พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1129

หัวใจของหวาลี่ฟางเต็มไปด้วยความเกลียดชัง แต่เธอก็ยังคงฝืนปั้นหน้ายิ้ม “นะ... แน่สิคะ ฉันรู้ แถมอี้หรานเองก็อยู่ที่นี่ด้วย ฉันขอให้เธอรอในส่วนนั่งเล่นน่ะค่ะ พอดี... มันยังไม่ถึงเวลาของฉัน งั้นเดี๋ยวฉันไปหาเธอก่อน”

พูดจบหวาลี่ฟางก็ทำท่าทางว่าเธอกำลังจะตรงไปยังส่วนนั่งเล่น

“เธอก็อยู่นี่งั้นเหรอ?” กู้ลี่เฉินตะลึงและรีบตามหวาลี่ฟางไปทันที “งั้นเราก็ไปที่นั่นด้วยกันเถอะ” เขาอยากเห็นหน้าอี้หราน และรู้สึกคิดถึงเธอแทบคลั่งในตอนที่ไม่ได้เห็นหน้าเธอ

ถ้าไม่ได้กลัวว่าการตามตื๊อของเขาจะทำให้เธอรำคาญหรือกลัว เขาคงไปหาเธอทุกวันแล้ว!

เขาไม่ได้เจอหน้าเธอมาก็หลายวันแล้ว เพราะหวังว่าเธอจะจัดการกับความรู้สึกของตัวเองได้ และทุกวันเขาก็ต้องข่มใจตัวเองไม่ให้ไปเจอเธอ

หวาลี่ฟางรู้สึกพอใจ แน่นอนว่าเพราะทุกอย่างเป็นไปตามแผนของเธอ

หลิงอี้หรานเสร็จแน่ เพราะเมื่อทุกคนไปถึงหน้าประตู เธอก็จะเปิดประตูห้องไปพร้อมกับตะโกนด้วยความประหลาดใจ!

ในขณะที่พวกเขากำลังเดินไปยังประตูส่วนนั่งเล่น จู่ ๆ เสียงของรถฉุกเฉินก็ดังขึ้นตรงบริเวณใกล้กับทางเข้าห้างสรรพสินค้า จากนั้น เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ซึ่งนำเปลหามมาด้วยและรีบตรงดิ่งมาทางนี้

เจ้าหน้าที่ตะโกนขณะที่วิ่งมา “หลีกทางครับ หลีกทาง! ผู้ป่วยที่โดนวางยาอยู่ไหน?”

หวาลี่ฟางงงเป็นไก่ตาแตก ‘เกิดอะไรขึ้น? ใครโทรเรียกหมอมา?’

แต่ก่อนที่เธอจะได้รู้ ตำรวจอีกนายก็ฝ่าฝูงชนจากข้างนอกเข้ามา “ใครโทรเรียกตำรวจว่าที่นี่มีคนโดนวางยาครับ คนให้ข้อมูลที่ชื่อหลิงอี้หรานอยู่ไหนครับ?”

‘อี้หรานเป็นคนเรียกตำรวจมาเหรอ?’ หวาลี่ฟางกลายเป็นหินไปแล้ว

หวาลี่ฟางแสร้งทำเป็นวิตกและจงใจเอ่ยเสียงดังถามว่า “ลี่เฉินคะ เกิดอะไรขึ้น? อี้หรานเป็นอะไรไปหรือเปล่า?”

การมาถึงของตำรวจและแพทย์ฉุกเฉินสะดุดตาคนโดนรอบมากพออยู่แล้ว เมื่อผนวกเข้ากับเสียงตะโกนของหวาลี่ฟางก็ทำให้มีคนเข้ามาสนใจมากขึ้นจนทำให้การถ่ายทำต้องหยุดลงกลางคัน

อย่างไรก็ตาม เมื่อหวาลี่ฟางวิ่งมาถึงประตูของส่วนนั่งเล่น เธอก็ต้องอึ้งไป!

สภาพที่เห็นห่างไกลจากภาพที่เธอคิดไปหลายขุม

จ้าวต้าจู้และหลิงอี้หรานอยู่ในส่วนนั่งเล่นนั้นจริง ๆ แต่จ้าวต้าจู้อยู่ในสภาพถูกมัดด้วยเชือกสีขาว และกลิ้งไปมาบนพื้นพร้อมกับทำเสียงบางอย่าง ในขณะเดียวกันนั้นหลิงอี้หรานก็กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้โดยที่ยังสวมเสื้อผ้าครบทุกชิ้น