พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 271

จมูกของเธอเริ่มจะเจ็บ และน้ำตาที่หยุดไหลเมื่อครู่ก็กำลังไหลย้อนกลับมา

“ถ้าพี่ต้องการที่จะร้องไห้ ก็แค่ร้องออกมาเลย พี่สาว” เขาใช้ปลายนิ้วมือของเขา ปัดไปที่ดวงตาของเธอ

คำว่า ‘พี่สาว’ เหมือนกับเป็นกุญแจที่ปลดปล่อยความเจ็บปวดและความเสียใจทั้งหมดที่อัดอั้นและขังอยู่ภายในใจของเธอ

เธอไม่สามารถควบคุมอารมณ์ที่ท่วมท้นของเธอได้ ในตอนนี้ หลิง อี้หราน ส่งเสียงโอดครวญออกมาอย่างเต็มที่และในที่สุดน้ำตาของเธอก็ไหลออกมา

เธอไม่ได้ร้องไห้อย่างขมขื่นแบบนี้มานานแล้ว เธอคิดมาตลอดว่า ไม่ว่าเธอจะร้องไห้ดังแค่ไหน หรือน้ำตาจะไหลออกมามากแค่ไหน มันก็ไม่มีประโยชน์ เพราะเธอไม่มีอะไรที่จะพึ่งพาได้ นอกจากตัวเธอเอง น้ำตาเหล่านั้นมันก็เป็นแค่เพียงสิ่งที่ไร้ค่า

และในตอนนี้ การที่เขาเรียกเธอว่า ‘พี่สาว’ มันทำให้เธอนึกถึงแม่และน้องชายในท้องของแม่เธอ ที่เป็นรูปเป็นร่างแล้ว แต่ไม่มีโอกาส ได้ออกมาเรียกเธอว่า ‘พี่สาว’

ถ้าแม่และน้องชายของเธอไม่เสียชีวิต เธอจะเหงาน้อยลงกว่านี้ไหม? เธอจะได้มีโอกาสที่จะมีครอบครัวที่แท้จริงไหม?

เสียงร้องไห้ของ หลิง อี้หราน ทำให้ อี้ จิ่นหลี แปลกใจ ถ้าเขารู้สึกไม่สบายในการที่เธอกัดริมฝีปากและร้องไห้เงียบ ๆ ในตอนนี้เขาก็รู้สึกหนักใจมากจนทำอะไรไม่ถูก

ในขณะที่เธอกำลังร้องไห้อยู่นั้น ตัวของเขาก็แข็งทื่อ ราวกับว่าเส้นประสาทในร่างกายของเขาถูกแช่แข็งไปด้วย

เขาไม่เคยรู้สึกหมดหนทางขนาดนี้มาก่อน ถึงแม้ว่าแม่ของเขาจะจากเขาไปและส่วนพ่อของเขาก็แข็งตายในหิมะ แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกแย่อย่างที่รู้สึกในตอนนี้

ในขณะที่เผชิญหน้ากับ หลิง อี้หราน ที่กำลังร้องไห้อยู่นั้น ตัวเขาก็รู้สึกเหมือนดั่ง น้ำแข็งและไฟ

เขาหวังเพียงแค่ไม่อยากให้เธอต้องเจ็บปวดเช่นนี้ แต่ร่างกายของเขาเองก็แข็งทื่อจนเขาไม่สามารถตอบสนองอะไรได้