พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1130

‘เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง? จ้าวต้าจู้มันทำอะไร? ฉันวางยามันแล้วนี่ ตอนนี้มันควรจะต้องเมายาอยู่สิ! แต่ตอนนี้มันกดผู้หญิงคนหนึ่งยังไม่ไหวเลยเนี่ยนะ’

หลิงอี้หรานเองก็อึ้งไปเช่นกัน เธอไม่คิดว่าจะได้เจอกู้ลี่เฉินเมื่อประตูเปิดออก

“คุณมา... ทำอะไรที่นี่?” หลิงอี้หรานถามด้วยความสับสน

กู้ลี่เฉินตั้งสติได้อีกครั้งและรีบเข้าไปหาหลิงอี้หราน “คุณไม่เป็นไรใช่ไหม? ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับคุณใช่หรือเปล่า?”

“ฉันไม่เป็นไรค่ะ แต่...”

ก่อนที่หลิงอี้หรานจะพูดจบประโยค กู้ลี่เฉินก็เห็นรอยขาดเล็กน้อยบนแขนเสื้อของเธอ มันไม่ได้ชัดมากจนมองเห็นได้ตั้งแต่แรกเห็น แต่เขาก็สามารถเห็นมันได้เมื่อเดินเข้าไปใกล้ “นี่อะไร?”

“ตอนเขาเข้ามาใกล้เขาจับฉันไว้ได้สองสามครั้งค่ะ” หลิงอี้หรานกล่าว อย่างไรก็ตามเธออาจต้องทิ้งเสื้อตัวนี้ไป เพราะรอยขาดอยู่ในจุดที่มองเห็นได้ชัดจนเธออาจจะซ่อมไม่ได้แม้จะอยากซ่อมมันก็ตาม

กู้ลี่เฉินหน้าซีดลงไปในทันทีและช่วยดึงแขนเสื้อของหลิงอี้หรานขึ้นมาอย่างเบามือ จากนั้นเขาก็เห็นรอยข่วนบนแขนของเธอ

รอยข่วนพวกนั้นเคืองตาเขาเสียจริง!

เขาไม่รู้ว่าเธอเอาตัวรอดมาได้อย่างไร แต่ถ้าชายที่ใส่เพียงบ็อกเซอร์คนนั้นทำสำเร็จ เขาไม่อยากคิดถึง... ผลลัพธ์ที่ตามมาเลย

ในตอนนั้นเองที่จู่ ๆ จ้าวต้าจู้ก็พลิกตัวตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาจากพื้นและกระโจนใส่หลิงแหราน “ฉัน... ต้องการเธอ มาหาฉันเร็ว... มาหาฉัน... ฉัน... ทนไม่ไหวแล้ว...”

จ้าวต้าจู้ถูกยาควบคุมโดยสมบูรณ์ เขาไม่สามารถแยกแยะอะไรได้เลย เขาแค่ทำตามสัญชาตญาณที่ต้องการหาผู้หญิงมาตอบสนองตัวเอง!

กู้ลี่เฉินมองไปเห็นจ้าวต้าจู้ที่จู่ ๆ ก็พุ่งเข้ามา เขาจึงจับอีกฝ่ายไว้และต่อยเขาทันที