พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1158

คุณนายโจวกล่าวด้วยความโกรธเคือง “ลูกเข้าใจผิดแล้ว! เป็นยัยคงจื่ออินอะไรนั่นต่างหากที่ทำให้เป็นแบบนี้! ถ้าลูกกังวลเรื่องการโดนตราหน้า งั้นลูกก็ต้องรื้อคดีใหม่ อี้หรานบอกไม่ใช่เหรอว่ามีโอกาสถึง 30 เปอร์เซ็นต์น่ะ?”

โจวเชียนหยุนไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น เธอแค่มองดูลูกชายเงียบ ๆ หลังจากนั้นสักพักเธอก็ลุกขึ้นยืนและพูดว่า “แม่คะ วันนี้หนูเหนื่อยแล้ว หนูขอกลับบ้านไปพักสักหน่อย หนูขอโทษที่ต้องรบกวนให้แม่ดูแลอาหยันน้อยที่โรงพยาบาลด้วยนะคะ”

คุณนายโจวคิดว่านี่แปลก ๆ ด้วยนิสัยลูกสาวของเธอแล้ว ลูกสาวของเธอจะต้องนอนเฝ้าที่โรงพยาบาลแน่ ๆ แต่เมื่อคิดถึงความลำบากในการตั้งร้านในทุก ๆ คืน เธอก็คิดว่า โจวเชียนหยุนคงเหนื่อยกายจนทนไม่ไหวอีกต่อไป ดังนั้นเธอจึงกล่าวว่า “งั้นกลับบ้านไปพักเถอะ”

“ค่ะ หนูกลับมาเปลี่ยนกับแม่พรุ่งนี้นะ” โจวเชียนหยุนพูดและออกจากห้องพักผู้ป่วยไป

ทว่าหลังจากออกมาจากโรงพยาบาล โจวเชียนหยุนไม่ได้กลับบ้าน และเดินไปยังป้ายรถเมล์แทน เธอกดโทรออก “ฉันโจวเชียนหยุน อยากจะคุยกับเย่เหวินหมิงเรื่องโจวหยันคืนนี้ ถ้าคุณไม่สะดวกเอาข้อมูลติดต่อของเขาให้ฉัน ก็ช่วยติดต่อเขาให้ฉันที ฉันจะรอการตอบกลับของคุณค่ะ!”

นี่เป็นเบอร์โทรทนายของเย่เหวินหมิงสำหรับคดีสิทธิ์ในการเลี้ยงลูก นามบัตรของเขามาพร้อมกับจดหมายฟ้องรวมถึงรายละเอียดของสำนักงานกฎหมายและข้อมูลติดต่อของทนายความ

“ได้ครับคุณโจว รอสักครู่ แล้วเราจะรีบติดต่อกลับไปโดยเร็วที่สุด” เขากล่าวก่อนจะวางสายไป

โจวเชียนหยุนหยุดยืนตรงป้ายรถเมล์ เธอมองรถเมล์ผ่านไปคันแล้วคันเล่า อากาศในเดือนตุลาคมหนาวเล็กน้อย และลมเย็น ๆ ยามค่ำคืนก็พัดผ่านแก้มของเธอ

ไม่กี่นาทีต่อมาโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เธอกดรับและได้ยินเสียงของทนายความ “คุณโจวครับ คุณเย่ต้องการพบคุณ” ทนายกล่าวและบอกที่อยู่โรงแรมที่เย่เหวินหมิงอยู่

ครึ่งชั่วโมงต่อมาโจวเชียนหยุนก็มาถึงโรงแรม มันเป็นโรงแรมที่หรูที่สุดในเมืองเฉิน ครั้งก่อนเย่เหวินหมิงเคยพาเธอมาที่ห้องเพรซิเดนเชียลสวีทของที่นี่

บางทีเธออาจจะพูดได้ว่า หลังจากหลบเลี่ยงเขามาเป็นปี ๆ มันก็ได้กลายเป็นนิสัยของเธอไปแล้ว

หลังจากถูกปล่อยตัวออกมาจากคุก ความคิดทั้งหมดของเธอมีเพียงว่า จะหลบเลี่ยงหนีเขาอย่างไรดี แต่เธอคิดไม่ถึงเลยว่า วันหนึ่งเธอจะเป็นคนที่มาเสนอหน้าอยู่ต่อหน้าเขาเอง

“มีบางอย่าง... ที่ฉันอยากจะคุยกับคุณ!” เธอพูด แต่น้ำเสียงของเธอแห้งสาก

เขามองเธออยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า “นี่เธอคงไม่คิดจะคุยกับฉันทั้ง ๆ ที่ยังยืนอยู่ตรงหน้าประตูหรอกใช่ไหม?” พูดจบเขาก็หันหลังและเดินเข้าไปในห้อง