พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1330

เธอไม่พูดอะไร ไม่ว่าคำพูดของเขาตอนนี้จะรุนแรงแค่ไหน แต่ก็ไม่สามารถทำร้ายเธอได้อีกแล้ว เวลาที่เหลือของเธอจะมีไว้เพื่อแม่และอาหยันน้อยเท่านั้น

“โอเค ฉันจะเอาข้อตกลงมาให้คุณเดี๋ยวนี้แหละ” เธอพูดและชำเลืองมองแขนตัวเองซึ่งยังถูกเขาจับกุมไว้ “คุณเย่ ช่วยปล่อยฉันได้ไหมคะ?”

เย่เหวินหมิงคลายมือของเขาด้วยใบหน้าเย็นชา

โจวเชียนหยุนเดินนำไปในขณะที่เย่เหวินหมิงมองไปยังแผ่นหลังของเธอ ในทันใดนั้นเขาก็รู้สึกได้ถึงความอ้างว้างในฝ่ามือของเขา... มันน่ากลัว

เห็นได้ชัดว่าเธอยินยอมทำตามคำขอของเขา แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกไม่สบายใจขนาดนี้?

โจวเชียนหยุนและเย่เหวินหมิงมาถึงบ้านเช่าของเธอ

ไม่มีใครอยู่ที่บ้านคุณนายโจวเองก็ออกไปข้างนอกเช่นกัน โจวเชียนหยุนเข้าไปในห้อง หยิบกระดาษและปากกาออกมาก่อนจะถามเย่เหวินหมิง “คุณอยากให้ฉันเขียนอะไร?”

เขามองเธอและพูดว่า “เขียนว่าเธอจะยอมแพ้เรื่องสิทธิ์การเลี้ยงดูและเธอจะส่งอาหยันน้อยให้ฉันในสามเดือน นับจากนั้น เธอจะไม่โผล่หน้าออกมาให้เขาเห็น หรือติดต่อกับเขาส่วนตัวอีก อย่าพยายามเล่นแง่อะไร ถ้าเธอพยายามลอง ฉันจะทำให้เธอลำบากกว่าที่เจอในคุกแน่”

“ไม่ต้องห่วง ฉันไม่เล่นแง่อะไรหรอก ฉันจะไม่เกี่ยวข้องอะไรกับอนาคตของอาหยันน้อยอีกแล้ว” เธอกล่าวเสียงแผ่ว ขณะก้มหน้าลงเขียนในสิ่งที่เขาต้องการในกระดาษ

‘ฉันจะไม่เกี่ยวข้อง... กับอนาคตของอาหยันน้อยอีก เพราะฉันไม่มีโอกาสอีกแล้ว’

สำหรับเธอมีเพียงสามเดือนนี้เท่านั้นที่เธอหวังว่าจะได้ใช้มันให้มีความสุขกับอาหยันน้อยและแม่ให้มากที่สุด