป็นมวยและเธอมีใบหน้ากลมและดวงตาที่แคบเธอดูธรรมดา แต่การแต่งหน้าของเธอทำให้เธอดูดี

หลิง อี้หราน ตะลึงไปชั่วขณะ ก่อนที่เธอจะจำเพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลายของเธอ เหมียว เจียยู่

“เธอนั่นเอง!” เหมียว เจียยู่ มองไปที่หลิง อี้หราน ด้วยความประหลาดใจขณะที่เธอถาม“ ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่? ตอนนี้เธอเป็น... คนงานสุขาภิบาลเหรอ?”

"ใช่ ฉันทำงานอยู่ที่นี่" หลิง อี้หราน ตอบ เธอไม่ได้ละสายตาไปจากสายตาของเหมียว เจียยู่ ท้ายที่สุดแล้วก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องเจอเพื่อนเก่า ไม่ว่าจะน่าอายแค่ไหนเธอก็ต้องเผชิญหน้ากับมัน

"เจียยู่ คุณรู้จักกันเหรอ?" เพื่อนร่วมงานของเหมียว เจียยู่ ที่มาพร้อมกับเธอถาม

"ใช่แล้ว ย้อนกลับไปตอนนั้นอี้หรานเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในชั้นเรียนและเป็นหัวกะทิชั้นยอดของเรา เธอมักจะติดอันดับในชั้นเรียนเสมอ ผู้ชายหลายคนในชั้นเรียนชอบเธอและอยากจีบเธอแต่เธอไม่ชอบพวกเขาเลย" เหมียว เจียยู่ บอกกับเพื่อนร่วมงานของเธอ เธอยกย่อง หลิง อี้หราน เหมือนสูงส่งอยู่บนท้องฟ้าอย่างจงใจ

ยิ่งเธอทำแบบนั้นมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งแสดงให้เห็นถึงความแตกต่างกับสถานการณ์ที่ หลิง อี้หราน เป็นอยู่ในขณะนี้

เป็นไปตามคาด เพื่อนร่วมงานขมวดคิ้วและแสดงความคิดเห็นว่า "เธอเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในชั้นเรียนหรือเปล่า? เธอต้องล้อเล่นแน่ ๆ !"

อย่างไรก็ตาม หงส์ตัวนี้ลงเอยด้วยการกวาดถนน!