พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 170

เธอนอนไม่หลับมากเมื่อคืนก่อน นอกจากปัญหาของยายแล้วปัญหาของเธอก็ยิ่งเลวร้ายลงเท่านั้น ตอนนี้ หลิง อี้หราน รู้สึกราวกับว่าเธอลอยอยู่บนอากาศ

หลังจากเดินไปสักพัก หลิง อี้หราน ก็ชนไหล่กับคนที่เดินผ่านไปมาและสะดุดล้มลงกับพื้น

โชคดีที่เสื้อผ้าของเธอหนาพอเธอจึงไม่รู้สึกเจ็บปวดมากนัก

ขณะที่เธอกำลังจะลุกขึ้นยืนเธอก็รู้สึกได้ว่ามีบางก้าวที่รีบร้อนวิ่งเข้าหา คนนั้นรีบช่วยเธอขึ้นมา

หลิง อี้หราน มองดูและตกใจเมื่อเห็นกวอ ซิ่นหลี่

“ทำไมคุณ..."

“รถผมจอดอยู่ที่ริมถนน ให้ผมไปส่งคุณที่บ้านเถอะ" หลิง อี้หราน อาจปฏิเสธข้อเสนอของเขา แต่เขาก็ยังคงกังวลเกี่ยวกับเธอ ดังนั้นเขาจึงขับรถของเขาอย่างช้า ๆ ในขณะที่ตามหลังเธอ

"ไม่เป็นไร ฉันกลับบ้านได้เอง"

“คุณล้มลงอย่างง่ายดายขนาดนั้น หลังจากที่ขับรถผ่านผู้สัญจรไปมาผมจะสบายใจได้อย่างไรที่เห็นคุณกลับบ้านคนเดียวรถของผมจอดอยู่ริมถนนถ้าเรายังคงอืดอาดที่นี่ ผมจะได้รับใบสั่งแน่ถ้าตำรวจมา!"

หลิง อี้หราน เห็นว่าเขาดื้อแค่ไหน เธอถอนหายใจและเดินตามเขาไปที่รถของเขา

กวอ ซินหลี่ ขับรถมุ่งหน้าไปยังสถานที่เช่าของหลิง อี้หราน

“ส่งคุณกลับบ้าน ผมรู้ว่าผมมีความสามารถไม่พอและไม่สามารถ้ปรียบเทียบกับแฟนเก่าของคุณได้ ผมแค่กังวลเกี่ยวกับบางสิ่งที่เกิดขึ้นกับคุณ ผมจะสบายใจมากขึ้นถ้าผมแน่ใจว่าคุณจะกลับบ้านอย่างปลอดภัย” กวอ ซินหลี่ กล่าวอย่างจริงจัง

"ขอบคุณค่ะ" สิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตเป็นเพียงความฝันของหลิง อี้หราน ในปัจจุบัน

ตอนนี้เธอเองที่ไม่เข้ากับเขา ใครจะกล้าแต่งงานกับคนที่มีประวัติอาชญากรรมและได้รับการปล่อยตัวหลังจากติดคุก?

กวอ ซิ่นหลี ลังเล "เมื่อสองวันก่อน ผมเห็นคุณได้ขึ้นรถปอร์เช่ หากคุณได้พบคู่ที่ดี ผม... ฉันจะมีความสุขมากกว่านี้สำหรับคุณ อย่างไรก็ตา… ผมแค่กังวลว่าคุณจะถูกหลอก คุณควรทำความรู้จักกับบุคคลดังกล่าวให้มากขึ้นก่อน... "

หลิง อี้หราน ขัดจังหวะกวอ ซิ่นหลี “นั้นไม่ใช่คนที่ฉันกำลังคบอยู่ ฉันบังเอิญไปหยิบของที่เป็นของคนนั้นมาโดยบังเอิญเขาจึงซื้ออาหารกลางวันมาให้ฉันเพื่อเป็นการแสดงความขอบคุณ”

"อ้อ เข้าใจแล้ว” ความหวังอันริบหรี่ผุดขึ้นบนใบหน้าของเขาอีกครั้ง

ไม่นานรถก็มาถึงทางเข้าเขตที่อยู่อาศัยของหลิง อี้หราน เธอมองไปที่เขาและพูดว่า “กวอ ซิ่นหลี คุณเป็นคนดี แต่ฉันไม่เหมาะกับคุณ อย่าเสียเวลากับฉันอีกต่อไปเลย แล้วคุณจะเจอคนที่ดีกว่าในอนาคตแน่นอน!”

“คุณดีพอแล้วในความคิดของผม" กวอ ซิ่นหลี่ หน้าแดง “ผมรอคุณได้... ”

"อย่างที่คุณพูดเมื่อกี้ แฟนเก่าของฉันเป็นคนร่ำรวยฉันจะไม่แต่งงานหรือฉันต้องหาคนที่เข้ากับสถานะแฟนเก่าของฉันได้นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเราถึงไม่เหมาะเข้าใจไหม?” หลิง อี้หรานพูดอย่างห้วน ๆ

'บางทีนี่อาจเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้เขายอมแพ้ฉัน’

'ตอนนี้ยังดีกว่าที่จะทนทุกข์เมื่อยังไม่รู้สึกไปมากกว่านี้ กวอ ซิ่นหลี เป็นคนดี ฉันจะไม่พูดอย่างนั้นถ้าไม่ใช่เพราะเขาดื้อรั้นมาก’

กวอ ซินหลี่ ดูหดหู่มากและจ้องมองไปที่หลิง อี้หราน

"เอาล่ะ ฉันจะไปแล้วนะ ขอบคุณสำหรับวันนี้ แต่คุณไม่จำเป็นต้องส่งฉันกลับบ้านในอนาคตอีกต่อไป" เธอเปิดประตูลงจากรถและมุ่งหน้าไปยังป้อมยาม

ข้างหลังเธอได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของรถอยู่ห่างออกไป