พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 112

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้เซียว จื่อฉี ก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น เขามองไปที่ ห่าว อี้เหมิง ที่อยู่ข้าง ๆ เขา

ตอนนี้ครอบครัวเซียวและครอบครัวห่าวอยู่ในเรือลำเดียวกัน "ถึงแม้อี้ จิ่นหลี จะสนใจหลิง อี้หราน แต่เขาก็จะไม่... ดำเนินการกับทั้งสองครอบครัวเพื่อผู้หญิงคนหนึ่งใช่ไหม?"

ท้ายที่สุดแล้วการที่หลิง อี้หราน ลงเอยในสภาพนั้นในตอนนั้นเป็นความผิดของเธอเองใช่ไหม?

หลิง อี้หราน รู้สึกว่าเธอมีความฝันมานานมาก

ในความฝันเธอรู้สึกเหมือนได้กลับไปอยู่ในคุก ไม่ว่าเธอจะพยายามหลบหนีหรือร้องขอความเมตตาเพียงใดเธอก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากความทรมานนี้ไปได้

ความหนาวเข้ากระดูก น้ำที่สกปรกโสโครก การชกต่อยและการเตะสาดใส่เธอขณะที่ผู้คนพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยว่า "ดูสิเธอเป็นทนายความที่ยอดเยี่ยมมีปัญญา แต่ตอนนี้เธอก็เหมือนกับเรา จริง ๆ แล้วเธอไม่ได้ดีไปกว่าฉันตอนนี้เลย เธอสู้ไม่ได้ด้วยซ้ำ!”

เธอควรจะทนกับความทุกข์ทั้งหมดนี้นานแค่ไหน? ทำไม... ทำไมเธอต้องเจ็บปวดขนาดนี้ในเมื่อเธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลย?

"หลิง อี้หราน เธอรู้ไหมว่าอะไรคือความผิดพลาดครั้งใหญ่ที่สุดของเธอที่ทำให้เจ้าเมืองเฉินขุ่นเคือง"

“หลิง อี้หราน ใครก็ตามที่ทำให้อี้ จิ่นหลี ขุ่นเคืองจะไม่มีจุดจบที่ดี"

“หลิง อี้หราน นายน้อยอี้มีความเมตตาเขาจึงไม่ฆ่าเธอ ไม่อย่างนั้นเธอจะต้องตายในคุก!"

เมตตา? เธอถูกจำคุกเป็นเวลาสามปี เธอบาดเจ็บไปทั่ว เธออาจจะไม่สามารถมีลูกได้เลยในชีวิตของเธอ นี่เรียกว่าเมตตาได้ไหม?

เธอรู้สึกเจ็บปวดมากจนราวกับว่าร่างกายของเธอกำลังจะระเบิด

ใครจะช่วยเธอจากความทุกข์ทรมานทั้งหมดนี้ได้กัน?

“อย่า... อย่า.... ” เธอพยายามอย่างสุดความสามารถ แต่เธอไม่รู้ว่าเธอกำลังดิ้นรนเพื่ออะไร เป็นเพราะเธอต้องการหลุดพ้นจากความเจ็บปวดในร่างกายหรือเป็นเพราะเธอต้องการออกจากชะตากรรมที่น่าเศร้าเช่นนี้?

ใครจะช่วยเธอได้บ้าง? ใครจะปกป้องเธอได้?

“พี่ ไม่เป็นไรนะ ผมอยู่ที่นี่ ผมอยู่ที่นี่ไม่มีใครทำร้ายพี่ได้" เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างหูของเธอ

“นี่เสียงใคร?"

“โอ้ ใช่ นี่จิน! จิน!"

หลิง อี้หราน ลืมตาขึ้นด้วยความยากลำบาก สิ่งที่เข้ามาในมุมมองของเธอคือใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับพระเจ้า

นี่คือ... จิน! แต่... ดูเหมือนว่ามีบางอย่างที่แตกต่างออกไปเกี่ยวกับเขา

“พี่ตื่นแล้ว ยังไม่สบายอยู่เหรอ?” น้ำเสียงที่เย็นชาของอี้ จิ่นหลีแฝงไปด้วยความอ่อนโยน

หลิง อี้หราน ส่ายหัว หลังจากที่เธอลุกขึ้นนั่งด้วยความช่วยเหลือของเขาเธอก็ตระหนักว่ามีบางอย่างที่แตกต่างออกไปเกี่ยวกับเขา

ผมม้าหนาของเขาถูกหวีกลับเผยให้เห็นหน้าผากเต็ม ๆ เขาสวมสูทสั่งตัดโดยมีสายผูกรอบคอและมีนาฬิกาอยู่ที่ข้อมือ หลิง อี้หราน จำแบรนด์นาฬิกาได้ หากนาฬิกาเรือนนี้เป็นของแท้ก็จะต้องมีมูลค่าอย่างน้อยสองสามล้านหยวน

“นี่... จินเหรอ?” เธอกระพริบตาและรู้สึกว่าทุกอย่างดูเหนือจริงไปหน่อย

“พี่เป็นอะไรไป" เขาถามอีกครั้งเพราะเธอดูจะตกอยู่ในภวังค์

“นายคือ… จิน จริง ๆ เหรอ?” เธอถามด้วยเสียงต่ำ

“ใช่ ผมเอง" เขาตอบ