พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1099

“ขอโทษค่ะ หมอซู ฉันไม่คิดว่า... เขาจะพาคุณมาที่นี่ด้วยเหมือนกัน” หลิงอี้หรานกล่าวอย่างอึดอัดใจ

ถึงอย่างนั้นหมอซูก็ไม่ได้ถามอะไรเพิ่มอีก อย่างไรเสียด้วยอายุของเขาแล้ว ชายชราก็รับรู้โดยอัตโนมัติว่า บางคำถามไม่ควรถามออกไป

ดังนั้นเขาจึงกางเครื่องมือที่เขาพกมาด้วยออกแล้วขอให้หลิงอี้หรานยื่นมือขวาออกมา

มีดเข็มหลากหลายชนิดที่เรียงรายกันอยู่ทำให้หลิงอี้หรานนึกถึงความรู้สึกเจ็บปวดครั้งล่าสุดที่เธอได้รับจากการรักษา และนั่นก็ทำให้เธอตัวสั่น

เมื่อหมอซูกำลังจะปักมีดเข็มลงไปบนหลังมือของหลิงอี้หราน อี้จิ่นหลีก็จับข้อมือของหมอซูไว้ทันที “นี่อะไร?”

“การรักษาไงล่ะ คิดว่าอะไร?” หมอซูขุ่นขึ้ง เขาเกลียดการโดนขัดจังหวะระหว่างทำการรักษาที่สุด

“ถ้าใช้เข็มในการรักษาแล้วทำไมถึงไม่ทายาชาให้เธอก่อนล่ะ?” อี้จิ่นหลีถามพลางขมวดคิ้ว

“ถ้าทายาชาก็ไม่เห็นการตอบสนองของนิ้วเธอน่ะสิ ฉันต้องการการตอบสนองตามปกติของเธอเพื่อทำการรักษา!” หมอซูกล่าว

อี้จิ่นหลีก็ยังคงไม่แน่ใจ “แต่เข็มพวกนี้...”

หลิงอี้หรานเงยหน้ามองอี้จิ่นหลีและพูดว่า “ไม่เป็นไรหรอก ฉันเคยทำแล้ว อีกอย่าง หลังจากรักษาเสร็จ ไม่นานอาการเจ็บก็หายไปแล้ว”

‘ก็เหมือนกับความเจ็บปวดในตอนที่ฉันต้องอดทนตอนอยู่ในคุก เดี๋ยวมันก็ผ่านไป’

ถึงอย่างนั้นความเจ็บปวดในคุกก็ทำให้เธอไร้ซึ่งความหวัง แต่ตอนนี้ความเจ็บปวดที่เธอได้รับยังพอมีหวังอยู่บ้าง

เธออยากให้นิ้วของตัวเองกลับมาใช้งานได้คล่องแคล่ว แม้ว่ามันอาจจะไม่ได้ดีเท่าตอนแรก แต่ถ้าความเจ็บนี้ทำให้มันดีขึ้นเธอก็จะทำ

สีหน้าของอี้จิ่นหลีเปลี่ยนไปเล็กน้อย คำพูดของเธอย้ำเตือนให้เขานึกถึงบางสิ่ง เขาปล่อยมือของหมอซู แต่จับมือซ้ายของอี้หรานและผสานไว้แทน

“คุณทำอะไรเนี่ย?” เธอถามด้วยความประหลาดใจ