พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 289

เขาชะงักเล็กน้อยขณะที่ลูบปลายนิ้วของเธอ “ทำไมพี่ถึงอยากกลับไปเร็ว ๆ ล่ะ?”

“ฉันหายดีแล้ว และไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี้ต่อไป” เธอเม้มริมฝีปากเล็กน้อย

“พี่อยากออกไปจากทีนี้ใช่ไหม?” ใบหน้าของเขาเรียบเฉยขึ้น

“ใช่” เธอพยักหน้า

“พี่ไม่กลัวว่าจะเกิดอันตรายเหรอ ถ้าอยู่ห่างจากผม?” แม้แต่น้ำเสียงของเขาก็เรียบขึ้นเช่นกัน

“ฉันเคยชินกับการอยู่คนเดียวน่ะ” เธอตอบ

เขาหัวเราะขึ้นทันทีที่ได้ยินคำตอบของเธอ “เคยชินกับการอยู่คนเดียวเหรอ? ถ้าอย่างนั้น ทำไมพี่ถึงพาผมไปที่บ้านล่ะ? พี่บอกว่าพี่รู้สึกโดดเดี่ยว เลยต้องการใครสักคนที่จะอยู่เป็นเพื่อน พี่ยังบอกอีกว่าพี่อยากอยู่กับผมและอยากพึ่งพาซึ่งกันและกัน พี่ลืมไปแล้วเหรอ?”

ขนตาของเธอสั่นเล็กน้อย เธอลืมเรื่องนั้นไปได้ยังไง? แต่ตอนนี้มันกลายเป็นเรื่องล้อเล่นไปแล้ว

เธอเงียบและมองไปที่เขาอย่างแน่วแน่ ความกดดันที่ชวนให้หายใจลำบากเกิดขึ้นอีกครั้ง

ทันใดนั้น เสียงของเขาก็ดังก้องในหูของเธออีกครั้ง “พี่บอกว่าพี่อยากจะออกไปจากที่นี้เพราะแผลของพี่หายดีแล้วใช่ไหม? หมายความว่าถ้าพี่ยังเจ็บปวดอยู่ พี่จะเต็มใจอยู่ที่นี้ต่อใช่ไหม?”

เธอเงยหน้าและจ้องมองเขาด้วยความตกใจ

ในชั่วพริบตา เขาเงยหน้าขึ้น มือของเขาอ้อมไปจับศีรษะด้านหลังของเธอ ปากบางได้รูปประกบเข้ากับริมฝีปากแดงอย่างไม่ทันตั้งตัว

เธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเขาที่ปลายจมูกของเธอ การจูบได้เริ่มขึ้นก่อนที่เธอจะรู้ตัว เขาจูบเธอต่อเนื่องราวกับว่าไม่มีท่าที่ที่จะหยุด ในขณะที่เธอสูญเสียการต้านทาน ไม่ว่าเธอจะพยายามขนาดไหน ก็ดูเหมือนว่าเธอไม่สามารถผละออกจากจูบนี้ได้

เธอเริ่มรู้สึกหายใจไม่ทัน พร้อมกับความรู้สึกเจ็บแปลบที่ริมฝีปาก ตามมาด้วยกลิ่นเลือดในปากของเธอ

เมื่อการจูบได้จบลง หลิง อี้หราน รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่มุมริมฝีปากของเธอ—เขากัดริมฝีปากของเธอจนเลือดไหล!

เขายิ้มเยาะและมองเธอด้วยรอยยิ้มบาง ๆ แม้ว่าดวงตาอันสว่างสดใสของเขาจะเปลี่ยนเป็นเย็นชาก็ตาม

เขายกปลายนิ้วสัมผัสริมฝีปากที่บอบช้ำของเธอ เช็ดรอยเลือดที่อยู่บนฝีปาก

เฉดสีขาวและแดงดูตัดกันเป็นอย่างมาก

เขายิ้มและแลบลิ้นเลียเลือดที่ติดอยู่บนปลายนิ้วของตัวเอง “เห็นไหมครับพี่ ว่ามันง่ายมากที่พี่จะได้รับบาดเจ็บ ใช่ไหม? อาการบาดเจ็บของพี่ก็ยังไม่ดีขึ้น ดังนั้นพี่ต้องอยู่ที่นี้”

รอยยิ้มของเขาทำให้เธอตัวสั่น เธอรับรู้ได้ถึงความเย็นชา ฝ่ามือและหลังของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ

นี่คืออี้ จิ่นหลี ผู้ที่ปกครองเมืองเฉิน!

เธอเป็นเหมือนเบี้ยในมือของเขา เธอไม่สามารถหนีไปได้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น!

เธอจะสามารถหนีเขาไปได้ไหม? หรือเธอไม่ควรหนีจนกว่าเขาจะรู้สึกเบื่อเธอ?

ทันใดนั้นหลิง อี้หราน ก็รู้สึกสงสัยเกี่ยวกับอนาคตของเธอ

อี้ จิ่นหลี ยืนขึ้นหลังจากพูดจบ เขามองเธอด้วยสายตาแก้มบังคับก่อนจะออกไป