พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1268

เสียงนุ่มนวลของเขาฟังดูอ่อนโยนและสบาย ๆ แต่ดวงตาของเขากำลังมองมาที่เธอโดยไม่ปล่อยให้สีหน้าของเธอคลาดไปจากสายตาของเขาแม้แต่นิดเดียว

หลิงอี้หรานเม้มปากล่างของตัวเอง “ไม่มีอะไรต้องเสียใจค่ะ ในเมื่อนี่เป็นการตัดสินใจของฉัน ฉันก็ไม่มีอะไรต้องเสียใจ”

‘อีกอย่าง ถึงจะบอกเขาไป แต่ฉันก็มอบสิ่งที่กู้ลี่เฉินต้องการไม่ได้อยู่ดี ไม่ว่ายังไง คนที่ฉันรักก็คือ...’ ดวงตาของหลิงอี้หรานหม่นลงเมื่อคิดเรื่องนี้

ตอนนั้นเธอรักเขามาก แล้วตอนนี้ล่ะ? เธอยังคงมีความรู้สึกรักให้เขาไหม?

“คิดอะไรอยู่?” เขาถามขณะที่ใช้นิ้วจับกรามของเธอไว้ในทันใด เขาไม่ชอบสายตาอ้างว้างและเศร้าสร้อยในดวงตาของเธอ ราวกับว่ามันมีบางสิ่งที่เขาไม่สามารถเข้าใจได้

“ไม่มีอะไรค่ะ” หลิงอี้หรานพูด

“ฉันอยากได้ยินความจริง” เขาพูดพลางหรี่ตา

เธอลังเลไปครู่หนึ่งก่อนสุดท้ายจพูดว่า “ฉันแค่กำลังสงสัยว่า ตัวเองมีความรู้สึกแบบไหนกับคุณ”

ดวงตาดอกท้อสีดำขลับของเขาหรี่ลง เขามองเธอและอ้าปากเล็กน้อยก่อนเสียงที่เจือความแหบแห้งของเขาจะเล็ดลอดออกมา “งั้นบอกมาสิว่าเธอรู้สึกแบบไหนกับฉัน?”

“ฉันไม่รู้ค่ะ” หลิงอี้หรานยกยิ้มมุมปากอย่างนึกหัวเราะเยาะตนเอง “ยังไงซะ ฉันก็เคยรักคุณ แต่หลายอย่างเกิดขึ้นหลังจากนั้น และดูเหมือนว่าความรู้สึกพวกนั้นจะถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ ฉันไม่รู้แล้วว่าความรู้สึกระหว่างเรามันเป็นแบบไหน แต่ไม่ว่ายังไงฉันก็จะพยายามอย่างดีที่สุดในการเป็นแม่และภรรยาที่ดี”

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เธอก็พูดด้วยความปรารถนาอันแน่วแน่ในดวงตา “ถ้าเป็นไปได้ ฉันหวังว่า... เราจะเป็นเหมือนครอบครัวกัน เพราะตอนนี้เรามีลูกสามคนแล้ว และฉันไม่อยากให้เราดูเหมือนมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีหน้าลูก”

เธอยังคงต้องการมอบบ้านอันอบอุ่นให้กับลูก ๆ ของเธอ