พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 187

หลิง อี้หราน รีบลงจากเตียง “ฉันจะ… ไปอาบน้ำ” เธอพูดก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ

การจ้องมองของอี้ จิ่นหลี จมลงในขณะที่เขามองไปที่มุมมองด้านหลังของหลิง อี้หราน ที่กำลังวิ่งหนีไป

-

ภายในห้องน้ำ หลิง อี้หราน มองไปที่ใบหน้าที่แดงระเรื่อของเธอและถอนหายใจ

เธอไม่สามารถทำให้ตัวเองเชื่อในสิ่งที่อี้ จิ่นหลี บอกเธอก่อนหน้านี้ได้ ‘ฉัน... กดเขาลงและจูบเขาเหรอ?

‘เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ยังไง!’

อย่างไรก็ตาม เธอลังเล มันเป็นไปไม่ได้จริง ๆ หรือ? แม้เธอจะไม่รู้ว่าตัวเองเมาแล้วจะทำอะไร

‘ถ้าสิ่งที่อี้ จิ่นหลี พูด เป็นความจริงฉันก็... ’

ความเป็นไปได้นั้นทำให้เธอมีความต้องการที่จะฝังตัวเองทั้งเป็น

เธอรีบอาบน้ำและออกจากห้องน้ำและพบว่า อี้ จิ่นหลี ยังอยู่ในบ้านของเธอ

ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้และจิบน้ำเบา ๆ

เขาแต่งกายด้วยชุดสูทที่ตัดเย็บอย่างดี เขาเป็นผู้ชายที่มีไหล่กว้างและรอบเอวบาง เขาไขว้ขากันอย่างสง่างาม เขามีใบหน้าที่หล่อเหลาพร้อมด้วยรูปร่างที่ลึกซึ้งและคุณสมบัติที่ละเอียดอ่อน เมื่อเปลือกตาของเขาลดลงขนตาเหล่านั้นก็แผ่ออกมาอย่างสวยงาม อดไม่ได้ที่จะจินตนาการถึงรูปลักษณ์อันน่าทึ่งของเขาหากลืมตาเต็มที่

คนอะไรช่างหน้าตรึงตราใจ แม้ว่าเขาจะนั่งอยู่ตรงนั้นก็ตาม เขาดูเหมือนภาพวาดที่สวยงามไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ตาม

แม้ว่าเขาจะถือถ้วยที่ไร้ค่าและธรรมดา แต่ก็ไม่ได้ทำให้คุณค่าของเขาลดลงหรือลดออร่าของชนชั้นสูงที่เขามีอยู่ในตัวเขาลดเลย

‘ทำไมฉันไม่เคยสังเกตเห็นสิ่งนี้มาก่อนนะ!’

หลิง อี้หราน เบี่ยงตัวเข้าไปข้างในอีกครั้ง ในตอนที่อี้ จิ่นหลี อาศัยอยู่ที่นี่กับเธอในอดีตเธอควรสังเกตว่าทุกการเคลื่อนไหวของเขา - วิธีที่เขากิน ท่าทางของเขาและคำใบ้ที่ละเอียดอ่อนของการเลี้ยงดูของเขาในปฏิสัมพันธ์ของเขา - ไม่ใช่สิ่งที่คนพเนจรจะมี

ในขณะเดียวกันเปลือกตาของอี้ จิ่นหลี ก็ยกขึ้น ดวงตาสีพีชที่สวยงามคู่นั้นมองไปที่หลิง อี้หราน ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกราวกับว่าสิ่งมีชีวิตทั้งหมดของเธอกำลังจะจมลงไปในรูม่านตาของเขา

“ฉัน... ฉันต้องไปทำงาน” เธอหลุดออกจากภวังค์ด้วยความยากลำบากมาก ตอนนี้เป็นเวลาเก้าโมงเช้าแล้วและเธอก็ไปทำงานสาย เธอกำลังจะได้รับการลดค่าจ้างและถูกตำหนิเมื่อเธอไปทำงาน

“ไม่จำเป็นต้องเร่งรีบ ผมได้ยื่นขอลาแทนพี่แล้ว” เขากล่าว

เธออึ้งไปชั่วขณะ ต่อจากนั้นเธอได้ยินเขาถามว่า "แล้วเสื้อที่ผมเคยใส่อยู่ไหน? พี่ทิ้งไปแล้วเหรอ?”

เธอกดริมฝีปากของเธอ แต่ไม่ได้พูดอะไร

“ถุงมือที่พี่ทำให้ผมด้วย พี่ทิ้งมันไปด้วยเหรอ?”

เขาจ้องมองเธอและถาม

เธอลังเลก่อนที่จะตอบว่า “ฉันเก็บมันไว้”

‘ทิ้ง’ มันเป็นคำพูดที่สิ้นเปลืองสำหรับเธอ

“ทำไมพี่ไม่ทิ้งมันไปล่ะ?”

“มันมีมูลค่า... ฉันยังขายเป็นของมือสองได้นี่…”

ก่อนที่เธอจะพูดจบประโยคใบหน้าของเขาก็มืดสนิท “พี่นี่สามารถทำให้ใครบางคนโกรธจนตายได้เลยนะ... ”

อี้ จิ่นหลี จ้องมองไปที่หลิง อี้หราน ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “เนื่องจากพี่ยังไม่ได้ทิ้งมันไป ทำถุงมือให้เสร็จแล้วให้มันกับผม”

เธอผงะและจ้องมองเขาอย่างว่างเปล่า ‘เขาไม่จำเป็นต้องแสดงต่อหน้าฉันอีกต่อไปแล้ว ถุงมือคู่นั้นถักจากด้ายสเวตเตอร์เก่า ๆ ทำไมเขาถึงต้องการ? เขาจะใส่เหรอไง?’