พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 3

"คุณหิวไหม? ฉันจะหาอะไรให้กิน" เธอกล่าว วันนี้เธอไม่เห็นเขากินอะไรเลยตอนที่เธอทำความสะอาดถนน

หลิง อี้หราน โยนบะหมี่และไข่ลงไปในหม้อเพื่อทำบะหมี่ง่าย ๆ ให้กับเขา

"นี่นะ กินสิ แต่อย่ากินเร็วเกินไปมันค่อนข้างจะร้อนน่ะ" เธอกล่าว

เขาก้มหน้าและกินบะหมี่อย่างเงียบ ๆ ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง หลิง อี้หราน จ้องมองเขาด้วยความเงียบ ในตอนนั้นความเหงาที่เธอเคยรู้สึกเมื่อใดก็ตามที่เธอเพิ่งกลับมาที่อพาร์ตเมนต์ดูเหมือนจะหายไป อาจเป็นเพราะมีคนอื่นอยู่ในห้อง?

หลังจากที่เขากินเสร็จ หลิง อี้หราน ก็ทำความสะอาดจาน “ฉันมักจะนอนโดยเปิดไฟฉันหวังว่าคุณจะไม่รังเกียจนะคะ” เธอกล่าว นับตั้งแต่ได้รับการปล่อยตัวจากเรือนจำเธอก็ติดนิสัยชอบเปิดไฟขณะนอนหลับ

“แน่นอนครับ”

หลิงอี้หรานนอนลงบนเตียงในขณะที่เขานอนบนเสื่อที่เธอปูไว้ที่พื้น

เธอหลับตาลงและพยายามอย่างมากที่จะหลับ เธอไม่รู้ว่ามันเริ่มต้นเมื่อใด แต่ในบางช่วงเวลาเธอเริ่มพบว่ามันน่ากลัวจริง ๆ ที่จะข่มตาให้หลับลง

เพราะเมื่อเธอหลับลงคราใด เธอมักจะฝันถึงช่วงเวลาที่อยู่ในคุก เธอจะถูกทุบตีทำให้อับอายและถูกทารุณกรรม... และทุกนิ้วยังคงรู้สึกถึงความเจ็บปวดจากการถูกหักและเล็บที่ถูกฉีกออกจากพวกเขา …

หลายครั้งที่เธอคิดว่าเธอจะตายในคุก

อย่างไรก็ตามช่างน่าแปลกที่เธอนอนหลับจนกระทั่งพระอาทิตย์ขึ้นในคืนนั้น และฝันร้ายประจำของเธอก็ไม่มาเยือน

หลิงอี้หรานมองร่างที่นอนอยู่บนพื้นด้วยความงุนงง

มันเป็นเพราะเขางั้นเหรอ? เป็นเพราะเธอไม่ได้อยู่คนเดียวในห้องนี้อีกต่อไปและมีอีกคนอยู่กับเธอ?

ก่อนที่เธอจะรู้ตัว เธอลุกจากเตียงและค่อย ๆ นั่งยอง ๆ แล้ววางมือลงบนแก้มของเขา มือของเธอรู้สึกอบอุ่น

เขาเป็นคนจริงไม่ใช่สิ่งที่มาจากจินตนาการของเธอ เมื่อคืนเธอพาผู้ชายคนหนึ่งเข้าไปในอพาร์ตเมนต์ของเธอจริง ๆ

เมื่อเธอรู้สึกตัวก็พบว่าเขาตื่นแล้ว ดวงตาอันงดงามของเขาจับจ้องเข้ามาที่เธอ

“ขอโทษครับ” ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที “ ฉัน... ฉันแค่ ... นั่น... ถ้าคุณไม่มีที่จะไปคุณก็อยู่ที่นี่ได้เช่นกัน”

เธอพูดอย่างรีบร้อน แต่หลังจากพูดไปแล้วเธอก็รู้สึกโล่งใจ

ใบหน้าสีแดงของเธอสะท้อนให้เห็นในรูม่านตาดำสนิทดั่งหินออบซิเดียนของเขาและร่องรอยของความประหลาดใจก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา

“ถ้าคุณไม่ต้องการก็ทำเป็นว่าฉันไม่ได้พูดอะไร” เธอกล่าวเสริมพลางกัดริมฝีปากของเธอ

ในที่สุดริมฝีปากบางของเขาก็เปิดออกอย่างช้า ๆ "คุณต้องการผมไหม?" เสียงของเขาชัดเจนเหมือนดั่งฤดูใบไม้ผลิในฤดูหนาว

ถ้าผู้ชายคนอื่นพูดแบบนี้มันคงฟังดูเหมือนว่าพวกเขากำลังจีบเธออยู่

แต่เมื่อคำพูดนั้นมาจากเขา มันเหมือนกับว่าเขาแค่ถามคำถามง่าย ๆ ว่า "ต้องการ" หรือ "ไม่ต้องการ" ไม่มีความคลุมเครือในคำพูดของเขาและแม้แต่ดวงตาของเขาก็สงบ

หลิง อี้หราน เม้มริมฝีปากของเธอ "ใช่ฉันต้องการ" นี่คือคำตอบของเธอ

เขาจ้องมองเธอและรอยยิ้มก็ค่อยๆปรากฏขึ้นบนริมฝีปากบางของเขา "ก็ดี”

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเขายิ้ม แม้ว่ามันจะบางเบามาก... แต่ก็ดูสวยงามอย่างยิ่งสำหรับเธอ

—

หลิง อี้หราน ไปทำงานและทิ้งเงิน 20 หยวน ไว้ให้กับเขาเพื่อที่จะซื้ออาหารกินเอง

เมื่อชายหนุ่มออกจากอพาร์ตเมนต์มีคนรอเขาอยู่ข้างนอกแล้ว หลังจากที่เห็นชายคนนี้ออกมาพวกเขาก็ทักทายเขาอย่างเคารพ "นายน้อยอี้"

“ไปกันเถอะ” อี้ จิ่นหลี ตอบอย่างเเผ่วเบา

รถเบนท์ลีย์สีดำคันหนึ่งจอดอยู่ตรงหน้าเขา อี้ จิ่นหลี เข้าไปในนั้นและมองไปที่ 20 หยวนในมือของเขา เป็นเวลาหลายปีแล้วที่มีคนให้เงินเขาแบบนี้และมันก็เป็นบิล 20 หยวน

"นายน้อยอี้ครับ ผู้หญิงที่อยู่กับนายน้อยเมื่อคืนนี้เป็นคนงานรับจ้างของศูนย์บริการสุขาภิบาล เธอเริ่มเช่าที่อยู่อาศัยปัจจุบันของเธอที่นี่เมื่อเดือนที่แแล้ว และเพิ่งได้รับการปล่อยตัวจากเรือนจำเมื่อสองเดือนก่อน"