พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1076

“อี้จิ่นหลี ฉันต้องทำแค่สิ่งที่คุณต้องการจริง ๆ เหรอ? ฉันไม่สามารถมีความคิด หรือความต้องการของตัวเอง หรือกระทั่งทำให้คุณโกรธเลยเหรอ? ปากคุณบอกว่ารักฉัน แต่คุณเคยให้เกียรติฉันบ้างไหม?” หลิงอี้หรานกล่าว

เขาชะงักในสิ่งที่กำลังทำอยู่แล้วเงยหน้าขึ้นมองเธอ ราวกับว่าความรู้สึกใด ๆ ในดวงตาของเขาได้จางหายไป ทั้งหมดที่เหลืออยู่จึงมีเพียงความบูดบึ้ง หลังจากเงียบไปนาน สุดท้ายเขาก็พูดขึ้นว่า “เธออยากให้ฉันให้เกียรติเธอเหรอ?”

เสียงเย็นชาดังขึ้นในห้องที่มีบรรยากาศเย็นยะเยือกและอ้างว้าง

เธอหัวเราะให้ตัวเอง “ฉันมันโง่ไปแล้วแหละ คุณคงไม่เก็บฉันไว้ที่นี่หรอก ถ้าคุณให้เกียรติฉันสักนิด”

“ฉันให้เกียรติและทำทุกอย่างได้ถ้าเธอพอใจ ฉันทำให้ได้ทุกอย่างถ้าเธอรักฉันและเลิกคิดถึงผู้ชายคนอื่น” เขาพูดเสียงพึมพำ

เขามองตัวเองจากมุมที่ต่ำต้อยที่สุดเมื่อพูดคำพูดเหล่านั้นออกมา

ถึงอย่างนั้นหลิงอี้หรานก็พูดเพียงเบา ๆ ว่า “คุณคงจะให้เกียรติก็ต่อเมื่อฉันรักคุณ และถ้าฉันไม่ทำ คุณก็จะควบคุมทั้งความต้องการ ความชอบ และความปรารถนาของฉัน ไม่ใช่หรือไง?”

ริมฝีปากบางของเขาเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง และดวงตาของเขาก็ดูโกรธเคือง

เธอสบตาเขาโดยไม่กลัวหรือถอยหนี... บางทีเธออาจจะถอยมามากพอแล้ว และไม่อยากจะหนีอีกต่อไป “อี้จิ่นหลี ถ้านี่คือการให้เกียรติของคุณ ฉันก็ไม่ต้องการ”

“จริงเหรอ? เธอไม่ต้องการ?...” เขาพูด ในทันใดนั้นเองที่เขาอุ้มเธอขึ้นมาและเดินไปยังเตียงซึ่งอยู่ใกล้ ๆ

เธอขัดขืนในทันที “นี่คุณพยายามทำอะไรน่ะ?”

“เธอพูดเองไม่ใช่หรือไงว่าไม่ต้องการการให้เกียรติอะไรนี่ งั้นฉันก็ไม่ต้องให้เกียรติเธอแล้วสิ?” เขาพูดพลางโยนเธอลงบนเตียงและใช้นิ้วเรียวของเขาปลดกระดุมเสื้อ