พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 205

ในสองสามวันนี้เธอทำงานและยุ่งกับการถักถุงมือ ในเช้าตรู่วันนี้เธอขึ้นรถเพื่อรีบมาที่นี่และยุ่งทั้งวัน

ดังนั้นจึงใช้เวลาไม่นานก่อนที่หลิง อี้หราน จะปิดตาและหลับไปโดยไม่ได้ตั้งใจ

กู้ ลี่เฉิน เหลือบมองไปที่หลิง อี้หราน ที่กำลังหลับอยู่และลดระดับเสียงเพลงลง

หลังจากที่เธอหลับไปเธอก็ดูเหมือนคนในความทรงจำของเขามากขึ้น จริง ๆ แล้วเธอก็ดูคล้าย ๆ กันเมื่อลืมตาด้วยเช่นกัน แต่เมื่อเธอลืมตาก็มีการแสดงออกของเธอเหมือนผ่านหนาวผ่านร้อนมา มันเป็นสิ่งที่บุคคลในความทรงจำของเขาไม่เคยมี

คน ๆ นั้นในความทรงจำของเขามีดวงตาที่ชัดเจนและสดใสซึ่งดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความหวังซึ่งไร้ขีดจำกัด

เมื่อหลิง อี้หราน ตื่นขึ้นรถก็มาถึงประตูหมู่บ้านที่เธออาศัยอยู่แล้ว

จู่ ๆ เธอก็รู้สึกอายและปลดเข็มขัดนิรภัยออกอย่างรวดเร็ว “ฉันนอนนานแค่ไหน?”

“ไม่เป็นไร ไม่นานหรอก” เขากล่าว

หลิง อี้หราน ลงจากรถอย่างรวดเร็ว เธอเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าที่วางอยู่เบาะหลัง แต่เธอจับมันไม่ถูก สิ่งของทั้งหมดในกระเป๋าทะลักออกมา

เธอโวยวายและรีบเก็บของที่หกออกมาจากกระเป๋า

ทันใดนั้น เธอก็รีบเก็บถุงมือที่ถักได้ครึ่งหนึ่งอย่างเร็วเท่าที่จะเร็วได้

“คุณกำลังถักถุงมืออยู่เหรอ?” เขาถามแบบแปลกใจเล็กน้อย

“เอ่อ - ฮะ ฉันเบื่อก็เลยถักเล่นนิดหน่อยน่ะ” เธอหาข้อแก้ตัวแบบสุ่มก่อนที่จะหยิบถุงมือออกจากมือเขาอย่างรวดเร็ว เธอกล่าว “ขอบคุณค่ะ” อีกครั้งก่อนจะปิดประตูรถ ในช่วงเวลาต่อมาเธอเข้าไปในเขตที่อยู่อาศัยของเธออย่างเร่งรีบ

ผ่านกระจกหน้ารถ กู้ ลี่เฉิน ที่เฝ้าดูร่างนั้นค่อย ๆ หายไปจากการมองเห็นของเขา

ถุงมือนั้นตามขนาดดูเหมือนขนาดมือผู้ชาย เป็นไปได้ไหมว่าถุงมือนั้นจะถูกถักให้กับผู้ชาย?

สำหรับผู้หญิงที่จะถักให้ผู้ชายบางอย่างถ้าพวกเขาไม่ใช่ครอบครัวดูเหมือนว่าจะมีเพียงเหตุผลเดียวเท่านั้น

ถึงอย่างนั้นขนแกะนั้นก็เป็นขนแกะที่เก่าแล้ว เขาไม่รู้ว่าเธอถักมันให้ใครกันแน่

กู้ ลี่เฉิน สตาร์ทรถอีกครั้งและขับออกจากพื้นที่ไป...

…

หลิง อี้หราน กลับไปที่บ้านของเธอ หลังจากอาบน้ำเสร็จเธอก็หยิบโทรศัพท์ออกมาดูเงินในโทรศัพท์

ปัจจุบัน หลังจากที่ออกจากคุกจนถึงตอนนี้ เงินที่เธอเก็บออมไว้ไม่ถึง 5,000 เหรียญด้วยซ้ำ

เธอถามเกี่ยวกับค่ารักษาพยาบาลของยายขณะที่เธออยู่ที่โรงพยาบาล แม้ว่าเธอจะเป็นหนี้โรงพยาบาลเพียงไม่กี่พันจนถึงตอนนี้หากการรักษายังคงดำเนินต่อไป เงินจำนวนนี้จะต้องถูกใช้ไปเรื่อย ๆ การประมาณค่ารักษาน่าจะอยู่ที่ประมาณ 50,000 เหรียญ และหลังจากนั้นเธอยังคงต้องดูว่าคุณยายของเธอมีความก้าวหน้าอย่างไรหลังการรักษา

ถ้าเป็นหนึ่งในสี่ของ 50,000 นั่นคือ 12,500 เหรียญ เธอยังต้องหาอีกมากหว่า 7,000

เมื่อนึกถึงอดีต เธอไม่เห็นว่าเงิน 7,000 เหรียญ เป็นสิ่งที่ควรค่าแก่การสังเกต แต่ตอนนี้... ในที่สุด หลิง อี้หราน ก็ประสบว่าเพนนี่เดียวก็สำคัญแทบตาย

เงินทุกเพนนี่ที่เธอได้จากการทำงานที่ศูนย์บริการสุขาภิบาลนั้นคุ้มค่าสำหรับการทำบัญชี สำหรับแหล่งรายได้อื่น ๆ เธอมีประวัติอาชญากรรมดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องยากสำหรับเธอที่จะหางานพาร์ทไทม์

หลิง อี้หราน ถอนหายใจ หัวใจของเธอหนุฃักอึ้งตลอดทั้งคืนจนกระทั่งเธอหลับไป

…

“นี่ อย่านอนสิ เราสามารถหนีจากสิ่งนี้ได้” คะ-ใครเป็นคนพูด? เสียงนี้... ฟังดูเหมือนเธอ เธอเป็นคนพูดหรือเปล่า?

“เท้าของฉันเจ็บ ฉันขยับ… ขยับไม่ได้…” ตอนนี้เสียงของใคร? ฟังดูเหมือนเสียงเด็กผู้ชาย

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะนายเอง ฉันมีพละกำลังมาก ฉันแบกนายได้แน่นอน!” เธอพูด

"ใช่แล้ว อย่าหลับนะ รายการทีวีทุกรายการไม่ได้แสดงว่าถ้านายหลับ นายจะตายและไม่ลืมตาขึ้นมาอีกเลย ใช่ไหมล่ะ? ฉันจะร้องเพลงให้นาย โอเคไหม? ฉันร้องเพลงของ เทเรซ่า เติง ได้ คุณยายของฉันบอกว่าฉันร้องเพลงได้ดีมากเลยล่ะ!”