พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 282

สายตาของเขามองมาที่เธอ “มันสำคัญหรอว่าผมจะเชื่อหรือไม่?”

เธอดูตกใจก่อนหัวเราะกับตัวเอง ‘ก็จริง ไม่ว่าเขาจะเชื่อฉันหรือไม่ ก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับฉัน แต่ทำไมฉันต้องรู้สึกประหม่าเวลาที่มองไปที่เขาด้วยนะ?’

“ฉันจะขึ้นห้องแล้ว” หลิง อี้หราน กล่าวพร้อมพยายามเดินผ่านอี้ จิ่นหลี ไปที่บันได

เมื่อเธอเดินผ่านไปได้สองก้าว เขาก็ดึงแขนของเธอไว้ ทำให้เธอกระโจนเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของเขา

“ผมเชื่อว่าพี่เป็นผู้บริสุทธิ์” เขาก้มลงกล่าวกับเธอด้วยประโยคที่ดังก้องในหูเธอ “พี่คิดว่าพี่จะเจออะไรถ้าพี่ตรวจสอบมันด้วยตัวเอง? การสืบสวนคดีเมื่อสามปีที่แล้วในตอนนี้น่ะ… ความจริงที่พี่เคยรู้อาจจะไม่มีอยู่ตั้งแต่แรกแล้วก็ได้?”

ดวงตารูปอัลมอนด์ที่สนใสของอี้หรานมองกลับไปที่อี้ จิ่นหลี เธอยิ้มเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “แม้แต่คนที่รวยและมีอำนาจอย่างคุณยังคิดว่าฉันไม่สามารถย้อนคดีความของตัวเองได้ แต่คนอย่างฉันนี่แหละ ที่คิดว่าสักวันฉันจะล้างมลทินให้ชื่อตัวเองได้”

รอบยิ้มของเธอทำให้เขารู้สึกว่ากำลังโดนทิ่มแทงอยู่ ราวกับว่าหัวใจของเขากำลังโดนทิ่มแทงด้วยอะไรบางอย่าง หลังจากนั้นไม่นานเขาก็กล่าวต่อว่า “ถ้าผมเต็มใจจะช่วยพี่ ถ้า… ผมช่วยพี่หาความจริงได้ล่ะ?”

เธอจ้องมองเขาอย่างสงสัยว่าทำไมท่าทีของเขาถึงเปลี่ยนไปกะทันหัน

“ถ้าผมบอกว่าผมสามารถช่วยพี่หาความจริงได้ พี่จะช่วยอยู่เคียงข้างผมและเป็นของผมได้ไหม?” เขาพึมพัม ดูเหมือนว่าลมหายใจอุ่น ๆ ของเขากำลังห่อหุ้มร่างกายของเธอเอาไว้อยู่

ในเวลาเดียวกันหัวใจของเธอก็เต้นแรงขึ้นราวกับว่ามันจะกระโจนออกมา

เธอรู้ถ้าเธอตกลงตอนนี้ เธอจะสามารถล้างมลทินให้ตัวเองและสามารถเผชิญกับโลกราวกับกระดาษที่ขาวสะอาดได้อีกครั้ง

แต่ “กระดาษที่ขาวสะอาด” นี้ต้องแลกมาด้วยอิสรภาพของเธอหรือแม้แต่ร่างกายของเธอ นั่นเป็นสิ่งที่เธอต้องการจริง ๆ หรือไม่?