พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 147

หลิง อี้หราน กลับมาที่ห้องเช่าด้วยความลำบาก "เป็นเวลาไม่กี่วันแล้วที่ฉันจากไปในวันส่งท้ายปีเก่าและกลับมา แต่รู้สึกเหมือนฉันได้รับประสบการณ์มาตลอดชีวิตในช่วงเวลานั้น"

เธอศึกษาห้องเช่าที่คับแคบและรู้สึกราวกับว่ามีอากาศเย็น ๆ หลิง อี้หราน อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างเว้าวอน “จากนี้ไปฉันจะอยู่ที่นี่คนเดียวอีกครั้ง”

“จะไม่มีใครมากับฉันและคุยกับฉันในตอนกลางคืนนอกจากนี้จะไม่มีใครยิ้มเมื่อพวกเขาเรียกฉันว่า 'พี่สาว'!"

เธอคว้าชุดเสื้อผ้าที่สดใหม่และล้างความอับอายของเธอออกไปก่อนที่จะเริ่มจัดระเบียบบ้าน

"ถึงแม้อี้ จิ่นหลี จะอยู่ที่นี่เพียงช่วงเวลาสั้น ๆ แต่ก็มีร่องรอยของเขามากมายในบ้าน ช้อนส้อม, ผ้าขนหนู, และแปรงสีฟันที่เขาใช้ รวมทั้งเสื้อผ้าและรองเท้าที่เขาสวม... "

เธอเคลียร์ทุกอย่างและวางทั้งหมดลงในกล่องกระดาษแข็ง

“ทำไมไม่ทิ้งมันไปล่ะ?” เธอถามตัวเอง "การรักษาสิ่งเหล่านี้จะใช้พื้นที่ แต่ฉันอยากจะเก็บมันไว้มันอาจจะฟังดูตลก แต่จริง ๆ แล้วฉันคิดถึงวันเวลาที่ใช้ร่วมกับจิน”

"จินนั่นเป็นภาพลวงตาชัด ๆ เขาเป็นตัวปลอมที่สร้างขึ้นโดยอี้ จิ่นหลี แต่... ความรู้สึกของฉันที่มีต่อจินเป็นเรื่องจริง!”

“ฉันมีความสุขมากในวันที่มีจิน ราวกับว่าสุดท้ายแล้วฉันจะไม่อยู่คนเดียวอีกต่อไป”

ในที่สุดหลิง อี้หราน ก็หยิบถุงมือถักครึ่งตัวที่เธอวางไว้ข้างหัวเตียง “ฉันอยากจะรอจนถึงหลังปีใหม่เพื่อหาเวลาถักถุงมือให้เขาใส่ต่อไป แต่ตอนนี้... ฉันจะไม่มีโอกาสทำถุงมือเหล่านี้ให้เสร็จอีกแล้ว”

เธอใส่ถุงมือรวมทั้งเข็มและไหมพรมลงในกล่องกระดาษแข็ง จากนั้นเธอก็เอาเทปปิดกล่องวางไว้ที่มุมหนึ่งของบ้าน

“ฉันจะยังคงใช้ชีวิตด้วยตัวเองในอนาคต จินไม่ใช่ผู้ชายในฝันของฉัน” หลิง อี้หราน คิดกับตัวเอง

ในเวลากลางคืนเธอไม่ได้ปิดไฟและนอนหลับไปพร้อมกับมัน “ย้อนกลับไปตอนที่ฉันออกจากคุกและไม่มีจิน ฉันจะเปิดไฟไว้ตอนที่ฉันเข้านอนเพราะความมืดทำให้ฉันนึกถึงตอนที่ฉันติดคุก

“แต่ตอนนั้นจินอยู่กับฉัน ฉันไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ฉันเริ่มไม่ต้องการแสงไฟในการหลับ”

“แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่านิสัยนี้ได้กลับมาอีกแล้ว”

หลิง อี้หราน โทรบอกชิน เหลียนอี เพื่อนที่ดีของเธอว่าเธอกลับไปที่ห้องเช่าแล้ว

“พรุ่งนี้เธอจะอยู่ที่ห้องเช่าไหม? ฉันจะไปหาเธอ" ชิน เหลียนอี กล่าว

“ใช่ฉันจะอยู่ที่นี่" เธอตอบ “ดูเหมือนว่านอกเหนือจากห้องเช่าแล้ว ฉันไม่มีที่ไหนให้ไปได้อีกแล้ว"

หลิง อี้หรานไม่สามารถนอนหลับได้ตลอดทั้งคืน เมื่อใดก็ตามที่เธอปิดตาเธอจะเห็นเพียงใบหน้าของอี้ จิ่นหลี และกลิ่นของเลือดยังคงอบอวลอยู่ในปากของเธอโดยไม่เต็มใจที่จะหายไป

เธอบ้วนปากนับครั้งไม่ถ้วนตลอดทั้งคืน แต่กลิ่นเหม็นเลือดนั้นยังคงชัดเจนมาก

วันรุ่งขึ้น ชิน เหลียนอี มาที่ห้องเช่าและเมื่อเธอสังเกตเห็นท่าทางเหนื่อยล้าของหลิง อี้หราน เธอก็รีบถาม "ฉันเพิ่งเห็นข่าวเมื่อเช้านี้ เธอถูกล้อมที่ทางเข้าโรงพยาบาลตอนที่เธอพยายามจะออกมาเมื่อวานนี้ เจ็บตรงไหนไหม?”

หลิง อี้หราน ส่ายหัวและตอบว่า "ฉันอายนิดหน่อย แต่ไม่เจ็บ"

ชิน เหลียนอี โกรธและใจลอยเมื่อเธอเห็นการแสดงออกที่ไม่เห็นคุณค่าของตัวเองบนใบหน้าของเพื่อนของเธอ “ฉันโกรธที่คนที่มารุมล้อมและด่าว่าเธอไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและพวกเขาก็ปฏิบัติต่อผู้หญิงที่ไร้เดียงสาแบบนั้น ฉันรู้สึกกังวลที่เห็นได้ชัดว่าเพื่อนของฉันไม่ได้ดื่ม แต่เธอถูกฟ้องในข้อหาเมาแล้วขับ"