พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1090

ตอนนี้ที่เขากำลังหลับอยู่ เขาดูเหมือนเป็นชายหนุ่มที่หลุดออกจากความเป็นตัวเอง เขาไม่บ้าดีเดือด แต่ดูคล้ายกับเทพบุตรแสนงดงามที่น่าเข้าหา

ถึงอย่างนั้น รอยย่นระหว่างคิ้วของเขาทำให้เขาดูค่อนข้างอ่อนแอ

‘อ่อนแอเหรอ?’

หลิงอี้หรานหัวเราะและกำลังจะพาตัวเองออกจากอ้อมแขนของเขาในตอนที่มือของเขาดูเหมือนจะจับเธอไว้โดยไม่รู้ตัว จากนั้น... เขาก็จับนิ้วทั้งสี่ของมือขวาเธอไว้

หลิงอี้หรานตกใจและพยายามดึงนิ้วของเธอออกจากมือของเขา แต่พอทำอย่างนั้นเขากลับจับนิ้วเธอไว้แน่นแทน! นี่คล้ายกับว่าเขากำของรักของหวงไว้และไม่ยอมวาง

หลิงอี้หรานพูดไม่ออก เธอยังคงออกไปไม่ได้แม้ว่าเธอจะพยายามหมดแล้ว ‘นี่คืนนี้ฉันต้องนอนบนเตียงนี้กับเขาใช่ไหม?’

เธอพยายามอีกหลายครั้ง แต่เธอก็ไม่สามารถเอามือออกจากมือเขาได้เลย สุดท้ายก็ได้แต่สงสัยว่าเขาหลับจริง ๆ หรือเปล่า

แต่เขาก็ไม่ได้ลืมตาขึ้นมาสักครั้ง หรือว่าทำอย่างอื่นเลยจริง ๆ

ดังนั้น เธอจึงทำได้เพียงปลอบใจตัวเองว่าอย่างไรพวกเขาก็เคยนอนร่วมเตียงเดียวกันมาก่อนเท่านั้น

หลังจากความลังเล หลิงอี้หรานก็ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวพวกเขา จากนั้นเธอก็พยายามเว้นระยะห่างระหว่างทั้งสองให้ได้มากที่สุดจนเธอเอนตัวพิงอยู่ที่มุมหนึ่งของเตียง

เธอคิดว่าตัวเองคงจะหลับไม่ลงหากต้องนอนร่วมเตียงเดียวกับอี้จิ่นหลี ทว่าคืนนั้นเธอก็หลับลงไปอย่างรวดเร็ว

ใช้เวลาสักพักเธอถึงจะชินกับแสงแดดจ้าที่เข้ามาเมื่อเธอลืมตามัวขึ้นมา

‘กี่โมงแล้ว? ฉันอยู่...’ ขณะมึน ๆ งง ๆ หลิงอี้หรานก็มองไปยังเพดานที่ไม่คุ้นตาและพยายามยกมือขึ้นขยี้ตาอย่างที่ทำเป็นประจำ

ในทันใดนั้นเองที่ร่างกายของเธอแข็งทื่อไป เธอรู้สึกได้ถึงมือที่กำลังดึงนิ้วของข้างขวาของเธอ จากนั้นเธอก็หันไปเห็นใบหน้าของอี้จิ่นหลี แล้วความทรงจำของเมื่อคืนก็ไหลเข้ามาในหัวของเธอ

‘นี่ฉัน... นอนหลับที่นี่ทั้งคืน!’

‘นี่มันร้อนมาก!’

หลิงอี้หรานตกใจ ‘เขา... เขามีไข้ และดูเหมือนจะเป็นไข้สูงด้วย!’

แต่เธอไม่มีที่วัดไข้ หรือยาลดไข้อยู่กับตัวเลย!

“อี้จิ่นหลี!” เธอเรียกเขา พยายามปลุกให้เขาตื่น “คุณ... คุณยังมีสติอยู่หรือเปล่า? ตื่นสิ!”

ขนตาของเขาสั่นเล็กน้อย หลังจากเรียกเขาอยู่สองสามครั้ง ในที่สุดเขาก็ค่อย ๆ ลืมตามองหน้าเธอ

เธอกล่าวว่า “คุณมีไข้นะ! บ้านนี้มียาลดไข้หรือเปล่า? หรือว่าคุณติดต่อกับใครข้างนอกตอนนี้ได้บ้างไหม ให้เขาพาคุณไปโรงพยาบาลสิ”

เขาลุกขึ้นนั่งอย่างช้า ๆ และถามขณะที่มองมายังเธอ “ทำไมเธอไม่ออกไปตอนที่ทำได้ล่ะ?”