พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 169

คนหยิ่งผยองอย่างเขาไม่มีวันยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น

“คุณเต็มใจที่จะพบฉันเพียงเพื่อพิสูจน์ให้ฉันเห็นว่าคุณจะไม่มีวันเห็นด้วยไม่ว่าฉันจะขอร้องมากแค่ไหนใช่ไหม?” เธอพูดคำเหล่านั้นด้วยความยากลำบากมาก

ริมฝีปากของเขาโค้งเป็นรอยยิ้มบาง ๆ เขายกมือข้างหนึ่งปัดปอยผมที่ปรกหน้าผากของเธอออกเบา ๆ แล้วรวบไว้ข้างหูของเธอโดยใช้นิ้วยาว “ตอนนั้นพี่บอกว่าพี่ไม่ต้องการอยู่เคียงข้างผมและพี่ไม่ต้องการให้ผมช่วยเปลี่ยนโชคชะตาของพี่ พี่บอกว่าพี่จะไม่เสียใจเลย... ”

การกระทำของเขาดูสง่างามในขณะที่น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนมาก

เขาโค้งตัวและวางริมฝีปากไว้ที่ติ่งหูของเธอและหายใจอย่างสบาย ๆ

เธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเขาที่เป่าที่ติ่งหูและบริเวณลำคอ

นั่นทำให้เธอเกร็งไปทั้งตัวราวกับว่ามีก้อนหินขนาดใหญ่อยู่บนหน้าอกของเธอทำให้เธอหายใจไม่ออก

"ผมแค่เจอพี่เพราะผมต้องการให้พี่เข้าใจว่ามันเป็นเรื่องตลกอย่างไร เมื่อพี่บอกว่าพี่จะไม่เสียใจ" เขาจ้องมองมาที่เธอ

ในขณะนั้นราวกับว่าเธอตกลงไปในทะเลสาบน้ำเย็นที่เย็นยะเยือก

-

'อันที่จริงเป็นเรื่องตลก'

หลิง อี้หราน จำไม่ได้ว่าเธอออกจากสถานที่ของอี้ จิ่นหลี ได้อย่างไร

ตั้งแต่แรกเขาไม่ได้วางแผนที่จะให้ตามคำขอของเธอ สำหรับเธอ เธอไม่มีสิทธิ์ร้องขออะไรจากเขา