พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1106

“คุณ... มาทำอะไรที่นี่?” หลิงอี้หรานมองไปยังกู้ลี่เฉินด้วยความประหลาดใจ เธอสังเกตเห็นว่าเขาซูบผอมลงไปเมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้

มือขวาของเขายังคงมีผ้าพันแผลพันไว้ หลิงอี้หรานจำตอนที่อี้จิ่นหลีหักข้อมือของกู้ลี่เฉินก่อนจะพาตัวเธอมาได้ “ข้อมือเป็นไงบ้างคะ?”

เขาพูดเสียงเบา “ไม่เป็นไรครับ เจ็บนิดหน่อย แต่ที่นี่หายากมากเลยนะ ถ้าไม่ใช่เมื่อวานหมอซูถูกพาตัวมาที่นี่เราคงจะไม่ได้เบาะแสอะไรเลย”

เมื่อพูดถึงเรื่องนั้น ความกังวลก็ปรากฏในดวงตาของกู้ลี่เฉินอีกครั้ง “หลังจากที่เขาพาคุณมาที่นี่ เขาได้ทำอะไรให้คุณลำบากใจหรือเปล่า?”

“ไม่เลยค่ะ” หลิงอี้หรานตอบพลางส่ายหน้า แต่สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อคิดถึงช่วงนี้ที่เธอใช้เวลาร่วมกับอี้จิ่นหลี

กู้ลี่เฉินรู้สึกไม่สบายใจเมื่อเห็นแบบนี้ ราวกับว่าความเป็นไปได้ที่เขาไม่อยากจะคิดถึงกำลังค่อย ๆ เป็นจริงขึ้นมา

จู่ ๆ กู้ลี่เฉินก็ดึงมือของหลิงอี้หรานไว้ด้วยมือซ้ายของเขา และกล่าวว่า “ผมจะพาคุณออกไปเดี๋ยวนี้ คฤหาสน์นี้มีระบบรักษาความปลอดภัยแน่นหนาในทุกจุด ผมให้คนแฮ็คเข้าไปในระบบและปิดการรักษาความปลอดภัยบางจุดไว้ชั่วคราว อีกไม่นานมันก็จะกลับไปทำงานเหมือนเดิม เพราะงั้นเรารีบไปกันเถอะ”

เธอตกใจ “พาฉันออกไปเหรอ?”

ดวงตารูปนกฟีนิกซ์ของเขามองมาที่เธอ “คุณไม่อยากออกไปเหรอ?”

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ความคิดของหลิงอี้หรานกลับหวนระลึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนตอนที่อี้จิ่นหลีคุกเข่าลงต่อหน้าเธอ จูบหลังเท้าของเธอ และกล่าวคำสาบาน

ในตอนนั้น เธอรู้แล้วว่าตัวเองได้ตกหลุมรักเขาอีกครั้ง เธอหลงรักชายคนนั้น แม้ว่าเธอจะเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสจากชายคนนั้นก็ตาม เธออดคิดไม่ได้ว่า ‘ถ้าเรากลับไปคบกัน เราอาจ... มีความสุขก็ได้มั้ง?

‘เขาจะเชื่อใจและรักฉันเหมือนที่เขาบอกว่าจะไม่ทำร้ายฉันอีกได้ไหม?’