พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1238

อี้จิ่นหลีแค่นเสียงอย่างเย็นชาและกำลังจะต่อยหน้ากู้ลี่เฉิน แต่ทันใดนั้นหลิงอี้หรานก็จับมือของอี้จิ่นหลีไว้

“ทำไม? ทนไม่ได้หรือไง?” อี้จิ่นหลีพูดขณะที่เลิกคิ้ว ดวงตาดอกท้อของเขาเย็นเยียบ

“เขาช่วยฉันกับลูกไว้นะคะ!” หลิงอี้หรานกล่าว

ดวงตาของอี้จิ่นหลีเป็นประกายก่อนจะปล่อยมือของอีกฝ่ายไป หลิงอี้หรานพูดอย่างจริงจังกับกู้ลี่เฉิน “ถ้าฉันตอบว่าใช่ คุณจะไม่เชื่อฉันเหมือนคราวที่แล้ว หรือจะเชื่อฉันล่ะคะ?”

กู้ลี่เฉินรู้สึกตัวสั่นในทันที “งั้น คุณคือเธอจริง ๆ เหรอ?”

“ครั้งหนึ่งเด็กหญิงเจอกับเด็กชายคนหนึ่งซึ่งหลบหนีมาหลังจากโดนลักพาตัว เด็กหญิงอยากพาเด็กชายคนนั้นไปยังที่ปลอดภัย พวกเขาจึงอยู่ในป่าเป็นเวลาหนึ่งวันหนึ่งคืนทั้งยังฝ่าฟันอันตรายมากมายไปด้วยกัน สุดท้ายแล้วพวกเขาก็ออกมาจากป่าพร้อมกันโดยไม่ได้ทิ้งอีกฝ่ายไว้ข้างหลัง”

หลิงอี้หรานไม่ได้ตอบเขาตรง ๆ แต่เลือกที่จะพูดราวว่ากำลังเล่าเรื่องเรื่องหนึ่งอยู่

กู้ลี่เฉินฟังเรื่องพร้อมกับใบหน้าที่ซีดขาวแม้แต่เสียงข้างในเขายังพูดว่า ‘หยุดนะ... หยุดเถอะ...’

ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังยืนอยู่ที่เดิม รับฟังทุกคำพูดของเธอเข้ามาในหูและหัวใจของเขา

“เด็กขายคนนั้นได้รับบาดเจ็บที่ขา เพราะอย่างนั้นเด็กผู้หญิงจึงพาเขาไปโรงพยาบาล เด็กชายตัวน้อยบอกกับเด็กหญิงว่าเขาจะออกตามหาเธอ เด็กหญิงมอบสร้อยข้อมือให้เด็กชาย และพวกเขาก็ตกลงกันว่าจะใช้มันเป็นเครื่องหมาย เพราะเธอกลัวว่าเด็กชายคนนั้นอาจจะมาช้าและพวกเขาอาจจะจำกันไม่ได้เมื่อโตขึ้น อย่างน้อยสร้อยข้อมือนี้จะทำให้พวกเขาจำกันได้”

กู้ลี่เฉินรู้สึกราวกับว่าการหายใจยากลำบากขึ้นเรื่อย ๆ และหัวใจของเขาก็เต้นด้วยความเจ็บปวด ‘เป็นเธอ ต้องเป็นเธอแน่!’