พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 287

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันหางานเอง” เธอตอบปฏิเสธ

ดวงตาของเขาดูหม่นหมองลงและนิ้วที่กุมมือของเธอไว้เริ่มรัดกุมแน่นขึ้น “พี่ไม่อยากให้ผมช่วยหางานให้หรอครับ พี่สาว?”

ร่างกายของเธออดไม่ได้ที่จะแข็งทื่อราวกับว่ามีแรงกดดันบางอย่างอยู่รอบ ๆ ตัว

“ฉันอยากหางานด้วยตัวเอง” เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ดวงตารูปอัลมอนด์ของเธอจ้องมองดวงตาที่ลึกลับของเขา

มันง่ายสำหรับเธอถ้าเขาจะหางานให้เธอ งานที่เขาหาให้คงเป็นงานที่ง่ายและได้ค่าตอบแทนเยอะ

แต่… จะอยู่ได้นานแค่ไหน?

ถ้าเขาเบื่อที่จะเล่นเกมและไล่เธอออกมา เธอคงจะไม่เหลืออะไรเลย

นอกเหนือจากหลักการนี้แล้ว การที่เธอปฏิเสธก็คือการรักษาความเคารพในตัวเอง

ใช่ ตอนนี้อุปสรรคในชีวิตและความจริงที่โหดร้ายได้พรากความภาคภูมิใจในตัวเธอจนหมดไป

ครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว เธอคิดเสมอว่าการคุกเข่าต่อหน้าผู้คนนั่นเป็นเรื่องยาก แต่เมื่ออยู่ในคุกเธอกลับคุกเข่าต่อหน้าผู้คนมากกว่าหนึ่งครั้ง กินอาหารที่ถูกเทลงบนพื้นและถูกเหยียบย้ำด้วยเท้าของคนอื่น ๆ

ทำไมการพูดถึงความภาคภูมิใจในตัวเองถึงยากขนาดนี้นะ?

ครั้งหนึ่งเธอเคยภาคภูมิใจในตัวเอง แต่ตอนนี้เธอกลับไม่รู้สึกอย่างนั้นเลย

เธออยากจะภาคภูมิใจในตัวเองบ้าง สักเล็กน้อยก็ยังดี

ทั้งสองมองหน้ากัน แม้แต่คนรับใช้ที่เอายาและผ้าพันแผลมาให้ก็รู้สึกถึงความอึดอัดระหว่างพวกเขา

คนรับใช้วางของไว้บนโต๊ะด้วยมือที่สั่นเทา จากนั้นรีบถอยออกไปด้านข้างเพราะกลัวว่าจะโดนเจ้านายโกรธเข้าให้ ใครในเมือง เฉิน จะกล้ามีเรื่องกับนายน้อยอี้?

หลิง อี้หราน จ้องอี้ จิ่นหลี ด้วยสายตาที่เปิดกว้าง เธอรู้สึกได้ว่าเขากำลังโกรธ ดวงตาที่สวยงานของเขาไม่สามารถซ่อนความโกรธเอาไว้ได้

ความรู้สึกกลัวแผ๋ซ่านไปทั่วร่างกายของเธอ ท้ายที่สุดแล้วเธอก็ยังกลัวเขาอยู่ดี

ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าไปเอาความกล้ามาจากที่ไหนถึงได้จ้องมองตาเขาแบบนั้น

ในที่สุดดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้นและเผยรอยยิ้มออกมา “ถ้าพี่อยากจะหางานเอง งั้นก็ได้”

หลังจากพูดจบ เขาค่อย ๆ แกะผ้าพันแผลออกจากนิ้วของเธอทีละนิด เขาถอดผ้าพันแผลออกอย่างช่ำชองและทายาบนมือเธอ จากนั้นจึงพันผ้าอันใหม่ให้กับเธอ

การกระทำของเขาดูอ่อนโยนมาก เขาคอยระมัดระวังทุกการเคลื่อนไหวของเขา

หลิง อี้หราน อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองชายตรงหน้าเธอ แต่เพราะเขาก้มหน้าอยู่เธอจึงมองไม่เห็นใบหน้าของเขา ท่าทางที่ดูอ่อนโยนของเขาคล้ายกับว่ากำลังปกป้องเธอ

ทุกวันนี้เขาเป็นคนเปลี่ยนผ้าพันแผลให้กับเธอ แม้ว่าเธอจะบอกว่าให้คนรับใช้เป็นคนเปลี่ยนให้แต่เขาก็ยืนยันที่จะเปลี่ยนผ้าพันแผลให้กับเธอเอง

“ผมไม่ไว้ใจใครกับพี่อีกแล้ว” นี่คือคำตอบที่เขาให้เธอ

หลายครั้งที่เธอไม่ค่อยเข้าใจเขา บางครั้งเหมือนกับเขากำลังโกรธอยู่ แต่ก็เปลี่ยนมาพันแผลให้เธออย่างอ่อนโยน

เขาเหมือนกับ… คนละคน

หรือควรบอกว่าเขา… เป็นคนเจ้าอารมณ์?

ในขณะที่เขาพันแผลให้เธออีกครั้ง เขาก็เงยหน้าขึ้น ดวงตาทั้งสองสบตากันอย่างช่วยไม่ได้ ความโกรธในดวงตาของเขาได้จางหายไป ถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าแทน