พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1094

‘ทำไมเขาถึงกินยาที่ฉันให้? เป็นเพราะเขาเชื่อใจเหรอ?’

‘ถ้าเขาเชื่อใจฉัน แล้วทำไมเขาถึงเชื่อใจฉันที่ให้ยาเขา ไม่ใช่ความรู้สึกที่ฉันมีให้เขาล่ะ? ถ้าเขาเชื่อใจฉันเพิ่มอีกนิด บางทีเราอาจจะไม่ต้องเลิกกันเลยก็ได้’

ตอนนี้ความเชื่อใจดูเหมือนเป็นเรื่องน่าขัน

แม้ว่าเขาจะนอนหลับอยู่ แต่คิ้วของเขากำลังขมวดเข้าหากัน และมีชั้นเหงื่อบาง ๆ ปรากฏอยู่บนหน้าผากของเขา

เมื่อเห็นดังนั้น หลิงอี้หรานจึงไปเอาผ้าขนหนูในห้องน้ำออกมาและเช็ดเหงื่อตรงหน้าผากให้เขาอย่างเบามือ

“แม่ครับ... แม่...” เขาร้องออกมาอย่างตะกุกตะกัก เสียงของเขาเบามากจนเกือบจะเรียกว่ากระซิบ และเธอก็อยู่ใกล้เขามากเสียจนได้ยินสิ่งที่เขาพูด

‘นี่เขา... ฝันอยู่เหรอ? เขาฝันถึงแม่ใช่ไหม?’ หลิงอี้หรานคิดกับตัวเอง

เธอจำได้ที่เขาบอกว่า แม่ของเขาทิ้งลูกและสามีไปเพราะว่าเธอทนไม่ไหวกับความยากจนที่ต้องเผชิญในตอนที่เขายังเด็ก

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา แม่ของเขาไม่เคยปรากฏตัวต่อหน้าเขาเลยสักครั้ง

เธอจำได้ว่า เขามีแผลที่หน้าอกที่เกือบจะฆ่าเขาไป แต่ตอนนี้รอยแผลเป็นนั้นก็ได้จางลงไปมากแล้ว

การจางลงของแผลเป็นทำให้เธอนึกภาพออกว่ามันเคยร้ายแรงแค่ไหน เด็กที่ได้รับบาดเจ็บขนาดนั้นสามารถตายได้ง่าย ๆ เลย!

แม่ของเขาผลักเขาให้พ้นทางในตอนที่เขาพยายามจะรั้งไม่ให้เธอไปจนทำให้เขาได้รับบาดเจ็บ

“แม่... อย่า... อย่าทิ้งผมไป... พ่อ... ไม่... อย่า...” คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันแน่นขึ้น ๆ ขณะที่เขาส่ายหัวไปมาเบา ๆ พร้อมกับเสียงแหบแห้งที่หลุดออกมาจากปากของเขา

‘ฉันก็แค่รู้สึกสงสารผู้ชายที่ฉันไม่ได้รักก็เพราะเขาป่วย’ หลิงอี้หรานบอกกับตัวเองในหัว

“อย่า... อย่าทิ้งผม... ผมไม่อยาก... อยู่คนเดียว...” น้ำเสียงของเขาฟังดูลุกลี้ลุกลนขณะที่เขาหลับ และสีหน้าของเขาก็แสดงความเปราะบางอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

“ฉันไม่ทิ้งคุณ และคุณก็ไม่ได้อยู่คนเดียว” เธอเอ่ยอย่างอ่อนโยนขณะที่เล่นตามน้ำไปกับเขา บางทีเธอแค่อยากจะปลอบโยนความร้อนรนและรู้สึกสงสารเขาก็เท่านั้น!

…

เมื่ออี้จิ่นหลีตื่นขึ้นมา เขาก็รู้สึกได้ถึงเหงื่อที่แตกออกมาท่วมตัว ทั้งร่างของเขาราวกับว่าอ่อนแอและไร้เรี่ยวแรง

เขาลุกขึ้นนั่งช้า ๆ และมองไปรอบห้อง