พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1223

“เธอมองจนทำเอาฉันคิดว่าเธอมีความรู้สึกลึกซึ้งให้ฉัน และเธอก็รักฉันมากแล้วนะ!” อี้จิ่นหลีพูดขณะที่จู่ ๆ เขาก็เงยหน้ามองมาที่เธอด้วยนัยน์ตาดอกท้อสีดำสนิทของเขา

หลิงอี้หรานรู้สึกอาย “ฉันแค่...”

‘แค่อะไรล่ะ? แค่มองไปเรื่อยอย่างนี้เหรอ? หรือแค่มองเพราะว่านี้เขาดูดีจริง ๆ อย่างนั้นล่ะ?’

อันไหนก็ฟังดูไม่ดีทั้งนั้นแหละ!

หลิงอี้หรานไม่รู้ว่าตอนนี้ต้องพูดอะไร ดังนั้นเธอจึงทำเพียงมองเขาด้วยดวงตาเมล็ดอัลมอนด์ของเธอ

อี้จิ่นหลีพูดเบา ๆ ว่า “ถ้าเธอไม่รักฉันก็อย่ามองฉันแบบนั้นอีก มันจะทำให้ฉันเข้าใจผิดไป”

“ขะ... เข้าใจแล้วค่ะ” เธอรีบพูดและก้มหน้าก้มตากินอาหารในจาน

‘เมื่อกี้ฉันมองเขายังไงเหรอ? ทำไมเขาถึงเข้าใจผิดว่าฉันรักเขาไปได้?’

‘นี่ฉันยังรักอี้จิ่นหลีอยู่เหรอ? ฉันยังรักผู้ชายที่ฉันเคยรักมากคนนั้นอยู่เหรอ?’

...

อี้จิ่นหลีและหลิงอี้หรานไปยังที่ว่าการอำเภอหลังจากมื้อเช้า เพราะว่าไม่ใช่วันสำคัญอะไร ดังนั้นที่นี่จึงไม่มีคนมากนัก

หลิงอี้หรานกับอี้จิ่นหลีรอคิวของตัวเองและนั่งรอหลังจากกดคิวแล้ว ตอนนี้มีคิวก่อนหน้าพวกเขาสามคิวที่ไม่รู้ว่าจะจดทะเบียนสมรส... หรือจดทะเบียนหย่ากันก็ไม่รู้

การจดทะเบียนหย่าและทะเบียนสมรสใช้เคาน์เตอร์และที่รอคิวพื้นที่เดียวกัน ซึ่งให้ความรู้สึกอึดอัดแบบไม่รู้สาเหตุ

ถึงอย่างนั้นข้อเท็จจริงที่ว่าอี้จิ่นหลีกำลังรอคิวอยู่ทำให้หลิงอี้หรานรู้สึกแปลกใหม่น่าดู อย่างไรเสียปกติแล้วเขาก็ไม่เคยต้องรอคิวสำหรับอะไรเลย ทุกอย่างจะเป็นฝ่ายเข้าหาเขาเอง

ตอนนี้พวกเขากดคิวเหมือนกับคนอื่น ๆ ในสังคมและรอเรียกคิวอีกด้วย