พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1105

“ที่จริง... ไม่ใช่ว่าเธอรักฉันไม่ได้อีกแล้ว แต่เป็นเพราะเธอกลัวว่าฉันจะทำให้เธอเจ็บอีกใช่ไหม?” อี้จิ่นหลีถามเสียงอ่อน

เธอรู้สึกได้ว่าเขามองเธอออก บางทีคงจะเป็นอย่างที่เขาพูด เธอกลัว เธอกลัวมากเสียจนไม่กล้ามีรักอีกแล้ว

“อี้หราน ฉันจะไม่ทำร้ายเธออีก!” อี้จิ่นหลีกำจัดแววตาหลงใหลทิ้งไป และเหลือไว้แค่เพียงความจริงจัง

เขาค่อย ๆ ก้าวเท้าเข้ามาหาเธอช้า ๆ ขณะที่ดวงตาของเขาจ้องมายังดวงตาผลอัลมอนด์ของเธอ “เธอไม่เชื่อฉันเหรอ?”

เธอกล่าวตอบว่า “เรื่องแบบนี้ไม่มีใครรับประกันได้หรอกนะ”

“ถ้าเธอไม่เชื่อ ฉันจะสาบานเลย”

“ไม่ต้อง...”

ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร เขาก็ย่อตัวลง และคุกเข่าข้างหนึ่งต่อหน้าเธอ ใบหน้าของเขาเคร่งขรึม จริงจัง และแสดงความตั้งใจจริง “ฉัน จิ่นหลี ขอสาบานว่า ถ้าฉันทำให้เธอเจ็บอีกในอนาคต ฉันจะชดใช้คืนให้เธอสิบเท่า ถ้าฉันทำให้เธอร้องไห้ ความเจ็บปวดนั้นจะต้องบาดลึกถึงกระดูกและเผาไหม้หัวใจของฉันจนเป็นผุยผง”

ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความตกตะลึง เธอไม่เคยคาดคิดเลยว่าเขาจะคุกเข่าลงตรงหน้าเธอแบบนี้ และพูดอะไรพวกนั้นด้วย!

เธอก้มมองลงไปที่เขา ขณะที่เขาหลบตา ก้มหน้าลง และพึมพำว่า “รู้อะไรไหม? ฉันได้ยินมาว่าบางเผ่ามีธรรมเนียมโบราณคือการจูบหลังเท้าของอีกฝ่าย เพื่อแสดงสัญญาณของการยอมจำนน มันหมายความว่าเธอเต็มใจที่จะมอบความจงรักภักดีและจิตวิญญาณให้แก่พวกเขา”

ดวงตาของเธอเบิกกว้าง และเสียงของเขาก็ฟังดูห่างออกไปแต่ก็ยังใกล้กับหูของเธอ

‘เขาพูดเรื่องอะไร?

‘นี่เขาคิดจะทำอะไร’

หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นส่ำ จากนั้นเธอก็เห็นเขาค่อย ๆ ถอดรองเท้าแตะออกจากเท้าขวาของเธอในท่าทีที่ชวนให้น่าตกใจ ก่อนเขาจะประทับริมฝีปากลงบนหลังเท้าของเธอ

“อี้หราน ฉันรักเธอ ฉันให้เธอได้ทุกอย่างที่ฉันมี”