พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1392

นี่เป็นรูปครอบครัวของพวกเขาสามคนที่อาหยันน้อยอยากได้ บางครั้งเขาก็ชอบดูรูปพวกนี้ในมือถือของเธอ จากนั้นรอยยิ้มพอใจก็ปรากฏบนใบหน้าเล็ก ๆ ของเขา

เพราะแบบนี้โจวเชียนหยุนจึงเก็บรูปพวกนั้นไว้มือถือเธอเป็นการชั่วคราวและไม่ได้ลบไป

โจวเชียนหยุนก้มหน้ามองรูปสามคนของพวกเขาบนม้าหมุน อาหยันน้อยยิ้มอย่างมีความสุขในขณะที่เธอกำที่จับที่อยู่ข้างตัวแน่นด้วยท่าทางกังวล และขมวดคิ้วเล็กน้อยราวกับกำลังสะกดกลั้นบางอย่างไว้

ในตอนนั้นความเจ็บปวดปรากฏขึ้น และทำให้เธอรู้สึกไม่สบายตัว

ในรูปเย่เหวินหมิงหันหน้าเล็กน้อยราวกับกำลังมองมาที่เธอ

จากรูปใครมองมาคงคิดว่าเย่เหวินหมิงมองเธออย่างเป็นห่วง

แต่รูปนั้นก็เป็นเพียงภาพลวงตาเท่านั้น ต่อให้เธอและเย่เหวินหมิงนั่งม้าหมุนตัวเดียวกัน แต่ก็ยังมีคูน้ำขวางกั้นพวกเขาไว้

เธอหวังว่า... เธอจะไม่เจอเขาอีกแม้แต่ในนรก!

ในตอนนั้นเองที่โจวเชียนหยุนได้ยินเสียงเล็ก ๆ ของลูกชายเธอร้องออกมาว่า “พ่อฮะ!”

โจวเชียนหยุนเงยหน้ามองทันที และเห็นร่างเล็ก ๆ ของอาหยันน้อยวิ่งไปหาร่างสูง

‘นั่น... เย่เหวินหมิงนี่!’

โจวเชียนหยุนตัวชาไปครู่หนึ่งและมองเย่เหวินหมิงที่เดินเข้ามาหาเธออย่างประหลาดใจ ถึงอย่างนั้นใบหน้าของเขากลับดูมืดมนอย่างน่ากลัว แม้อาหยันน้อยจะวิ่งมาหาเขา แต่เขาก็ไม่ได้หยุดเดินหรือมองไปยังอาหยันน้อย และเดินตรงมาหาเธอแทน

ในทันใดนั้นหัวใจของโจวเชียนหยุนก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมา

เย่เหวินหมิงเดินมาหาโจวเชียนหยุน และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ตามฉันไปโรงพยาบาล แล้วไปขอโทษจื่ออินซะ เธอรู้ไหมว่าจื่ออินแท้งเพราะว่าเธอผลักเขา? เด็กอายุสามเดือนต้องจากไป!”