พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1282

“แน่นอน ฉันเชื่อจื่ออิน จื่ออินกำลังจะเป็นภรรยาของฉัน คนที่กำลังจะอยู่กับฉันไปตลอดชีวิต ถ้าไม่เชื่อจื่ออิน งั้นฉันต้องเชื่อเธอหรือไง?” เขาพูดอย่างเย็นชา

คำพูดพวกนั้นทำเธอเจ็บราวกับโดนคมดาบ

เธอคิดว่าตัวเองจะชินชาและเฉยเมยต่อคำพูดเจ็บแสบที่เขาจะพูดใส่เธอได้ แต่กลับกลายเป็นว่า... แค่คำพูดธรรมดาแบบนี้ก็ยังมีผลต่อเธอมากเหลือเกิน

“เย่เหวินหมิง ฉันขอร้องให้คุณเช็กหน่อยได้ไหมคะ? ฉันแค่ต้องการรู้ว่าเธอพาตัวอาหยันน้อยไปหรือเปล่า ถ้าเธอไม่ได้พาตัวเขาไปฉันก็จะกลับไปทันที ไม่มายืนขวางหูขวางตาคุณอย่างนี้หรอกค่ะ”

“ผมต้องเช็กตามที่คุณบอกด้วยเหรอ? โจวเชียนหยุน คิดว่าตัวเองเป็นใครไม่ทราบ?” เย่เหวินหมิงถามด้วยความประชดประชัน

ใบหน้าของโจวเชียนหยุนซีดขาว เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะขอร้องผู้ชายตรงหน้าเธออย่างไร บางทีต่อให้เธอตายลงต่อหน้าต่อตาเขาก็คงจะไม่สนใจเลย

“เย่เหวินหมิง ฉันรู้ว่าเรามีข้อพิพาทกันเรื่องสิทธิ์เลี้ยงดูอาหยันน้อย แต่การพิจารณาคดียังไม่เริ่มและคำตัดสินก็ยังไม่ออกมา คุณจะเอาอาหยันน้อยไปจากฉันในตอนนี้ไม่ได้ เข้าใจไหม?” เธอขอร้อง ด้วยน้ำเสียงที่นอบน้อมที่สุด

ใบหน้าของเขาเย็นชา ครั้งหนึ่งเธอเคยพูดว่า พวกเขาจะไม่มีวันได้เจอกันแม้แต่ในนรกก็ตาม และใช้เศษแก้วชิ้นใหญ่แทงเข้าไปที่ท้องของตัวเองอย่างโหดร้าย ถึงอย่างนั้นเธอก็สามารถยอมแพ้ได้อย่างง่ายดายเมื่อเป็นเรื่องของลูกชาย

เธอยังมีอีกกี่ด้านกันที่เขาไม่เคยได้เห็นมาก่อน?

“เย่เหวินหมิง ขอร้องล่ะ.... ได้โปรดเถอะนะ” ดวงตาสีดำของเธอเปียกชุ่มไปแล้วในตอนนี้

เธอดูเปราะบางราวกับว่าแรงปะทะจากเขาอีกครั้งจะทำให้เธอแตกสลายลง

“ให้ฉันคุกเข่าขอร้องหรือกราบคุณก็ได้นะ ตราบใดที่คุณคืนอาหยันน้อยให้ฉัน อย่างน้อย ๆ ก็คืนอาหยันน้อยให้ฉันก่อนที่การพิจารณาคดีจะได้รับการตัดสินก็ได้...” เธอกำลังจะคุกเข่า และเกือบจะในทันทีนั้นเขาก็จับมือเธอไว้