พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1200

หลังจากนั้นหลิงอี้หรานก็เช็ดรองเท้าให้เขาจนเสร็จและเงยหน้ามองเขา “พอใจยังคะ?”

ตอนนี้ใบหน้าของเขาซีดขาวราวกับหิมะและไม่มีสีอื่นเลย เมื่อประกอบกับร่างผอมบางของเธอแล้วทำให้เธอดูเปราะบางเหลือเกิน

อี้จิ่นหลีขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว การเห็นสภาพนี้ของเธอทำให้เขารู้สึกไม่สบอารมณ์

หลิงอี้หรานรออยู่สักพักและเมื่ออี้จิ่นหลีไม่ตอบอะไรเธอ เธอจึงลูบจมูกตัวเองแก้เก้อก่อนจะหัวเราะกับตัวเองแล้วลุกขึ้นยืน

“ขอฉันยืมไม้กวาดกับที่ตักผงหน่อยได้ไหมคะ? ฉันจะเอามาทำความสะอาดที่นี่สักหน่อย” หลิงอี้หรานพูดกับชายในชุดเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย

“ฮะ?” ชายคนนั้นชะงักไปครู่หนึ่ง หลังจากเห็นเกาฉงหมิงพยักหน้าเขาก็รีบตอบว่า “ครับ เดี๋ยว... เดี๋ยวผมไปหามาให้”

เขาพูดแล้วรีบไปเอาไม้กวาดกับที่ตักผงมาส่งให้หลิงอี้หราน

หลิงอี้หรานก้มหน้าก้มตาทำความสะอาดอ้วกของตัวเอง โดยมีอี้จิ่นหลียืนอยู่ไม่ไกลและไม่ได้เดินจากไป

ในเมื่ออี้จิ่นหลีไม่ไป คนอื่น ๆ เลยไม่กล้าขยับตัวไปด้วย ดังนั้นกลุ่มคนเหล่านั้นจึงมองดูหลิงอี้หรานทำความสะอาดกัน

ดวงตาสีดำของเขาจ้องมองไปยังร่างผอมบางและใบหน้าของอี้จิ่นหลีก็บูดบึ้งขึ้นเรื่อย ๆ สภาพของเธอทำให้เขาหวนนึกถึงภาพตอนที่เธอกวาดถนน แต่ตอนนี้เธอผอมยิ่งกว่าตอนนั้นเสียอีก จนเหมือนกับว่าถ้าลมพัดมาเธอคงจะปลิวติดไปตามลมได้

เขารู้ว่าเขาควรเดินจากไปและไม่สนใจเธอ แม้ว่าเธอจะอ้วกเป็นเลือดหรือเป็นลมไปต่อหน้าเขา เขาก็ควรจะเมินเธอไปเสีย

เขาควรเมินเธอไปเหมือนที่เคยทำในหลายครั้งที่ผ่านมา