พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1237

เพราะอย่างนั้นเขาจึงห้ามไม่ให้หวาลี่ฟางเรียกเขาว่าเฉินเฉินอีก ชื่อนั้นปิดผนึกอยู่ในความทรงจำของเขาราวกับเป็นสิ่งต้องห้าม

แต่หลิงอี้หรานเรียกเขาว่าเฉินเฉินอีกครั้ง เธอ...

อยู่ ๆ เขาก็จำขึ้นมาได้ว่าครั้งล่าสุดที่พวกเขาเจอกันในโรงพยาบาล เธอเรียกเขาว่าเฉินเฉินและบอกว่าเธอคือเด็กผู้หญิงคนนั้นที่เจอกับเขาเมื่อตอนเด็ก!

ตอนนั้นเขาคิดเพียงว่าเธอพูดเพื่อช่วยกวอซินหลี่ก็เท่านั้น! ‘เป็นไปได้ไหมว่า... เป็นไปได้ไหม...’

ในตอนนั้นเองที่เขาไม่กล้าคิดอะไรเรื่องนี้อีก

เสียงของหลิงอี้หรานยังคงพูดต่อไปว่า “คุณช่วยชีวิตฉันไว้มากกว่าครั้งหนึ่ง และฉันก็รู้สึกขอบคุณมาก ฉันเข้าใจความรู้สึกที่คุณมีให้ฉัน แต่ฉันตอบรับมันไม่ได้ ความรู้สึกของฉันที่มีต่อคุณไม่เคยเป็นความรัก หยุดรักฉันเถอะค่ะ และไม่ต้องมาเสียเวลามอบความรู้สึกให้ฉันอีกต่อไปแล้ว เรื่องที่คุณช่วยฉัน ฉันจะต้องตอบแทนคุณแน่เมื่อมีโอกาส”

“สิ่งที่ผมต้องการจากคุณไม่ใช่การตอบแทน!” กู้ลี่เฉินกล่าว เขามองเธออย่างพินิจพิจารณา และพูดด้วยเสียงสั่นเครือ “บอกผมหน่อยว่าคุณเป็น... เด็กผู้หญิงที่ผมตามหาจริงเหรอ?”

“ฉันเป็นใครมันสำคัญด้วยเหรอคะ?” หลิงอี้หรานพูดด้วยรอยยิ้มจาง ๆ

“คุณคือเธอใช่ไหม? คุณเป็นเด็กผู้หญิงคนนั้นเหรอ?” ขณะพูดเขาก็พยายามจะเอื้อมมือมาจับเธอไว้ แต่กลับมีมือหนึ่งเอื้อมออกมาจากด้านข้างของเธอและปัดมือของเขาออก

จากนั้นมือใหญ่ก็คว้าเอวของหลิงอี้หรานไว้และหลังของเธอก็ปะทะเข้ากับอกแกร่ง จากนั้นกลิ่นอันคุ้นเคยก็โชยเข้ามาในจมูกของเธอ

“ลี่เฉิน นายพยายามจะทำอะไรเมียฉัน?” ทันใดนั้นเสียงของอี้จิ่นหลีก็ดังขึ้น

กู้ลี่เฉินตัวสั่นเทิ้ม เขายืดหลังตรงแล้วสบสายตาของเขาเข้ากับดวงตาสีดำขลับของอี้จิ่นหลี คำว่า ‘เมีย’ ฟังดูระคายหูเหลือเกิน “ฉันแค่อยากรู้ว่าเธอเป็นคนที่ฉันตามหามาตลอดจริงหรือเปล่า!”