พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 146

ร่างกายของเธอสั่นอย่างต่อเนื่องขณะที่เธออาเจียน โดยเฉพาะเมื่อเธอรู้สึกราวกับว่าเธอจะอาเจียนจนถึงจุดที่พังทลายและไม่สามารถพ่นน้ำดีออกมาได้อีก เธอค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นเพื่อมองออกไปนอกห้องน้ำ

ภาพเงาร่างสูงของชายคนนั้นยืนอยู่นอกห้องน้ำใบหน้าหล่อเหลาของเขาปกคลุมไปด้วยชั้นแห่งความเศร้าโศก

ดวงตาสีเข้มของเขาจ้องมองเธออย่างเย็นชา “พี่รังเกียจผมเหรอ?”

ใบหน้าของเธอซีดและเธอขดตัวราวกับว่าเธอพยายามเว้นระยะห่างระหว่างพวกเขาเป็นพันไมล์

อี้ จิ่นหลี เม้มริมฝีปากแน่น "ฉันเคยต้องการผู้หญิงแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ฉัน อี้ จิ่นหลี ผู้หญิงแบบไหนกันที่ฉันไม่สามารถครอบครองได้ในเมืองนี้?”

"และเธอก็เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาแม้ว่าเธอจะน่าสนใจเล็กน้อย... ฉันจะไม่ลดตัวลงไปไล่ตามผู้หญิงที่รังเกียจฉัน"

“เอาล่ะ หลิง อี้หราน เนื่องจากพี่รังเกียจมากนัก ผมจะปล่อยให้พี่ไป" อี้ จิ่นหลี พูดอย่างเย็นชา ดวงตาที่สวยงามและน่ารักของเขาเย็นชาด้วยน้ำค้างแข็ง "อย่างไรก็ตาม ตามที่กล่าวไว้ถ้าพี่เสียใจในอนาคต ผมจะไม่ต้องการพี่อีกแล้ว ผม อี้ จิ่นหลี ไม่เคยให้โอกาสใครเป็นครั้งที่สอง"

เมื่อเขาพูดเสร็จเขาก็ออกไปออกจากวอร์ด

หลิง อี้หราน ยกแขนขึ้นเหนืออ่างดูเหมือนจะใช้พลังงานทั้งหมดเพื่อไม่ให้ทรุดลงไปกองกับพื้น

“นี่มัน… หมายความว่าฉันออกไปนากโรงพยาบาลได้แล้ว?”

เธอจัดเสื้อผ้าที่ขาดแล้วหวีผมจากนั้นมองตัวเองที่ซีดเซียวในกระจก ไม่สามารถช่วยให้ยิ้มอย่างเบี้ยวได้

เมื่อหลิง อี้หราน ออกจากโรงพยาบาล จู่ ๆ เธอก็ถูกกลุ่มคนรายล้อม

“มันคือเธอ! นั่นคือหลิง อี้หราน ที่ฆ่าใครบางคน!”