พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1357

ประตูลิฟต์ค่อย ๆ ปิดลง

“เหวินหมิง!” คงจื่ออินตะโกน เธอยื่นมือออกมาดูเหมือนว่า เขาพยายามจะกดปุ่มเปิดประตูลิฟต์เพื่อหยุดการปิดประตูอย่างรวดเร็วนี้ลง

เย่เหวินหมิงมองร่างที่สั่นเทาของโจวเชียนหยุนและอยู่ ๆ ก็พูดกับคงจื่ออินว่า “ขึ้นไปรอก่อนนะ เดี๋ยวผมตามไป”

“อะไรนะ?” คงจื่ออินแปลกใจ และยกนิ้วค้างไว้ในอากาศ เธอไม่สามารถบังคับตัวเองให้กดปุ่มเปิดประตูลิฟต์ได้ และทำได้เพียงมองประตูลิฟต์ที่ปิดลง และตัดภาพตรงหน้าของเธอไป

หัวใจของคงจื่ออินพลุ่งพล่านไปด้วยความร้อนใจ ภาพสุดท้ายที่เธอเห็นคือ เย่เหวินหมิงมองไปยังโจวเชียนหยุน และพบความลังเลที่พยายามดิ้นรนอยู่ภายในดวงตาของเขา

‘ทำไมถึงพยายามดิ้นรนด้วย? เขาลังเลเรื่องอะไร?

‘นี่มันผ่านมากว่าสี่ปีแล้ว แต่โจวเชียนหยุนก็ยังมีความสำคัญในหัวใจเขาอยู่งั้นเหรอ?’

คงจื่ออินกัดฟันอย่างเกลียดชัง “ทำไมยัยผู้หญิงคนนี้ถึงไม่ตายให้มันเร็วกว่านี้นะ? ถ้ามันตายไปฉันก็จะได้สบายใจสักที!”

แม้แต่เย่เหวินหมิงที่ยืนอยู่หน้าลิฟต์เองก็แปลกใจ เมื่อเห็นร่างที่สั่นเทาของเธอและเธอก็รั้งเขาไว้เสียงดังจนทำให้เขาต้องอยู่ที่เดิม

“เธออยากพูดอะไร? รีบพูดมาสิ!” เขาสะบัดมือออกจากนิ้วของเธอ เพราะไม่อยากให้เธอมามีผลต่ออารมณ์ของเขาอีก

โจวเชียนหยุนกล่าวว่า “ฉันหวังว่าคุณจะมีเวลาว่างพาอาหยันน้อนไปเที่ยวสวนสนุกกับฉันในเร็ว ๆ นี้ เขาไม่เคยไปสวนสนุกกับพ่อแม่มาก่อนตั้งแต่เกิด ฉันอยากให้เขาได้มีความทรงจำที่สวยงามไว้”

“ความทรงจำที่สวยงาม?” เย่เหวินหมิงกล่าวเย้ย “โจวเชียนหยุน เธอคิดว่าการที่ฉันไปสวนสนุกเป็นเพื่อนเขากับเธอจะเป็นการมอบความทรงจำอันแสนสวยงามกับเขางั้นเหรอ? นี่เธออยากใช้ลูกชายมาเล่นตัวกับฉันเหรอ? เธอยังอยู่ในตำแหน่งของคุณนายตระกูลเย่หรือไง?”

เธอมองเขา มีความคาดหวังและสงบเยือกเย็น แต่ไม่มีความรู้สึกผิดหรือความโกรธจากการพูดทำร้ายน้ำใจอีก