พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1022

ชิน เหลียนอีมองไปรอบ ๆ สังเกตเห็นร้านแผงลอยลักษณะเดียวกันอีกหลายร้าน ดูเหมือนว่าทำเลที่นี่จะค่อนข้างดี

“พวกเธอยังไม่ได้กินข้าวกันนี่ เดี๋ยวฉันทำบะหมี่ให้นะ จะได้ลองชิมฝีมือฉันด้วย” โจว เชียนหยุนบอก

“เอาสิ!” เหลียนอียิ้มร่า เธอยังไม่เคยลองชิมอาหารฝีมือพี่สาวคนนี้เลยสักครั้ง!

“แล้วเธอล่ะ? เธอเองก็ยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่” อี้หรานพูดพร้อมมองเชียนหยุนอย่างเป็นห่วง

“เดี๋ยวฉันกินทีหลังได้ ฉันเป็นเจ้าของร้านก๋วยเตี๋ยวนะ เธอคิดว่าฉันจะยอมทนหิวเหรอ?” เชียนหยุนเอ่ยด้วยรอยยิ้มก่อนส่งชามบะหมี่มาให้สองสาว

ทั้งสามนั่งกินข้าวกันบนโต๊ะสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ เหลียนอีชมฝีมือทำอาหารของเชียนหยุนไม่หยุดปาก “นี่มันอร่อยกว่าที่แม่ฉันทำอีก”

“แม่เธอยังทำกับข้าวให้กินอยู่อีกเหรอ?” อี้หรานเอ่ยถาม

“ใช่ แม่ฉันน่ะฝีมือไม่ไปไหนมาเป็นสิบปีแล้ว แต่แม่ชอบทำครัวมาก พ่อฉันก็เลยให้กำลังใจแม่ว่าทำกับข้าวเก่งตลอด เพราะอย่างนั้นแม่ฉันเลยไม่เคยรู้ฝีมือที่แท้จริงของตัวเอง”

เหลียนอีบ่นออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ที่แม่เธอไม่รู้อะไรแบบนี้ก็เป็นเพราะพ่อขี้อวยนี่แหละ บางครั้งพ่อก็จะแกล้งบอกให้แม่ไปพักผ่อนบ้าง แล้วพ่อจะทำอาหารให้เองเพราะทนกินกับข้าวแม่ไม่ไหว

“พ่อเธอรักแม่มากเลยนะ!” หลิง อี้หรานบอก นึกอิจฉาความสัมพันธ์ของทั้งคู่ ถึงแม้มันจะดูธรรมดา ๆ ไม่มีเรื่องอะไรให้น่าตื่นเต้น แต่เธอชอบความอบอุ่นที่คนทั้งสองมีให้กัน

อี้หรานหวังว่าสักวันหนึ่งเธอจะได้มีความสัมพันธ์แบบนี้บ้าง

แต่คงทำได้แค่คิด

“ฉันไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้วล่ะ พี่โจวมาเปิดร้านอยู่ตรงถนนหวายไห่ตอนกลางคืน ฉันกับอี้หรานเลยตามมา วันนี้ฉันขับรถมาน่ะ คุณไม่ต้องมารับก็ได้ เดี๋ยวฉันแวะไปส่งอี้หรานก่อนค่อยกลับบ้าน ไว้จะติดต่อไปตอนถึงบ้านแล้วนะ” ชิน เหลียนอีบอกอีกฝ่าย

“ก็ได้” เสียงทิงซินตอบกลับมา

หญิงสาวกำลังจะกดวางสายพอดีในตอนที่มีเสียงปังดังขึ้น ใครบางคนเตะเก้าอี้กระเด็น จนมาหล่นอยู่ที่โต๊ะข้าง ๆ

ชิน เหลียนอีเงยหน้าขึ้น เห็นกลุ่มผู้ชายสามคนนั่งอยู่ที่โต๊ะใกล้ ๆ ท่าทางเป็นนักเลงพอตัว หนึ่งในนั้นพูดออกมา “นี่แกกล้าคิดราคาอาหารขยะ ๆ ด้วยเรอะ แม่งเอ๊ย มีแมลงวันอยู่ในชามฉัน แกจะฆ่าเรารึไง?”

ผู้ชายอีกสองคนที่เหลือมีรีบพูดเออออตามว่าร้านของเชียนหยุนไม่น่าเชื่อถือบ้าง จะเรียกค่าเสียหายบ้าง

คนพวกนี้จงใจมาหาเรื่องชัด ๆ !