พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 204

ในตอนที่เขาได้พบกับคน ๆ นั้นในตอนนั้นมันก็อยู่ในเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้

ยกเว้นเมื่อเขาถามเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ดูเหมือนว่าเขาจะคิดมากเกินไป

“คุณไม่ใช่เธอสินะ” เขาพูดแบบสบาย ๆ เธอไม่ใช่คนนั้น

อะไร? ความสงสัยฉายผ่านดวงตาของหลิง อี้หราน

ในตอนนี้เจ้าของร้านได้เสิร์ฟอาหาร กู้ ลี่เฉิน กล่าวว่า “เอาล่ะ กินข้าวกันเถอะ อยากดื่มไวน์สักหน่อยไหม?”

หลิง อี้หราน นึกถึงประสบการณ์ที่เธอเมาต่อหน้าอี้ จิ่นหลี และส่ายหัวอย่างรวดเร็ว “ไม่จำเป็น ฉันจะดื่มตามปกติค่ะ”

ดังนั้น กู้ ลี่เฉิน จึงให้เจ้าของร้านนำเครื่องดื่มสองขวดมา

“คุณก็ไม่ดื่มไวน์เหรอ?” เธอเลิกคิ้ว

“ผมต้องขับรถในภายหลัง ดังนั้นผมจะไม่ดื่ม” เขากล่าว

สีหน้าของเธอมืดลงทันทีเมื่อเธอนึกถึงอุบัติเหตุรถชนที่ทำให้เธอต้องรับโทษ ข้อหาเมาแล้วขับ แต่วันนั้นเธอไม่ได้เมาอะไรเลย!

"ใช่สิ ตอนนั้นคุณประสบอุบัติเหตุรถชนเพราะคุณเมาแล้วขับใช่ไหม?” จู่ ๆ เสียงของเขาก็ดังขึ้น “นั่นเป็นสาเหตุที่คุณได้งานกวาดที่ศูนย์บริการสุขาภิบาลใช่ไหม?”

“อย่างน้อยฉันก็ยังมีงานต้องทำ” หลิง อี้หราน กล่าวอย่างไม่เห็นคุณค่า

“คุณต้องการให้ผมไปทักทายที่ศูนย์บริการสุขาภิบาลและให้พวกเขาจัดการตำแหน่งที่ง่ายขึ้นสำหรับคุณไหม”

“ไม่จำเป็นค่ะ” หลิง อี้หราน ปฏิเสธ ท้ายที่สุดแล้วความโปรดปรานจากนายน้อยกู้คนนี้ก็ไม่ดีเท่าที่จะทำได้

กู้ ลี่เฉิน ขมวดคิ้วเล็กน้อย เป็นครั้งแรกที่เขาถูกปฏิเสธเช่นนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอดูเหมือนหญิงสาวจากความทรงจำของเขา เขาคงไม่ยอมเปิดปากและเสนอที่จะช่วยเธอเปลี่ยนงาน

หลิง อี้หราน ก้มหน้าลงทานข้าวในชามของเธอ แม้ว่าเธอจะก้มหน้าลงแต่เธอก็ยังรู้สึกได้ว่าเขาจ้องมองมาที่เธอเป็นครั้งคราวราวกับว่าเขากำลังตรวจสอบอะไรบางอย่าง

หลังจากความยากลำบากพวกเขาก็ทานข้าวเสร็จ กู้ ลี่เฉิน พูดว่า “ผมจะไปส่งคุณกลับ”

"ไม่จำเป็นค่ะ ฉันจะขึ้นรถ” เธอกล่าว

“ถ้าคุณรีบไปที่ป้ายรถเมล์ตอนนี้ คุณยังหารถบัสกลับไปที่เมืองเฉินได้อยู่เหรอ?”

เมื่อเธอเหลือบมองเวลานั้นก็เป็นเวลา 20.30 น. แล้ว แม้ว่าเธอจะรีบไปที่นั่นในตอนนี้ แต่เธอก็ไม่สามารถขึ้นรถเที่ยวสุดท้ายในวันนี้ได้

ส่วนรถไฟคงต้องรอถึงพรุ่งนี้เช้าก่อนถึงจะมี

“ผมจะไปส่งคุณ” กู้ ลี่เฉิน พูดอย่างไม่เป็นทางการ “ถ้าคุณไม่ต้องการให้ผมไปส่ง คุณก็คิดวิธีเองแล้วกัน”

หลิง อี้หราน กัดริมฝีปากเล็กน้อย ถ้าเธอถูกถามให้คิดหาวิธีด้วยตัวเองในตอนนี้เธอคงคิดไม่ออกจริงๆ

“งั้นก็… ขอบคุณค่ะ” เธอพูดอย่างเชื่องช้าเล็กน้อย

เธอเข้าไปในรถของกู้ ลี่เฉิน อีกครั้ง หลิง อี้หราน นั่งฝั่งผู้โดยสารชมทิวทัศน์ยามค่ำคืนนอกหน้าต่าง เพลงที่เล่นในรถเป็นเพลงเก่าของ เทเรซ่า เติง นั่นคือ ‘เดินไปตามเส้นทางแห่งชีวิต’

หลิง อี้หราน รู้สึกประหลาดใจอีกครั้ง เธอไม่คิดว่า กู้ ลี่เฉิน จะชอบฟังเพลงเก่า ๆ แบบนี้จริงๆ

ยิ่งไปกว่านั้นเพลงนี้ยังถูกตั้งค่าให้เล่นแบบวนซ้ำ

ดังนั้นมีเพียงเพลงนี้เท่านั้นที่เล่นในรถอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

หลิง อี้หราน จำได้โดยไม่รู้ตัวว่าครั้งหนึ่งเธอชอบฟังเพลงนี้มากและรู้วิธีร้องเพลง

เนื่องจากเพลงนี้เป็นภาษาจีนกวางตุ้งเพื่อที่จะร้องเพลงนี้ได้ดีเธอจึงมั่นใจว่าทุกคำภาษากวางตุ้งได้รับการตีความอย่างถูกต้อง

ในช่วงเวลานั้นเธออยู่ที่คุณยายของเธอ อาจเป็นปีที่มีความสุขที่สุดของเธอก็ได้?

ในขณะที่เพลงยังคงเล่นต่อไปเปลือกตาของหลิง อี้หราน ก็หลบตาโดยไม่รู้ตัว ความง่วงนอนเข้าครอบงำเธออย่างช้า ๆ