พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1391

วันต่อมาเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์และอาหยันน้อยก็ไม่ต้องไปโรงเรียนอนุบาล โจวเชียนหยุนจึงพูดกับแม่ของเธอว่า “แม่คะ หนูจะพาอาหยันน้อยไปเล่นที่สวนใกล้ ๆ นี้หน่อยนะคะ”

“ทำไมไม่นอนพักอีกหน่อยล่ะ?” คุณนายโจวถาม ในช่วงสุดสัปดาห์ปกติแล้วช่วงเช้าเธอจะเป็นคนพาหลานชายไปเล่นในสวนใกล้ ๆ หมู่บ้าน เพราะว่าลูกสาวของเธอจะได้เตรียมตัวไปขายของในตอนเย็น

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูอยากใช้เวลากับอาหยันน้อยให้มากขึ้นอีกนิด” โจวเชียนหยุนกล่าว ตอนนี้ทุกนาทีที่ผ่านไปเป็นสิ่งล้ำค่าสำหรับเธอ

คุณนายโจวถอนหายใจ “งั้นก็ได้ ฉันจะเตรียอาหารเที่ยงรออยู่ที่บ้านนะ เดี๋ยวทำจานโปรดไว้ให้เลย”

“ได้ค่ะ” โจวเชียนหยุนยิ้มจาง ๆ และพาลูกชายออกจากประตูไป

มีพ่อแม่หลายคนที่พาลูกของพวกเขาออกมาเล่นในสวนสาธารณะใกล้ ๆ หมู่บ้านในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์

ปกติอาหยันน้อยจะเล่นกับเด็กคนอื่น ๆ ในสวน แต่วันนี้แทนที่จะเล่นกับเด็กคนอื่น เขากลับยืนอยู่ข้าง ๆ โจวเชียนหยุนอยู่ตลอดด้วยสีหน้าเป็นกังวล

“เป็นอะไรไป? ไม่ไปเล่นเหรอจ๊ะ?” โจวเชียนหยุนถามอย่างสับสน

“แม่... แม่ไม่ใช่คนไม่ดีใช่ไหมฮะ?” เจ้าตัวเล็กลังเลไปเล็กน้อยก่อนในสุดท้ายจะถามออกมา เรื่องที่เกิดขึ้นในห้องส่วนตัวเมื่อวานนี้ยังส่งผลต่อเขา

โจวเชียนหยุนรู้ว่าลูกชายของเธออายุเพียงสี่ขวบเท่านั้น แต่เขาสามารถเข้าใจสิ่งที่ผู้ใหญ่คุยกันได้มาก และสามารถรับรู้ได้ด้วยตัวเองแล้ว

เธอย่อตัวลงนั่งยอง ๆ และพูดว่า “จ้ะ แม่ไม่ใช่คนไม่ดี”

เธอจ้องมองใบหน้านุ่มนวลของลูกชาย อาหยันน้อยดูเหมือนเย่เหวินหมิง แต่ดวงตาของเขาเหมือนเธอโดยเฉพาะเวลายิ้มเด็กน้อยจะยิ่งเหมือนเธอ

หลายปีที่ผ่านมานี้เธอแทบจะไม่ได้ยิ้มเลยเพราะความยากลำบากในชีวิต แต่เธอหวังว่าลูกชายจะยิ้มได้มากกว่าเธอ และไม่ต้องรู้สึกหนักอึ้งในใจเพราะเธอ