พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 297

เขาต้องการให้เธอมีเขาเพียงคนเดียวในสายตาเธอ

“ถ้าพี่อยากจะรู้จริง ๆ พี่ก็คงต้องรอไปพร้อม ๆ กับผม ถ้าคนของผมพบว่า ชิน เหลียนอี อยู่ที่ไหน พวกเขาจะรีบแจ้งผมทันที” อี้ จิ่นหลี กล่าว

นั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับหลิง อี้หราน แต่... เดี๋ยวนะ? เธอต้องรอกับเขาที่ไหน? หลิง อี้หราน กระพริบตา และ 5 นาทีต่อมา ในที่สุดเธอก็รู้แล้วว่า เธอต้องรอที่ไหน

ในห้องของอี้ จิ่นหลี

นี่มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเข้ามาในห้องของเขา แต่มันเป็นครั้งแรกที่เธอเข้ามาทางประตูหน้าห้อง แทนที่จะเข้าผ่านประตูทางเชื่อมของห้องพวกเขา

เมื่อเข้ามาข้างใน อี้ จิ่นหลี ก็ถอดเสื้อ โค้ทออกแล้วเอาโทรศัพท์มาถือออกมาวางไว้บนโต๊ะกาแฟ

หลิง อี้หราน ถึงกับตกใจที่ได้เห็นโทรศัพท์เครื่องนั้น มันเป็นเครื่องเดิมที่เธอเคยซื้อให้กับเขาในราคา 1,500 ดอลลาร์ โดยคนทั่วไปอาจจะมีโทรศัพท์ที่ดีกว่าเครื่องนี้ด้วยซ้ำ

เขายังเก็บโทรศัพท์เครื่องนี้ไว้ตลอดเลยเหรอ?

ถ้าเขาไม่ทำแบบนี้ เธอจะติดต่อเขาได้ทันทีที่เธอโทรมาได้ยังไง?

แต่อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เธอจะเลิกสงสัยถึงเรื่องโทรศัพท์มือถือ เธอก็ได้เห็นเขาถอดเสื้ผ้าอีก

หลิง อี้หราน หน้าแดงทันที “ทำไม... ทำไมคุณ ...?”

“ผมกำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้าน่ะสิ” แล้วเขาก็ยักคิ้วให้เธอ ”พี่เคยเห็นผมเปลี่ยนเสื้อเผ้าแล้วไม่ใช่เหรอ? แล้วตอนนี้มันเป็นปัญหาเหรอ?”

เธอสำลัก เธอเคยเห็นเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องเช่า แต่นั้นก็แค่เปลี่ยนเสื้อพวกเสื้อกันหนาวหรือ แจ๊คเก็ตเท่านั้น