พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1202

หลิงอี้หรานหวนนึกถึงภาพตอนที่เธอบอกกับกู้ลี่เฉินว่าเธอคือเด็กหญิงคนนั้นที่ช่วยเขาเอาไว้ แต่กู้ลี่เฉินไม่เชื่อเธออีกแล้วเพราะก่อนหน้านี้เธอปฏิเสธเขาไปหลายต่อหลายครั้ง

คำปฏิเสธทั้งหมดของเธอเป็นเพราะ... อี้จิ่นหลี คนที่อยู่ตรงหน้าเธอในตอนนี้!

ทุกอย่างดูเหมือนเป็นเรื่องตลกร้ายไปเสียอย่างนั้น

หลิงอี้หรานสูดลมหายใจเข้าลึกและกล่าวว่า “อี้จิ่นหลี เรื่องระหว่างฉันกับกู้ลี่เฉินเป็นเรื่องระหว่างฉันกับเขา ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อหาคุณด้วย ฉันคิดว่าเราคุยกันชัดไปตั้งแต่ต้นแล้วนะ”

ดวงตาของเขาเย็นชายิ่งกว่าเดิม และนิ้วเรียวของเขาก็จับขากรรไกรของเธอไว้

“โอ๊ย!” หลิงอี้หรานอุทานเมื่อรู้สึกถึงความเจ็บแปลบที่ขากรรไกรของตัวเอง และใบหน้าของเขาก็เข้ามาใกล้เธอจนจมูกแทบจะสัมผัสกัน ใกล้มากจนเธอสามารถนับเส้นขนตาของเขาได้เลย

“หลิงอี้หราน...” เสียงแหบของเขาดังขึ้นในหูของเธอ “เธอเคยเสียใจบ้างไหม? เสียใจบ้างหรือเปล่าที่ขอให้ฉันปล่อยเธอไป?”

เธอตัวแข็งทื่อไปในทันที ‘เสียใจเหรอ? บางทีฉันคงได้กลับไปคบกับเขาแล้วหากไม่ทำแบบนั้น ฉันรู้สึกตื้นตันใจในตอนที่เขาคุกเข่าฉันลงตรงเท้าของฉัน อละพูดว่าเขาเชื่อใจฉัน รักฉัน และยอมมอบทุกอย่างของเขาให้ฉันได้!’

ถึงอย่างนั้น... แม้พวกเขาจะกลับมาคบกันอีกครั้ง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าปัญหาของพวกเขาจะได้รับการแก้ไข

พวกเขาเหมือนเส้นขอบฟ้าที่ขนานกัน และตอนนี้พวกเขาก็กลับไปยังที่ที่ของตัวเอง

“ฉันไม่มีอะไรต้องเสียใจ” เธอได้ยินเสียงของตัวเองที่ตอบออกไป

ในชั่วนาทีถัดมาแรงกดดันจากร่างกายที่เขาแผ่ออกมาดูเหมือนจะทำให้เธอหายใจไม่ออกและอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตัวสั่นงันงก