พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1176

สายตานั้นเป็นเหมือนกับการเตือนไม่ให้เธอพูดอะไรออกมา หรือเขาอาจจะมีเรื่องกับเธอได้เลย

หวาลี่ฟางกัดฟันและหน้าเจื่อน

“ลี่ฟาง ทำไมคุณไม่กลับบ้านไปล่ะ? ที่นี่มีพยาบาลอยู่แล้ว ผมไม่ต้องการให้คุณมาดูแลอะไรผมอีก” กู้ลี่เฉินกล่าว

แต่หวาลี่ฟางไม่ยอม “ยังไงฉันก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ฉันจะอยู่ที่โรงพยาบาลค่ะ” สำหรับเธอแล้วนี่เป็นเวลาที่เธอจะได้แสดงตัว

“ไม่ต้อง” กู้ลี่เฉินปฏิเสธอีกครั้ง

หวาลี่ฟางรู้สึกเหมือนคำพูดของเขาตบเข้าที่หน้าเธอเสียงดัง แต่เธอไม่สามารถเสียกิริยาได้

“งั้น... ฉันกลับก่อนก็ได้ค่ะ” หวาลี่ฟางพูดก่อนจะเดินออกจากห้องพักผู้ป่วยไป

ตอนนี้ในห้องพักฟื้นจึงเหลือเพียงกู้ลี่เฉินและหลิงอี้หรานเพียงสองคน

“คุณไม่เห็นต้องพูดกับแม่ของคุณแบบนั้นเลย มันเป็นเรื่องธรรมดาที่ท่านจะไม่อยากเจอฉัน ฉันเข้าใจ” หลิงอี้หรานกล่าว

ดวงตารูปนกฟินิกซ์สีดำขลับมองจ้องมาที่หลิงอี้หราน กู้ลี่เฉินพูด “ถ้าคุณเข้าใจได้ว่าทำไมแม่ผมถึงไม่อยากเจอคุณ งั้นคุณช่วยเข้าใจได้ไหมว่าทำไมผมถึงพูดแบบนั้นไป?”

หลิงอี้หรานผงะไป เธอจะไม่เข้าใจได้อย่างไร? "แต่... คุณกับฉันไม่...”

ก่อนที่เธอจะกล่าวจบ เขาก็แทรกขึ้นมา “ถ้าคุณจะปฏิเสธผมก็อย่าพูดมันออกมาเลยดีกว่า ถ้าคุณไม่ได้เกลียดผมจนไม่สามารถตกหลุมรักผมได้ ก็อย่าพูดมันออกมาง่าย ๆ ได้ไหมครับ?” กู้ลี่เฉินพึมพำ เจ้าชายผู้สูงส่งและมีอำนาจแห่งวงการบันเทิงกำลังขอร้องเธอ

หลิงอี้หรานรู้สึกได้ถึงก้อนที่จุกอยู่ในคอ และกู้ลี่เฉินก็ยังมีผ้าพันแผลอยู่ทั่วทั้งตัวและหัว เขาเจ็บปวดกับอาการบาดเจ็บพวกนั้นเพื่อช่วยชีวิตเธอ!

“ฉัน... ปอกแอปเปิลให้คุณดีไหม?” เธอกล่าวและเปลี่ยนเรื่องไป เธอหยิบแอปเปิลสีแดงสดออกมาจากตะกร้าผลไม้ที่เธอซื้อมา

“เป็นอะไรไป?” มุมปากของกู้ลี่เฉินที่กำลังยิ้มชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นหลิงอี้หรานที่เหม่อไป

เธอรีบตอบ “ไม่มีอะไรค่ะ ทานเถอะค่ะ”

จากนั้นเธอก็วางแอปเปิลที่ปอกแล้วไว้ในมือของเขา

เขาหยิบแอปเปิลขึ้นมา แต่ไม่ได้ทานในทันที เขายังคงมองเธอซึ่งก่อนหน้านี้มองมาที่เขาราวกับว่ากำลังมองผ่านเขาไปยังใครบางคนด้วยความโศกเศร้า

‘เธอนึกถึงใครตอนมองมาที่ฉัน?’

คำถามนั้นแวบเข้ามาในหัวของเขา และคำตอบก็ปรากฏขึ้นอย่างแผ่วเบา