พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 147

หลิง อี้หราน กลับมาที่ห้องเช่าด้วยความลำบาก "เป็นเวลาไม่กี่วันแล้วที่ฉันจากไปในวันส่งท้ายปีเก่าและกลับมา แต่รู้สึกเหมือนฉันได้รับประสบการณ์มาตลอดชีวิตในช่วงเวลานั้น"

เธอศึกษาห้องเช่าที่คับแคบและรู้สึกราวกับว่ามีอากาศเย็น ๆ หลิง อี้หราน อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างเว้าวอน “จากนี้ไปฉันจะอยู่ที่นี่คนเดียวอีกครั้ง”

“จะไม่มีใครมากับฉันและคุยกับฉันในตอนกลางคืนนอกจากนี้จะไม่มีใครยิ้มเมื่อพวกเขาเรียกฉันว่า 'พี่สาว'!"

เธอคว้าชุดเสื้อผ้าที่สดใหม่และล้างความอับอายของเธอออกไปก่อนที่จะเริ่มจัดระเบียบบ้าน

"ถึงแม้อี้ จิ่นหลี จะอยู่ที่นี่เพียงช่วงเวลาสั้น ๆ แต่ก็มีร่องรอยของเขามากมายในบ้าน ช้อนส้อม, ผ้าขนหนู, และแปรงสีฟันที่เขาใช้ รวมทั้งเสื้อผ้าและรองเท้าที่เขาสวม... "

เธอเคลียร์ทุกอย่างและวางทั้งหมดลงในกล่องกระดาษแข็ง

“ทำไมไม่ทิ้งมันไปล่ะ?” เธอถามตัวเอง "การรักษาสิ่งเหล่านี้จะใช้พื้นที่ แต่ฉันอยากจะเก็บมันไว้มันอาจจะฟังดูตลก แต่จริง ๆ แล้วฉันคิดถึงวันเวลาที่ใช้ร่วมกับจิน”

"จินนั่นเป็นภาพลวงตาชัด ๆ เขาเป็นตัวปลอมที่สร้างขึ้นโดยอี้ จิ่นหลี แต่... ความรู้สึกของฉันที่มีต่อจินเป็นเรื่องจริง!”

“ฉันมีความสุขมากในวันที่มีจิน ราวกับว่าสุดท้ายแล้วฉันจะไม่อยู่คนเดียวอีกต่อไป”

ในที่สุดหลิง อี้หราน ก็หยิบถุงมือถักครึ่งตัวที่เธอวางไว้ข้างหัวเตียง “ฉันอยากจะรอจนถึงหลังปีใหม่เพื่อหาเวลาถักถุงมือให้เขาใส่ต่อไป แต่ตอนนี้... ฉันจะไม่มีโอกาสทำถุงมือเหล่านี้ให้เสร็จอีกแล้ว”

เธอใส่ถุงมือรวมทั้งเข็มและไหมพรมลงในกล่องกระดาษแข็ง จากนั้นเธอก็เอาเทปปิดกล่องวางไว้ที่มุมหนึ่งของบ้าน