พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1301

“เกิดอะไรขึ้น? ฉันพูดอะไรผิดเหรอ?” เขาถาม

“นี่คุณเรียกแม่ฉันว่า... แม่เหรอ?” เธอพึมพำถาม

“เราแต่งงานกันแล้ว แม่เธอก็คือแม่ฉัน ผิดตรงไหนถ้าฉันเรียกท่านว่าแม่?” เขาถามอย่างนึกสนุก

มันก็... ไม่มีอะไรผิดหรอก แต่เธอคิดว่า คำว่า ‘แม่’ เป็นคำต้องห้ามสำหรับเขา

เพราะแม่ของเขาทำให้เขาต้องเจ็บปวด

เมื่อเห็นดวงตาที่เบิกกว้างอย่างตกใจและสงสัยของหลิงอี้หราน อี้จิ่นหลีก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ เขาโน้มตัวลงไปกอดหลิงอี้หรานไว้และพูดว่า “ฉันเคยโดนแม่ทิ้ง ดังนั้นคำว่า ‘แม่’ เลยเป็นคำที่ฉันเกลียดมาตลอด ฉันคิดว่าคงจะไม่มีโอกาสเรียกใครว่า ‘แม่’ อีกแล้ว แต่อี้หราน... เป็นเธอที่ทำให้ฉันเห็นว่า ‘แม่’ ยังคงเป็นคำที่อบอุ่นอยู่”

เขาหลับตาลงพิงศีรษะบนไหล่เธอ และบอกเธอในสิ่งที่เขาไม่เคยบอกใคร “เหมือนที่เธอเป็นแม่ที่ดี และแม่ของเธอเองก็เป็นแม่ที่ดีเหมือนกัน เธอเลยคิดถึงท่านมาก ท่านเป็นคนที่ให้กำเนิดเธอ ฉันจึงรู้สึกขอบคุณท่านมาก ถ้าไม่มีท่าน ฉันคงไม่ได้เจอเธอ และคงไม่มีวันรู้การรักใครสักคนมันรู้สึกยังไง!”

หลิงอี้หรานรู้สึกได้เพียงว่าลมหายใจของเขาโอบล้อมเธอไว้ และดูเหมือนเธอจะไม่เคยใกล้ชิดเขาขนาดนี้มาก่อน ใกล้ชิดกันเสียจนเขาเริ่มเป็นคนเปิดใจเล่าถึงบาดแผลของเขาทีละเล็กทีละน้อย

“เพราะอย่างนั้นไม่ใช่แค่เพราะเราแต่งงานกันฉันเลยเรียกแม่เธอว่า ‘แม่’ สิ่งสำคัญคือท่านเป็นแม่ของผู้หญิงที่ฉันรักที่สุด ท่านเป็นคนที่ให้ชีวิตเธอ เท่ากับว่ามอบชีวิตที่สองให้ฉันเช่นกัน อี้หรานเธอคือชีวิตที่สองของฉันนะ” เขากระซิบ

ในทันใดนั้นเองปลายจมูกของเธอรู้สึกร้อนและเจ็บเล็กน้อย ในขณะที่หัวใจของเธอสั่นไหว

เธอรู้สึกเสียใจกับผู้ชายคนนี้ หัวใจของเธอเจ็บปวดเพื่อเขา และเธอก็... อยากจะปกป้องเขา รวมถึงทำให้เขามีความสุขด้วย

เธอเคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน และตอนนี้เธอรู้สึกแบบนั้น... อีกครั้ง