พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1203

หลิงอี้หรานรีบโทรหาชินเหลียนอี แต่เสียงปลายสายกลับดังเป็นสัญญาณว่าสายไม่ว่าง

หลิงอี้หรานยังคงกดโทรต่อซ้ำ ๆ แต่ไม่มีสายไหนที่ต่อติดเลย

ความไม่สบายใจระลอกใหญ่ถาโถมเข้าสู่หัวใจของเธอในทันที

‘เหลียนอี... จะเกิดอะไรขึ้นกับเธอไม่ได้นะ!’

หลิงอี้หรานรีบค้นหาข่าวเกี่ยวกับไป๋ทิงซินว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน แต่ข่าวล่าสุดที่เธอเห็นกลับเป็นข่าวซุบซิบที่เธออ่านไปก่อนหน้านี้คือ เขาหายตัวไป

ไป๋ทิงซินเป็นนักธุรกิจ ไม่ใช่คนดัง แม้เขาจะเป็นผู้นำของตระกูลไป๋ แต่ความสนใจที่คนอื่นมีต่อเขากลับอยู่ในวงจำกัดเท่านั้น ดังนั้นข่าวพวกนี้จึงไม่ได้รับความนิยมมากเท่าไหร่

‘เกิดอะไรขึ้นกับเหลียนอีกันแน่? ทำไมเหลียนอีไม่รับโทรศัพท์ล่ะ?’ หลิงอี้หรานพยายามส่งข้อความไปด้วยเช่นกัน ทั้ง WeChat... และอื่น ๆ เธอทำทุกวิถีทางเพื่อให้ติดต่อกับอีกฝ่ายได้ แต่ก็ไม่มีการตอบกลับจากช่องทางใดเลย

หลิงอี้หรานลังเลเล็กน้อยและสุดท้ายก็โทรหาพ่อแม่ของเหลียนอี เธอบันทึกเบอร์ของพวกท่านไว้ในโทรศัพท์ แต่ไม่เคยโทรไปสักครั้ง เพราะพ่อแม่ของเหลียนอีกไม่ชอบหน้าเธอหลังจากที่เธอเกิดอุบัติเหตุและโดนจับขังคุก

ถึงอย่างนั้นพ่อแม่ของเหลียนอีก็มีเหตุผลที่ดีพอจะเกลียดเธอ อย่างไรเสียเธอก็เป็นต้นเหตุที่ทำให้เหลียนอีเลิกเรียนกลางคันและตอนนี้ก็ทำงานเป็นดีไซเนอร์ตัวเล็ก ๆ อยู่ในบริษัทออกแบบเล็ก ๆ หลังกลับเข้าประเทศมา

โทรศัพท์ของหลิงอี้หรานรอสายอยู่สักพักก่อนจะมีใครบางคนกดรับในที่สุด เสียงขึ้นจมูกของผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากปลายสาย “ฮัลโหล ใครคะ?”

‘แม่... แม่ของเหลียนอี!’ หลิงอี้หรานคิดและพูดว่า “เอ่อ... หนูเองค่ะ คุณคงเป็นคุณนายชิน หนูหลิงอี้หราน...”

ทว่าก่อนที่เธอจะได้พูดจบประโยค คุณนายชินก็ตวาดราวว่ากำลังระบายอารมณ์ออกมา “โทรมาหาฉันทำไม? ถ้ารู้สึกขอบคุณเหลียนอีนัก ก็อย่ามายุ่งกับครอบครัวเราในเวลาแบบนี้ซะ!”