พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1283

“เขาเป็นลูกฉันด้วยเหมือนกัน ไม่ใช่เธอคนเดียวหรอกนะที่กังวลเรื่องที่เขาหายตัวไป! เขาหายตัวไปที่ไหนและเมื่อไหร่?” เย่เหวินหมิงกล่าวอย่างเย็นชา

หลังจากได้ข้อมูลที่จำเป็นแล้ว เขาก็เรียกให้คนของเขาไปตามหาลูกทันที

ด้วยเหตุใดก็ไม่แน่ใจ โจวเชียนหยุนกลับรู้สึกโล่งใจในทันทีที่เห็นเย่เหวินหมิงส่งคนออกไปหาตัวลูก ตลกสิ้นดี! เย่เหวินหมิงเป็นคนสุดท้ายที่ทำให้เธอสบายใจได้สินะ!

หรือบางที... เธออาจจะเหนื่อยกับการต้องจัดการทุกอย่างเองแล้วก็ได้ ดังนั้นในตอนนี้แม้แต่เย่เหวินหมิงก็ทำให้เธอสบายใจได้

ในทันใดนั้นเองโทรศัพท์ของโจวเชียนหยุนก็ดังขึ้น เธอรับสายโทรศัพท์และรีบออกไปจากห้องทำงานแทบจะทันทีทันใดหลังจากนั้น

เย่เหวินหมิงวิ่งตามเธอไปจนถึงลิฟต์โดยไม่รู้ตัว “เกิดอะไรขึ้น?”

“เราเจอเขาแล้วค่ะ เราเจอหยันน้อยแล้ว ฉันจะไปรับหยันน้อยที่โรพยาบาล!” โจวเชียนหยุนกล่าวอย่างรีบร้อน ก่อนหน้านี้เป็นสายจากอี้หราน เธอบอกว่าอี้จิ่นหลีช่วยหาตัวหยันน้อยเจอแล้ว แต่หยันน้อยได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาล

“โรงพยาบาลเหรอ?” เย่เหวินหมิงขมวดคิ้วและพูดว่า “ฉันจะไปกับเธอด้วย”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไป...”

“โจวเชียนหยุน เขาเป็นลูกฉันนะ!” เย่เหวินหมิงกล่าว เขาก้าวเข้าไปในลิฟต์ในตอนที่ประตูลิฟต์เปิดออก

โจวเชียนหยุนกัดริมฝีปากของตัวเองและเดินเข้าไปในลิฟต์ตัวนั้น

เย่เหวินหมิงพาโจวเชียนหยุนไปยังโรงพยาบาล ในตอนที่เธอเห็นลูกชายของตัวเอง เธอก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

ขณะที่แม่กับลูกคุยกันภาษามือ โจวเชียนหยุนก็ร้องไห้หนักขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งราวกับเธอไม่สามารถทนได้อีกต่อไป จู่ ๆ เธอก็ยกกำปั้นขึ้นมาก่อนจะทุบอกตัวเองเสียงดัง

อาหยันน้อยเดินเข้าไปจับมือของโจวเชียนหยุนไว้แน่นราวกับตกใจ พลางทำเสียงอู้อี้ในคอ

โจวเชียนหยุนกอดลูกชายไว้และร้องไห้ออกมา

“อา... อา... อา!” เสียงร้องไห้ของเธอติดอยู่ในหัวใจของเย่เหวินหมิงและทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจมาก

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่? พวกเขาคุยอะไรกัน?”

เขาพูดอย่างหงุดหงิด เขาไม่รู้ภาษามือ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถรู้ได้ว่าสองแม่ลูกคุยอะไรกันจึงทำให้อยู่ดี ๆ ผู้หญิงคนนั้นก็ร้องไห้ออกมาหนักมาก ราวกับว่า... เธอถูกต้อนจนจนมุมและไม่รู้จะหันหน้าไปทางไหนดี