พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1395

“เย่เหวินหมิง ทำไมคุณถึงเชื่อคงจื่ออินมากขนาดนี้? แค่เพราะเธอบริจาคไขกระดูกให้คุณแล้วช่วยชีวิตคุณไว้เหรอ?” เธอโพล่งถามขึ้นทันใด

คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันในทันที “เธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไง?” มีแค่คนในตระกูลเย่กับตระกูลคงเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ พวกเขาไม่เคยประกาศบอกเรื่องนี้ให้สาธารณชนรับรู้

“ถ้าฉันบอกว่าเธอไม่ใช่คนที่ช่วยคุณ คุณจะเชื่อไหม?” เธอถาม

เขาตวาดกลับอย่างหมดความอดทน “นี่เธอพยายามใส่ความจื่ออินอีกแล้วเหรอ? โจวเชียนหยุน เธออยากเข้าคุกอีกหรือไง? ฉันไม่สนหรอกนะว่าเธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไง แต่ขอเตือนเธอไว้เลยนะว่าอย่ามาทำให้ฉันกับจื่ออินบาดหมางใจกัน!”

ทันใดนั้นเขาก็จับคางของเธอไว้พลางพูด ดวงตาและน้ำเสียงของเขาเย็นชา “ถ้าไม่ใช่จื่ออินที่ช่วยฉันไว้ งั้นเป็นเธอหรือไง? ฉันสาบานว่า ฉันจะปกป้อง รัก และจงรักภักดีตราบชั่วชีวิตของฉัน เธอฝันไปเถอะ!”

โจวเชียนหยุนระเบิดหัวเราะ ซึ่งเสียงหัวเราะของเธอดังขึ้นเรื่อย ๆ

“หยุดหัวเราะ!” เขาตะโกน เขาพบว่าเสียงหัวเราะของเธอทำให้เขาหงุดหงิดใจเป็นพิเศษ

ถึงอย่างนั้นโจวยังคงหัวเราะอยู่ หัวเราะจนน้ำตาไหลออกมา

“พอสักที หยุดหัวเราะได้แล้ว!” จู่ ๆ เขาก็เอื้อมมือไปปิดปากเพื่อหยุดเสียงหัวเราะทั้งหมดของเธอลง

เขาไม่อยากได้ยินเธอหัวเราะแบบนั้นอีก เสียงหัวเราะของเธอเหมือนกับหนามแหลมคมที่ทิ่มแทงแก้วหูจนทะลุไปถึงหัวใจของเขา

ริมฝีปากของเธอแนบชิดอยู่กับฝ่ามือของเขา และมันเย็นเล็กน้อย

ในตอนนั้นเองที่เขารับรู้ขึ้นมาว่าผิวหนังของเธอที่สัมผัสกับฝ่ามือของเขาเย็นแค่ไหนและใบหน้าของเธอซีดเซียวมากเท่าไหร่ ราวกับว่าเธอไม่มีเลือดไหลเวียนร่างเลย

โจวเชียนหยุนค่อย ๆ หลับตา ราวกับว่าเธอไม่ต้องการเห็นผู้ชายตรงหน้าอีกแล้ว

เขากำลังใช้ลูกชายของพวกเขามาเอาคำขอโทษจากเธออีกแล้ว

ครั้งก่อนเธออยากเติมเต็มความปรารถนาของลูกชาย ดังนั้นเธอจึงยอมคุกเข่าลงตรงหน้าคงจื่ออินและขอโทษ

แต่... กลับกลายเป็นว่า ยิ่งก้าวถอยหลังมากเท่าไหร่ อีกฝ่ายก็จะยิ่งรุกล้ำเข้ามาหาเราเรื่อย ๆ

ครั้งนี้เขาใช้ลูกชายมาเป็นเงื่อนไขเพื่อให้เธอขอโทษอีกแล้ว