พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 4

ใบหน้าของหลิง ลั่วอิน เปลี่ยนไปเมื่อการตบที่รุนแรงของหลิง กว๋อจื้อ ลงบนใบหน้าของหลิง อี้หราน

"แกกำลังพูดเรื่องอะไร! แกขับรถชนคนอื่นและถูกขังไว้ในคุกเพราะเรื่องนี้ทั้งครอบครัวของเราต้องอับอายเพราะแก แกมันไร้อนาคตไปแล้ว แกต้องการทำลายอนาคตของน้องสาวด้วย?” หลิง กว๋อจื้อ ด่า

แววตาของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจลูกสาวคนโต เมื่อเขานึกย้อนไปถึงช่วงเวลาที่ครอบครัวของเขาสามารถสร้างความสัมพันธ์กับตระกูลเซียวได้ และจำนวนความเคารพญาติ ๆ และเพื่อน ๆ ของเขาต้องตอบแทนเขาในตอนนั้น เขาอดไม่ได้ที่จะรังเกียจเธอในสิ่งที่เธอทำ

แก้มของหลิงอี้หรานเจ็บมากและเหมือนถูกไฟเผา แต่การแสดงออกของเธอยังคงสงบราวกับว่าเธอไม่สนใจเลย

“เดิมทีฉันแค่อยากจะมาจุดธูปให้แม่ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าฉันไม่จำเป็นต้องทำที่นี่แล้วฉันจะไม่เหยียบเท้าเข้ามาในบ้านหลังนี้อีกแล้ว”

หลังจากพูดแบบนี้หลิง อี้หราน ก็หันกลับไปและเดินออกจากที่ที่เคยเป็นบ้านของเธอ

ที่แห่งนั้นไม่มีสำหรับเธอ “บ้า”

—

เมื่อหลิง อี้หราน กลับมาถึงอพาร์ตเมนต์ของเธอ สถานที่นั้นช่างมืดมิดและไม่มีไฟเปิดใด ๆ เมื่อเธอเปิดไฟเธอก็ได้รับการต้อนรับด้วยความเงียบเย็น

เเค่เพียงมองแวบเดียวเธอก็สามารถบอกได้ทันทีว่าไม่มีใครอยู่ในห้อง

จินหายไปไหน? จู่ ๆ หัวใจของเธอก็รุ้สึกว่างเปล่าเล้กน้อย ปรากฎว่าในที่สุดแล้วก็เหลือเพีงเเค่เธอคนเดียว

หลิง อี้หรานหัวเราะด้วยความขมขื่น ขณะที่เธอกำลังจะหันหลังกลับเพื่อปิดประตู เธอก็เห็นร่างหนึ่งเดินมาหาเธออย่างช้า ๆ เธอชะงัก

นั่นคือจิน!

เขายังคงสวมวเสื้อผ้าที่ทรุดโทรมจากเมื่อวาน ในขณะที่เขาถุงใบหนึ่งไว้ในมือ ผมหน้าม้าเกือบปกคลุมส่วนบนใบหน้าของเขาเพื่อให้ยากต่อการที่คนอื่นจะมองหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน แต่เธอรู้ว่าภายใต้ผมหน้าม้านั้นเป็นใบหน้าที่สามารถครองใจใครหลาย ๆ คนได้เลย

คนเเบบนี้… เขาเป็นคนจรจัดจริงๆหรือ?

เธอไม่คุ้นเคยกับเขาและเธอก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลยเธอรู้ดีว่าการพาเขามาในกรณีแบบนี้เป็นการตัดสินใจที่หุนหันพลันแล่น และเธออาจจะตกอยู่ในอันตราย แต่… เธอก็ไม่สามารถห้ามตัวเองไว้ได้

บางทีอาจเป็นเพราะมนุษย์นั้นเป็นสัตว์สงคม พวกเขาต้องอาศัยอยู่ร่วมกัน

"ฉันกลับมาแล้ว" เสียงที่เย็นชาและเฉยเมยดังขึ้น เเต่ก็ฟังดูเหมือนเป็นเสียงที่ไพเราะที่สุดที่ธรรมชาติสร้างได้

ลำคอของเธอก็รู้สึกอุ่นขึ้นและคำพูดของเธอก็ติดอยู่ในลำคอ “ฉัน… ฉันคิดว่าคุณจะไม่กลับมาแล้วซะอีก”

เขาจ้องมองเธอ “ผมแค่ออกไปซื้อของ”

เธอเบี่ยงตัวไปด้านหนึ่งแล้วดึงเขาเข้ามาในห้องและปิดประตู จากนั้นเธอก็เห็นซาลาเปาสีขาวในถุงที่เขาถืออยู่

เธอยิ้มอย่างอ่อนโยนและรู้สึกว่าตอนนี้ทั้งร่างกายของเธอดูผ่อนคลายขึ้นมาก

“เราจะกินข้าวกันหลังจากนี้ เเต่ก่อนอื่นฉัน… ต้องจุดธูปให้แม่ฉันก่อน วันนี้เป็นวันครบรอบวันตายของท่าน” หลิง อี้หรานกล่าว เธอหยิบเทียนสีแดงและธูปที่ซื้อมาระหว่างทางกลับบ้านออกจากกระเป๋าพร้อมกับรูปถ่ายในกรอบ

มันเป็นภาพถ่ายขาวดำของผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงในรูปถ่ายอายุประมาณ 30 ปี ช่างดูอ่อนโยนและสวยงาม

เธอจุดเทียนและธูปถือธูปไว้ในมือแล้วโค้งคำนับรูปนั้นสามครั้งด้วยความเคารพ

“แม่คะ ตอนนี้หนูเริ่มชีวิตใหม่แล้ว หนูมีชีวิตที่ดี หนูมีงานมี่ดีพร้อมที่จะเลี้ยงปากท้องตัวเองได้ แม่วางใจได้เลยนะคะ และในอนาคตหนูจะมีชีวิตที่ดียิ่งขึ้นไป ๆ