พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1120

คฤหาสน์นี้จะต้องถูกปิดตายเพื่อให้สิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่ตายไปจากความทรงจำของเขา และเขาก็จะไม่นึกถึงมันอีก!

อี้จิ่นหลียกเท้าและก้าวไปยังประตูทางเข้าคฤหาสน์

เขาจะไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีก! ทั้งความหวังและความสิ้นหวังของเขาเกิดขึ้นในคฤหาสน์แห่งนี้ และมันก็จะกลายเป็นสิ่งต้องห้ามตั้งแต่นี้ไป

เหมือนกับที่ผู้หญิงซึ่งครั้งหนึ่งเขาเคยเรียกเธอว่า ‘พี่สาว’ ก็ได้กลายเป็นสิ่งต้องห้ามเช่นกัน!

...

การมาที่บริษัทของหวาลี่ฟางทำให้หลิงอี้หรานค่อนข้างแปลกใจ

แต่หวาลี่ฟางมาหาทนายกู้เพื่อขอคำแนะนำด้านกฎหมายและเธอก็ขอให้ทนายกู้ช่วยจัดการกับเรื่องการหมิ่นประมาท เธอบอกว่าเธออยากฟ้องพวกชาวเน็ตที่ชอบคอมเมนต์มุ่งร้ายแก่เธอ

ทนายกู้ปฏิเสธเรื่องธุรกิจไม่ได้ อีกทั้งหวาลี่ฟางยังจะจ่ายให้เขาอย่างงามด้วย

หลังจากคุยธุระที่เธอต้องการแล้ว หวาลี่ฟางก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันว่าจ้างบริษัทของคุณให้ทำคดีนี้ก็เพราะอี้หรานลูกพี่ลูกน้องของฉันที่ทำงานที่นี่ค่ะ ฉันรู้สึกว่าสามารถมอบหมายงานให้คุณได้ แล้วในขณะเดียวกันฉันก็รู้สึกวางใจได้ด้วยค่ะ”

ทนายกู้ตอบรับอย่างสุภาพไปสองสามคำ

ตอนที่หวาลี่ฟางกำลังจะกลับ ทนายกู้ก็กล่าวว่า “อี้หราน ทำไมเธอไม่เดินไปส่งลูกพี่ลูกน้องล่ะ?”

หลิงอี้หรานทำตามและเดินออกไปส่งหวาลี่ฟาง

หลิงอี้หรานมองประตูลิฟต์ที่ปิดลงช้า ๆ ครอบครัว... ญาติของเธออาจไม่เคยคิดว่าเธอเป็นครอบครัวเลยก็ได้

และเธอ... อาจไม่มีสิ่งที่เรียกว่าบ้านอีกแล้ว!

หวาลี่ฟางเดินออกมาจากตึกของสำนักงานและกำลังจะไปยังรถของเธอในลานจอดรถ ตอนนั้นเองที่มีร่างหนึ่งตะครุบเธอไว้จากด้านหลัง “เธอมีชีวิตที่ดีนี่ น่าเสียดายที่ตอนนั้นฉันหย่ากับเธอ!”

หวาลี่ฟางรู้ได้จากเสียงว่านี่คือสามีเก่าของเธอจ้าวต้าจู้

ชื่อของเขาไร้รสนิยมและสู้ชื่อดี ๆ ของกู้ลี่เฉินไม่ได้เลยสักนิด และยังไม่พูดถึงหน้าตาของจ้าวต้าจู้รวมถึงพื้นเพครอบครัวที่เทียบกับกู้ลี่เฉินไม่ได้สักนิด

หวาลี่ฟางผละออกมาจากอ้อมแขนของจ้าวต้าจู้และหันไปมองเขาด้วยสายตารังเกียจ “ครั้งก่อนฉันให้เงินแกไปแล้วไม่ใช่หรือไง? แกต้องการอะไรอีก?”