พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 146

ร่างกายของเธอสั่นอย่างต่อเนื่องขณะที่เธออาเจียน โดยเฉพาะเมื่อเธอรู้สึกราวกับว่าเธอจะอาเจียนจนถึงจุดที่พังทลายและไม่สามารถพ่นน้ำดีออกมาได้อีก เธอค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นเพื่อมองออกไปนอกห้องน้ำ

ภาพเงาร่างสูงของชายคนนั้นยืนอยู่นอกห้องน้ำใบหน้าหล่อเหลาของเขาปกคลุมไปด้วยชั้นแห่งความเศร้าโศก

ดวงตาสีเข้มของเขาจ้องมองเธออย่างเย็นชา “พี่รังเกียจผมเหรอ?”

ใบหน้าของเธอซีดและเธอขดตัวราวกับว่าเธอพยายามเว้นระยะห่างระหว่างพวกเขาเป็นพันไมล์

อี้ จิ่นหลี เม้มริมฝีปากแน่น "ฉันเคยต้องการผู้หญิงแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ฉัน อี้ จิ่นหลี ผู้หญิงแบบไหนกันที่ฉันไม่สามารถครอบครองได้ในเมืองนี้?”

"และเธอก็เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาแม้ว่าเธอจะน่าสนใจเล็กน้อย... ฉันจะไม่ลดตัวลงไปไล่ตามผู้หญิงที่รังเกียจฉัน"

“เอาล่ะ หลิง อี้หราน เนื่องจากพี่รังเกียจมากนัก ผมจะปล่อยให้พี่ไป" อี้ จิ่นหลี พูดอย่างเย็นชา ดวงตาที่สวยงามและน่ารักของเขาเย็นชาด้วยน้ำค้างแข็ง "อย่างไรก็ตาม ตามที่กล่าวไว้ถ้าพี่เสียใจในอนาคต ผมจะไม่ต้องการพี่อีกแล้ว ผม อี้ จิ่นหลี ไม่เคยให้โอกาสใครเป็นครั้งที่สอง"

เมื่อเขาพูดเสร็จเขาก็ออกไปออกจากวอร์ด

หลิง อี้หราน ยกแขนขึ้นเหนืออ่างดูเหมือนจะใช้พลังงานทั้งหมดเพื่อไม่ให้ทรุดลงไปกองกับพื้น

“นี่มัน… หมายความว่าฉันออกไปนากโรงพยาบาลได้แล้ว?”

เธอจัดเสื้อผ้าที่ขาดแล้วหวีผมจากนั้นมองตัวเองที่ซีดเซียวในกระจก ไม่สามารถช่วยให้ยิ้มอย่างเบี้ยวได้

เมื่อหลิง อี้หราน ออกจากโรงพยาบาล จู่ ๆ เธอก็ถูกกลุ่มคนรายล้อม

“มันคือเธอ! นั่นคือหลิง อี้หราน ที่ฆ่าใครบางคน!”

“โอ้พระเจ้า! เธออยู่โรงพยาบาลนี้จริง ๆ! เธอฆ่าคนและฉันได้ยินมาว่าเธอติดคุกเพียงสามปีก่อนที่จะได้รับการปล่อยตัว สามปีสำหรับชีวิตมนุษย์เธอหลุดง่ายเกินไป!"

“อี้เหมิงเสียใจมานานแล้วกับการตายของพี่สาวเมื่อหลายปีก่อน อี้เหมิงเสียใจเพราะเธอ! เธอทำให้อี้เหมิงต้องสูญเสียพี่สาวไป!”

พวกเขาไม่เพียง แต่ใส่ร้ายอี้หราน แต่พวกเขายังขว้างผักเน่าและไข่เหม็นใส่เธอ

แม้ว่า หลิง อี้หราน จะพยายามอย่างมากที่จะหลบหลีกพวกเขา แต่เธอก็ยังคงติดอยู่กับของเสียจำนวนมาก

นอกจากนี้ยังมีผู้สื่อข่าวอยู่ใกล้ ๆ ถ่ายภาพเธอราวกับว่าพวกเขากำลังรายงานข่าว

ในรถเบนท์ลีย์สีดำที่จอดอยู่ไม่ไกล เกา ฉงหมิง สังเกตเห็นว่า หลิง อี้หราน อยู่ในสถานการณ์ที่น่าอับอาย จากนั้นเขาก็หันไปมองอี้ จิ่นหลี ซึ่งนั่งอยู่เบาะหลังอย่างเงียบ ๆ ด้วยสีหน้าเย็นชาและเขาอดไม่ได้ที่จะถามว่า "นายน้อยอี้ ผมควรไปช่วยคุณหลิงไหมครับ?"

"ไม่จำเป็น" อี้ จิ่นหลี ตอบอย่างเย็นชา “เนื่องจากเธอไม่เต็มใจที่จะอยู่เคียงข้างผม เธอก็ควรเข้าใจว่าเธอต้องอดทนต่อสิ่งนี้”

“คนเหล่านี้ต้องเป็นแฟนคลับของคุณห่าว อี้เหมิง พวกเขาคงเห็นข่าวที่เผยแพร่ทางออนไลน์เกี่ยวกับคุณหลิงที่กำลังเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลที่นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเขาถึงมาที่ทางเข้าโรงพยาบาลเพื่อสกัดกั้นคุณหลิง" เกา ฉงหมิง อธิบาย เขาได้ตรวจสอบแรงจูงใจของผู้คนที่มาโรงพยาบาล

“นี่เป็นเรื่องเล็กน้อยจริง ๆ ฉันไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าหลิง อี้หราน จะไม่เต็มใจที่จะอยู่เคียงข้างนายน้อยอี้และพยายามออกจากโรงพยาบาลด้วยตัวเองทั้งหมด

“ทุกคนรู้ดีว่าในเมืองเฉิน มีผู้หญิงมากมายที่อยากจะอยู่เคียงข้างนายน้อยอี้แต่หลิง อี้หราน ก็ปฏิเสธเขา!”

เกา ฉงหมิง ยังคงเงียบ

อี้ จิ่นหลี ศึกษาฉากที่อยู่ด้านนอกหน้าต่างรถด้วยสีหน้าเย็นชา ครู่ต่อมาราวกับว่าเขาขี้เกียจที่จะมองอีกต่อไปเขาจึงค่อย ๆ หลับตาและสั่งว่า "ไปกันเถอะ!"

“ครับ" เกา ฉงหมิง ตอบ รถค่อย ๆ ขับออกไปจากทางเข้าโรงพยาบาล เกา ฉงหมิง ไม่สังเกตเห็นมือของเจ้านายของเขาที่เข่าค่อย ๆกำจนกระทั่งพวกมันค่อย ๆ รวมตัวกันเป็นหมัด

“นั่นคือ... ความยับยั้งชั่งใจอย่างมาก”