พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 5

"เพราะว่า..." เธอกลืนหมั่นโถวที่เหลือที่เธอถืออยู่ขณะที่รอให้เขาพูดจบประโยค

รสชาติของหมั่นโถวเหล่านี้นี่มันต่ำกว่ามาตรฐานเสียจริง เมื่อก่อนเธออาจจะไม่ชอบมัน แต่ตอนนี้รสชาติเป็นรอง สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเธอคือการทำให้อิ่มท้อง

"เราเป็นคนประเภทเดียวกันเราทั้งคู่ถูกคนอื่นทอดทิ้งและเอาแต่หาเลี้ยงชีพจากสังคมชั้นล่างสุดไม่มีใครต้องการคนอย่างเราและจะไม่มีใครสนใจเรา แต่อย่างน้อยเราก็ทำให้กันและกันอบอุ่นฉันเป็นห่วงคุณและคุณก็เป็นห่วงฉันได้ด้วยใช่ไหม "

รอยยิ้มของเธอที่มีต่อเขามีความหวังความปรารถนาและความไม่แน่นอนบางอย่าง

“อย่างนั้นเหรอ? ดูเหมือนว่าเราจะเป็นคนประเภทเดียวกันจริง ๆ แหละครับ…” เขาพึมพำ สายตาของเขาดุจดั่งนักล่าที่กำลังจ้องมองสัตว์ตัวเล็ก ๆ ซึ่งตกหลุมพรางของเขา ในขณะที่เขาได้ยินเธอพูดอย่างนั้น บางทีอาจเพราะวันเวลาที่น่าเบื่อเกินไปสำหรับเขา เป็นเพราะเขาสามารถคว้าทุกสิ่งที่ต้องการได้อย่างง่ายดายด้วยการโบกมือของเขา แต่ตอนนี้การละเล่นเล็กๆน้อยๆนี้เริ่มทำให้เขาสนใจขึ้นมาแล้ว

"พี่สาว" เขาพูดออกมาอย่างอ่อนโยน ตามที่เธอหวังไว้

ในชั่วพริบตานั้นรอยยิ้มของเธอก็สดใสเหมือนดั่งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว

—

หลังอาหารค่ำ หลิง อี้หราน พา อี้ จิ่นหลี ไปกับเธอเพื่อออกจากตลาดกลางคืนเพื่อที่จะซื้อเสื้อผ้าสักชิ้น

แม้ว่าราคาเสื้อผ้ามือสองจะถูก แต่ก็ยังมีค่าใช้จ่ายทั้งหมด 500 หยวน

หลิง อี้หรานให้อี้ จิ่นหลี สวมเสื้อแจ็คเก็ตนวม “ตอนนี้อุ่นขึ้นหรือยัง?”

“ครับ” อี้ จิ่นหลี ตอบอย่าเฉยเมย เขาลดสายตาลงและมองไปที่เธอ เธอเกือบหัวเตี้ยกว่าเขา "ที่จริงพี่ไม่จำเป็นต้องซื้อเสื้อผ้าพวกนี้ให้ผมก็ได้ครับ ผมชินกับความหนาวเย็น ผมสบายดีแม้ว่าผมจะใส่แค่เสื้อผ้าชุดเดิมก็ตาม"

“มันไม่ได้หมายความว่านายจะต้องทนหนาวเย็นเพราะว่านายชินกับมันเเล้ว” เธอกล่าว “ฉันไม่ได้มีเงินมากนักและไม่สามารถซื้อเสื้อผ้าให้นายได้มากขนาดนั้น แต่อย่างน้อยฉันก็สามารถให้นายได้สวมเสื้อผาที่อุ่นกว่านี้ได้

“ทำไมพี่ถึงดีกับผมจังครับ?” เขาถามด้วยเสียงต่ำ ๆ

“เพราะว่าฉันเป็นพี่สาวของนายยังไงล่ะ” เธอยิ้มและเผลอจับมือของเขา เธอพบว่ามือของเขานั้นเย็นเฉียบเธอจึงจับมือเขาด้วยมือของเธอเอง

เธอก้มศีรษะลงเเละเป่ามือของเขาก่อนจะเริ่มถูไปมา

“มือของนายเย็นมากเลย การถูแบบนี้จะช่วยให้มือของนายอุ่นขึ้นได้เล็กน้อยนะ” เธอกล่าว

มือของเขาเเข็งทื่อชั่วขณะ แววตาอันทรงเสน่ห์ของเขาซ่อนอยู่หลังผมหน้าม้านั้น ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนลูบมือเขามาก่อนเพื่อที่จะให้ความอุ่นแก่มือคู่นี้

เขาไม่เคยชอบสัมผัสทางกายกับใคร แต่ดูเหมือนว่าเขาไม่ปฏิเสธสัมผัสของเธอ บางทีเขาอาจจะรู้สึกดีกับสัมผัสนี้ของเธอ เพราะตอนนี้เธอเป็นส่วนสำคัญสำหรับเกมนี้ของเขา

เมื่อมองที่เขาซึ่งไร้ปฏิกิริยาใด ๆ ทันใดนั้นเธอกูดูเหมือนว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างและชำเลืองมองไปที่มือของเธอซึ่งเต็มไปด้วยผิวหนังอันหยาบกร้าน “ฉันทำให้นายเจ็บหรือเปล่า? มือของฉันค่อนข้างจะหยาบกร้านน่ะ...”

ขณะที่เธอพูดเธอก็รีบปล่อยมือเขาลง

เขาคิ้วขมวดลงเล็กน้อยเมื่อรู้สึกว่าความอุ่นบนมือของเขานั้นหายไป “ผมไม่คิดว่ามือของพี่หยาบเลย แต่อันที่จริงมือของพี่ก็เย็นเหมือนกัน พี่สาว ทำไมพี่ไม่ถูมือของพี่กับมือของผมให้นานกว่านี้อีกสักหน่อยล่ะครับ?”

ขณะที่เขาพูด เขาก็ยื่นมือของเขาให้กับเธอ