พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1400

เมื่อเห็นว่าหลิงอี้หรานกำลังจะหันหลังจากไป ทันใดนั้นเขาก็อยากจะพุ่งเข้าไปจับเธอไว้เพื่อถามคำถามกับเธอ

เขาเดินไปได้สองก้าวก็ถูกคนของอี้จิ่นหลีหยุดไว้ เขาจึงเข้าไปใกล้หลิงอี้หรานไม่ได้

“เดี๋ยว!” เขาร้องเรียกด้วยเสียงสั่น “คุณหมายความว่ายังไง? หมายความว่าไงที่เธอช่วยชีวิตผมไว้?”

หลิงอี้หรานหยุนเดิน และมองไปยังใบหน้าซีดขาวของเย่เหวินหมิง

ผู้ชายคนนั้นที่เคยเย็นชาและสุขุม ในตอนนี้กลับแสดงความกลัวออกมาราวกับเกรงว่าคำตอบที่ได้ยินจะทำให้เขาแตกสลาย

หลิงอี้หรานมองเขา และยังไม่สามารถปกปิดความโกรธไว้ได้

เธอกล่าวเย้ย “หมายความว่าไงงั้นเหรอ? เย่เหวินหมิง ที่คุณยืนสบายดีและเตะคนอื่นแบบนี้ได้ก็เพราะพี่โจวบริจาคไขกระดูกให้คุณ ถ้าพี่โจวไม่ได้ใจกว้างเป็นแม่น้ำ ตอนนี้คุณก็คงเหลือแค่ขี้เถ้าเท่านั้นแหละ พอรู้แบบนี้แล้ว คุณยังจะบังคับให้เธอก้มหัวให้ศัตรูเธออีกหรือไง?”

เย่เหวินหมิงรู้สึกราวกับว่าเลือดในตัวถูกแช่แช็งไปในทันที เขาอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น เขารู้สึกราวกับว่าความกลัวได้ท่วมท้นไปทั้งอก

เขาเข้าใจทุกคำที่หลิงอี้หรานพูด แต่ดูเหมือนไม่เข้าใจความหมายที่เธอจะสื่อ

‘เป็นจื่ออิน... ไม่ใช่เหรอที่มอบไขกระดูกให้ฉัน? ทำไมหลิงอี้หรานถึงบอกว่าเป็นโจวเชียนหยุนล่ะ?’